Blue Moon

Het spel …

Met veel tamtam werd begin dit jaar Blue Moon gepresenteerd, het nieuwste spel in de reeks tweepersoonsspellen van Kosmos (en ook 999 Games). Het spel ging vliegend van start met een eigen website (niet meer beschikbaar, helaas), een geheimzinnige prijs voor ‘meest vernieuwend concept’, en al heel snel twee uitbreidingen van in totaal zes. Het getuigt van moed om bij een nieuw spel direct al zes aanvulsets inclusief geplande releasedata aan te kondigen, maar blijkbaar verwacht Kosmos nogal wat van dit spel. Een gelijkenis met het succesvolle Kolonisten kaartspel is al snel getrokken. Ook een vergelijking met Magic lijkt niet vergezocht, al was het maar vanwege het sprookjesachtige thema en de fraaie vormgeving, waarvoor kosten noch moeite gespaard zijn.

Waar gaat het om in Blue Moon? Kort samengevat representeren de spelers ieder een volk, dat probeert de macht te krijgen door de drie kristaldraken voor zijn zaak te winnen. Deze volkeren worden gerepresenteerd door decks met kaarten. Het basisspel bevat de volkeren Vulca en Hoax, iedere aanvulset bevat een nieuw volk. Ieder volk heeft zijn eigen zwakke en sterke punten, maar de basisprincipes zijn hetzelfde. Met kaarten van verschillende volkeren is het mogelijk je eigen deck samen te stellen.

De strijd tussen twee volkeren (of beter: decks) wordt uitgevochten met individuele karakters. Deze hebben allemaal een waarde in twee elementen: aarde en vuur. Een spel bestaat uit meerdere gevechten. De startspeler speelt een karakter uit, en beslist dan in welk element er dit gevecht gestreden gaat worden. De spelers spelen nu om beurten een karakter uit, waarbij de kracht in het huidige element altijd minstens zo hoog moet zijn als dat van het huidige karakter van de tegenstander. Vorige karakters verlaten daarbij het strijdperk. Met zogenaamde ‘booster’ en ‘support’ kaarten kun je de kracht van je karakter (tijdelijk) verhogen. Een gevecht eindigt als een van beide spelers niet meer mee kan of wil gaan in de strijd. De winnaar trekt een draak naar zich toe. Staan alleen nog draken in het midden, dan krijgt hij een draak aan zijn zijde; heeft zijn tegenstander nog een draak, dan gaat eerst deze naar het midden. Het spel eindigt als een speler alledrie de draken aan zijn zijde heeft en weer een gevecht wint, of als iemand door zijn kaarten heen is. In dat geval wint de speler met de meeste draken.

… en de waardering

Blue Moon klinkt als een boeiend spel, en ik was ook erg benieuwd toen ik het voor het eerst speelde. Helaas kwam ik er al snel achter dat de vergelijking met het Kolonisten kaartspel en Magic, twee van mijn favoriete tweepersoonsspellen, volledig mank gaat. In tegenstelling tot bij die twee spellen heb je bij Blue Moon maar heel weinig invloed op het spelverloop. Langetermijnstrategieën zijn er niet bij, want na een gevecht verdwijnen alle kaarten weer van tafel. Alle aandacht gaat dus naar het huidige gevecht, en helaas bieden de kaarten in je hand je doorgaans maar weinig keuzevrijheid in wat je moet spelen om het gevecht niet te verliezen.

Daar komt nog eens bij dat van de twee volkeren in het basisspel de Vulca veel sterker zijn dan de Hoax. Ik heb althans aardig wat potjes gespeeld, en de Hoax nooit zien winnen (2-1 verlies was het beste resultaat). Afgaande op reacties van anderen ben ik niet de enige met deze ervaring. Dit is natuurlijk uitermate frustrerend voor de Hoax-speler. Het kan best zo zijn dat je met de uitbreidingen erbij een heel sterk Hoax-deck kunt maken, maar daar gaat het niet om. Je moet geen uitbreidingen nodig hebben om het basisspel in balans te brengen; daarvoor zijn er verzamelkaartspellen, en dat is Blue Moon niet. Kortom, met uitbreidingsets is Blue Moon wellicht de moeite waard, als zelfstandig spel stelt het helaas teleur.

Het schitterende artwork op de doos van Blue Moon in combinatie met de reeks waarin dit spel is verschenen, was voor mij genoeg om het aan te schaffen. Ik kwam helaas bedrogen uit. De op zich niet zo moeilijke regels zijn ontzettend ingewikkeld opgeschreven. Nadat ik de vraag hoe het spel gespeeld moest worden had uitgedokterd, werd deze opgevolgd door de vraag “is dit het nou?”. En het antwoord daarop is ja. Het spel speelt bijna zichzelf. Elk gevecht is namelijk zo belangrijk dat je het niet wilt verliezen en je dus gewoon telkens je beste kaart speelt. En helaas kan ik me niet heel erg lang vermaken met de vraag of ik bij het aanvullen van mijn hand de juiste kaart ga trekken.