Crown of Emara

Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met een spel van Benjamin Schwer: Hadara. Dat beviel erg goed, waardoor ik nieuwsgierig werd naar zijn andere spellen. Dat zijn vooral kinderspellen, maar vlak voordat Hadara uitkwam verscheen van zijn hand Crown of Emara, ook een spel voor liefhebbers.

Crown of Emara is wat ik een echte puntenpuzzel zou kunnen noemen. In de meeste bordspellen van Duitse snit is het verzamelen van punten het doel van het spel, maar in sommige spellen is het sprokkelen van punten een aaneenschakeling van optimalisatiepuzzeltjes. Stefan Feld is de ongekroonde koning van het genre, maar geen alleenheerser. Spellenliefhebbers zijn puzzelaars, dit subgenre is dus ongekend populair.

De actie in Crown of Emara speelt zich af op twee borden. Het ene stelt het platteland voor, waar je grondstoffen verzamelt. Het andere bord is de stad, waar je de grondstoffen direct of indirect in punten kunt omzetten. Op beide borden laat je een speelfiguur rondlopen.

Dat doe je door het spelen van kaarten. Iedere kaart heeft een eigen functie en daarnaast kies je bij het spelen van een kaart hoeveel stappen een van je figuren mag lopen. Hoeveel precies en welke figuur je laat lopen staat verder los van de actie op de kaart zelf, wat soms tot lastige afwegingen leidt. Eerst de actie van de kaart uitvoeren, of toch maar een poppetje bewegen en de actie op het bord uitvoeren? Extra grondstoffen nemen of snel die ene actie doen voordat iemand je voor is?

Punten scoor je in twee soorten en in een Knizia-achtige afrekening is je laagste score je eindtotaal. Dat moet natuurlijk hoger zijn dan van je medespelers.

…en de waardering

Hoewel ik genoeg puntenpuzzelaars ken die ik wel kan waarderen, ben ik geen al te groot fan van het genre. Te vaak is zo’n spel een abstracte, zielloze en onsamenhangende verzameling van losse ideeën om punten te sprokkelen. Als ik de naam van Stefan Feld op de doos zie staan zakt de moed me al snel in de schoenen. Crown of Emara valt wat mij betreft net aan de goede kant van de streep. Het is nog steeds vrij droog en mechanisch, maar heeft in ieder geval een overkoepelend idee dat goed werkt: de gescheiden borden van grondstoffen verzamelen en punten pakken. Vooral bij dat laatste moet je je medespelers goed in de gaten houden en is timing alles. Dat geeft het spel voldoende focus en spanning om tot het einde onderhoudend te blijven. Geen hoogvlieger wat mij betreft, maar beter dan veel spellen in het genre.