Carcassonne: De Burcht

Het spel …

Na het uitstapje in de prehistorie in Jagers & Verzamelaars zijn we met de Burcht weer terug in het middeleeuwse Carcassonne, in de burcht zelf deze keer. Blijkbaar zijn de ideeën van de auteur van het originele spel even op, want voor deze tweepersoonsvariant is een andere auteur in de persoon van Reiner Knizia erbij gehaald. Dat klinkt wat vreemd, omdat Knizia wel eens gezegd heeft nooit spellen van anderen te spelen om zijn creatieve proces niet te verstoren.

Hoe dan ook, de invloed van Knizia op het spelverloop is op z’n best subtiel te noemen. In de basis is het spel hetzelfde: tegeltje aanleggen, mannetje plaatsen en punten scoren. Natuurlijk zijn er verschillen met de twee voorgangers. De twee meest in het oog lopende zijn het begrensde speelveld en de regels voor het afmaken van diverse scoremogelijkheden.

De titel van het spel geeft het al aan: hier wordt binnen de burcht van Carcassonne gespeeld. In plaats van een apart scorebord moet je een scorespoor in elkaar zetten, dat de muur van de burcht voorstelt. Alleen hierbinnen mogen tegels gelegd worden, vanuit enkele startposities in de muur. Op de tegels staan torens, huizen, wegen en binnenplaatsen. Wat in het begin erg wennen is, is dat de torens en huizen geen natuurlijke begrenzing kennen, zoals de steden uit het origineel en de bossen uit Jagers & Verzamelaars. In feite mag alles aan alles grenzen, alleen de wegen zijn hierop een uitzondering (al mogen die wel weer doodlopen in de muur). Het lijkt daardoor erg makkelijk om een toren of huis af te maken, maar schijn bedriegt. Omdat torens en huizen geen natuurlijke begrenzing kennen, zul je ze echt helemaal moeten omringen met andere tegels om ze af te kunnen maken.

Torens leveren meer punten op dan huizen, maar wie aan het eind van het spel het grootste huis heeft gebouwd, kan een forse bonus scoren. Wegen werken net als in het origineel (al zijn aftakkingen nu ook mogelijk), op de binnenplaatsen staan markten met dezelfde functies als de dieren in Jagers & Verzamelaars. Een extraatje zijn de zogenaamde muurfiches, die op de vijftien hoekpunten van het scorespoor liggen. Wie als eerste met zijn scorepion op zo’n vakje landt, krijgt het fiche. Daarmee kun je extra punten scoren of een extra beurt nemen. Wie aan het einde de meeste punten heeft, wint.

… en de waardering

Toen ik las dat er een tweepersoonsvariant van Carcassonne zou komen, was mijn eerste reactie wat lacherig. In mijn ogen is Carcassonne in al zijn varianten al een tweepersoonsspel, waar toevallig materiaal voor extra spelers is bijgeleverd. Maar het vlees was weer zwak, en dus moest ook deze doos gekocht worden. Na mijn eerste potjes was ik wat teleurgesteld, en leek het niets toe te voegen aan de eerdere versies. Maar na het een paar keer vaker gespeeld te hebben bleek dat toch een misvatting: Reiner Knizia is er in geslaagd op subtiele wijze een draai aan het originele concept te geven, waardoor ook deze variant weer kan boeien. Je moet op allemaal extra zaken letten, en door de kleine ruimte neemt de interactie toe. Zeker de moeite waard!

En weer is er in de familie Carcassonne een nieuwe telg bijgekomen. Dit keer met Reiner Knizia als verwekker. Deze twee grote namen op één doos, dat kan natuurlijk niets anders dan een goed spel opleveren. Of toch niet? Deze Carcassonne variant speel ik het minst van de vier varianten die ik heb. Het spel zit op zich goed in elkaar, Knizia is er absoluut in geslaagd om het bekende concept een nieuwe twist te geven, maar het kan mij niet echt bekoren. Ik vind de andere varianten meer sfeer hebben en daarom zal ik die eerder uit de kast trekken.