Borgia

Geplaatst door

2-5 spelers
90 minuten
Auteur: Alexander S. Berg
Uitgever: Phalanx Games (2003)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 4 Gemiddelde: 4]

Het spel …

Borgia is volgens de doos een “strategisch kaartspel” over de “machtsstrijd in de renaissance”. De doos ziet er (net als de andere Phalanx spellen) fantastisch uit, dus de verwachtingen waren hooggespannen.

Het spel is een soort veilingspel, met bezitskaarten, actiekaarten en verkiezingen. Een beurt bestaat er globaal uit dat er bij opbod een kaart wordt verkocht en daarna mogen handkaarten gespeeld worden. Je bouwt steden, daarin probeer je onafhankelijke families en pauselijke ambtenaren te laten wonen en wie weet woont er ook nog een (door jou gesponsorde) kunstenaar. Voor deze kaarten krijg je aan het eind van de drie ronden geld of overwinningspunten en wie aan het eind van het spel de meeste punten heeft, heeft natuurlijk gewonnen.

Met de actiekaarten kan je de bewoners van de steden vermoorden (sluipmoordenaar, vergiftiging of een plaag), de geneeskunst inroepen om vergiftiging succesvol te bestrijden, een huwelijk sluiten met een van de andere spelers (of te wel, de tortelduifjes vallen elkaar een ronde lang niet aan), pausje pesten of tenslotte steden veroveren dan wel verdedigen met legers. Aan het eind van elke ronde kiezen de spelers een nieuwe paus. De paus krijgt overwinningspunten, maar moet dan wel zijn ambtenaren verdelen onder de andere spelers. Daarnaast moet hij nog wat kardinalen verdelen (kardinalen geven stemrecht voor de volgende pausverkiezing).

Dit klinkt nog best aardig, maar helaas klopt het spel gewoon niet. De actiekaarten zijn bijvoorbeeld zo schaars dat je ze niet snel zal uitgeven. Het spel strandt daardoor snel in het veilen van de ene kaart na de andere.

Verder lijkt het thema van het spel er op te wijzen dat het je grootste doel moet zijn om de nieuwe paus te worden. In de potjes die ik heb gespeeld, was het tegenovergestelde het geval, niemand wilde paus zijn want dan moet je je kaarten weggeven en je loopt bovendien nog het risico om vervelende pestkaarten om je oren te krijgen. De paar schamele punten die je als paus krijgt, wegen niet op tegen deze nadelen.

De kardinalen hebben bij een oneven aantal spelers geen enkel nut. Er komen niet genoeg extra kardinalen in het spel om bij verkiezingen enig effect te sorteren. Zelfs bij de laatste verkiezing moet je gewoon zorgen dat de helft plus één speler op je stemt. Je mag je kardinalen bij het stemmen ook over twee spelers verdelen, maar waarom zou je?

Het grootste mysterie van het spel is de pausverkiezing aan het eind van de laatste ronde. De nieuwe paus krijgt dan weer tien punten. Hij moet dan wel zijn ambten weggeven, maar omdat die al gewaardeerd zijn, leveren ze niets meer op. Waarom zou je dan op een andere speler willen stemmen? Je geeft punten weg en krijgt er niets meer voor terug. In de praktijk komt het er dus op neer dat je gaat inschatten wie gaat verliezen en die krijgt nog een paar puntjes om de pijn te verzachten.

De uitvoering laat tenslotte bij nader inzien ook te wensen over. Er zijn zilveren, bronzen en gouden muntjes. Ze zijn allemaal even groot, dat lijkt dus goed uit elkaar te houden. Niet dus, want er zijn bronzen muntjes van 1, 2 en 3 dukaten, zilveren van 10 en 20 dukaten en gouden van 50 en 100 dukaten. Verder heeft iedere speler een dun kartonnen bordje voor zich om zijn punten op bij te houden. Waarom niet gewoon één stevig kartonnen scorespoor, zodat je in een oogopslag kan zien wie vooraan staat.

En dan hebben we het nog niet gehad over de spelregels. Deze zijn ontzettend chaotisch opgeschreven. Omdat er bovendien ook nog best veel als-dit-dan-dat maar als-zus-dan-zo regels inzitten, raak je geheid het spoor kwijt. Je moet ze echt een paar keer lezen voor je het een beetje begint te snappen. Maar zelfs dan blijven er vragen over. Wat te denken van bijvoorbeeld het volgende citaat over het aanvallen en verdedigen van steden: “Een dergelijke aanval is een typisch moment dat er allerlei commotie ontstaat: politieke onderhandelingen, pogingen tot omkoping en militaire dreigementen vinden over en weer plaats, opdat de spelers hun belangen kunnen veiligstellen. Zie 13.0 en de optionele regels voor zulke zaken”. Meteen wil je dan verder bladeren naar regel 13.0, maar die is er niet! Na regel 12 komt regel 14.

… en de waardering

Phalanx is een paar jaar terug opgericht om eenvoudige wargames van hoge kwaliteit in de markt te zetten. Volgens mij voldoet Borgia aan geen van deze criteria: het is niet eenvoudig, het is van slechte kwaliteit en het is ook zeker geen wargame. Bovenal is het gewoon een slecht spel doordat de regels onduidelijk zijn, het systeem niet werkt en het thema rond de pausverkiezing kant nog wal raakt. Ik vraag me echt af of iemand ooit de moeite heeft gedaan om dit spel te testen voordat het in de winkels terecht is gekomen. Ik kan het me niet voorstellen.

Eén reactie

  1. Tja ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is, het spelregelboekje blinkt niet uit. Is rommelig op gezet. Maar wie na veel gepuzzel de regels goed in volgorde krijgt dan ontstaat er een gruwelijk gemeen spel waar macht en geld een hoofdrol gaan spelen.
    Voor de echte liefhebber een sterk spel, wie elkaar in dit biedspel de voet dwars wil zetten komt dan ook aan zijn trekken. Het bordje wat iedereen heeft is een basis bezit waar je al direct een ambtenaar en een kunstenaar (moet je ook bij de eerste vier kaarten die je krijgt direct betalen of afleggen). Een super gemeen spel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *