The day after: terugblik op Spiel 2010

Gisteren was de leukste dag van het jaar (op spellengebied in ieder geval). Tegen achten trokken we de voordeur achter ons dicht, stapten in de auto, stelden de navi in en gingen we naar Essen, de spellenhoofdstad van de wereld. In Nederland zijn we nog wat files tegengekomen, maar toen we Utrecht voorbij gingen, ging de reis heerlijk vlot. Toen we de grens voorbij waren ging de reis vanzelfsprekend nog iets vlotter. Ruim twee uur en 227 kilometer later zagen we de bekende borden al weer langs de weg hangen en nog even later reden we het parkeerterrein van Spiel op.

We schrokken wel een beetje van wat we daar aantroffen. Er stonden enorme mensenmassa’s te wachten om naar binnen te mogen. Nou verwacht je wel dat er rijen staan, maar de lengte van de rijen was ver boven onze verwachting. Helaas was er geen ontkomen aan en dus gingen we geduldig in de rij staan. Een rij waar nauwelijks beweging in leek te zitten. We stelden ons in op een uurtje wachten, als het niet langer zou worden.

En toen ging mijn telefoon. Peter Hein was eerder dan ons aangekomen en had vrienden gemaakt in de rij waarin hij stond. Hij en een Duitse dame hadden bekokstoofd dat we beter groepstickets konden kopen. Dat is namelijk twee euro goedkoper. Peter Hein vroeg of wij ook mee wilden doen. Nou kon die twee euro me niet zo veel schelen, maar van het aanbod om een flink deel van de rij te skippen, werd ik toch behoorlijk blij. Snel gingen we dus op zoek naar Peter Hein (en de de Duitse Dame, Eugène, Anton en Antons kinderen). We moesten nog een kwartiertje in de rij staan en toen hadden we kaarten en konden we naar binnen.

Eerst konden we daar nog even in de rij staan om onze jassen op te laten hangen en een sanitaire stop te maken. Maar daarna konden we de holy ground van Spiel betreden. Niet verbazingwekkend was het ook binnen behoorlijk druk. Niek en ik gingen eerst maar eens een beetje als kip zonder kop rondlopen om wat eerste indrukken op te doen. En natuurlijk om wat eerste aankopen te plegen. Bij de Rio Grande stand ging Dominion Prosperity onmiddellijk in de trolly. En bij Alderac volgenden Thunderstone met beide uitbreidingen (met dank aan de gouden bergen aan speelplezier die Dominique op De Tafel Plakt heeft toegeschreven aan dit spel). Ik kreeg er nog een of ander klein coöperatief spelletje bij cadeau ook. Bij White Goblin volgde tenslotte Norenberc.

We wilden wel graag een spel doen, maar we zagen ook in dat dat best een uitdaging zou gaan worden. Het was namelijk nogal druk. We gingen kijken bij Z-man en daar werd Onirim gedemo’t. Aangezien dat spel op mijn radar stond, wilde ik het graag proberen. De stand van Z-man zat alleen helemaal vol. Op het doosje van Onirim stond dat het een speeltijd van een kwartier had en dus besloten we te wachten. Na een minuut of tien konden we aanschuiven en kregen we de tweepersoonsvariant uitgelegd.

Onirim is een coöperatief spelletje waarbij je een taak moet volbrengen (acht deuren openen) voordat je door de trekstapel heen bent. In de trekstapel zitten pestkaarten. Als je die trekt, moet je jezelf straffen door één van vier vervelende acties te kiezen en deze te ondergaan. Niek en ik verloren het spel, maar ik had het leuk genoeg gevonden om mee naar huis te nemen. Te zijner tijd dus meer over dit spelletje.

Het was inmiddels twaalf uur geweest en we wilden graag wat eten. We hoopten op een zitplaatsje om te eten en liepen dus maar een rondje op zoek naar een rustig plekje om te eten. Toeval bestaat niet, want we liepen Peter Hein, Anton (en kids) en Rogier tegen het lijf terwijl zij bezig waren met een potje Dominion aan een tafel met nog wat vrije stoelen in de buurt. Deze gouden kans om even te lunchen en te kletsen grepen we natuurlijk met beide handen aan. Rogier vertelde dat hij er een uur over had gedaan om binnen te komen. Eugène kwam ook nog aanwaaien. Hij had met een draai aan het rad van fortuin Klunker gewonnen. Omdat hij dat spel zelf al had, kreeg ik het van hem (waarvoor dank). Hij liet ook heel trots het doosje van de kleine uitbreiding van Agricola zien (Tannenbäumchendeck in het Duits, The legendary deck in het Engels) omdat zijn naam hierop prijkt omdat hij heeft geholpen met het bedenken en testen van de kaarten. Na de lunch scheidden onze wegen weer.

Niek en ik gingen naar de 2F-stand toe om daar inkopen te doen. Ik heb uiteindelijk alle nieuwe spellen gekocht. En natuurlijk een donatie gedaan voor het goede doel (en de extra kaartjes die je als beloning krijgt).

We wilden graag nog een spel doen en gingen dus op zoek naar een leeg plekje. Op dit soort drukke dagen moet je niet te kieskeurig zijn: als je niet kan spelen wat je wilt, speel dan wat je kunt en wellicht zorgt dit nog voor verassingen. We liepen langs de stand van Alderac en zagen daar een bijna lege tafel met Thunderstone. Dit was natuurlijk een kans die we niet gingen laten lopen. Het spel zat al in de trolly, maar als je het spel uitgelegd kan krijgen dan scheelt dat weer regellezen. Er zat al een Zweedse tiener te wachten en we schoven aan.

Thunderstone is vaak vergeleken met Dominion, maar het is in de eerste plaats een Dungeon Crawler. Het thema staat veel meer op de voorgrond, maar inderdaad het spelmechanisme is het Deckbuilden waar ook Dominion gebruik van maakt. Mijn eerste indruk is positief. Ik zal het spel nog vaker moeten doen om er echt feeling mee te krijgen, maar het spel heeft zeker potentie.

We begonnen de drukte wel een beetje zat te worden en dus besloten we richting de uitgang te gaan. Onderweg heb ik nog de uitbreiding voor Dixit gekocht voor mezelf en twee spellen voor Wendy (die helaas ziek was). Niek en ik zijn nog even naar Essen centrum gegaan voor nog wat “regulier” (niet spelgerelateerd) shoppen en een hapje en drankje. Rond 7 uur zijn we weer huiswaarts gekeerd.

Natuurlijk is Spiel veel te groot om in een paar uur alles te zien en beleven. Maar we zijn er lang genoeg geweest om de sfeer goed op te snuiven en flink wat nieuwe spellen in te slaan. Ik vond het dit jaar erg druk. Als het de andere dagen net zo druk is, dan gaan er vast bezoekersrecords gebroken worden.

Er lagen dit jaar veel stapels met goede koopjes. Als je nog wat oude spellen wilt, dan kan je voor 10 a 15 euro prachtige spellen vinden, zoals Genua, Reef Encounter, De Koningsburcht, Keltis, Fits, etc. Ik had het idee dat er meer koopjes waren dan vorig jaar. Verder viel me op dat er relatief weinig aandacht was voor SdJ winnaar Dixit. Je kon het spel wel op veel plaatsen kopen, maar er was weinig reclame voor het winnen van de prestigieuze prijs. Wellicht dat een uitgever dit zelf moet doen en dat de uitgever van Dixit hier geen tijd of geld voor heeft gehad. De uitbreiding van Dixit was bijvoorbeeld ook niet heel makkelijk te vinden en er waren ook geen combinatie-aanbiedingen. Dit lijkt me voor de uitgever een gemiste kans.

Dit is tenslotte mijn oogst aan nieuwe spellen. Komende zaterdag komen Jasper, Daniëlle en Eugène langs om spellen te doen en hoop ik de eerste spellen te kunnen spelen.