…is veel te kort. Dat weet ik natuurlijk al langer. Op één dag kom je gewoon te weinig aan spelen toe. Omdat ik dan maar beperkt de tijd heb, heb ik niet het geduld langere tijd te wachten bij de vele drukke stands tot er een plekje vrij is. Dit jaar had ik nog minder tijd, doordat ik eerst een uurtje buiten in de rij mocht wachten.
Op een zo’n dag ben ik dus vooral veel aan het rondlopen om wat indrukken op te doen, hier en daar toevallig toch een spelletje te doen en natuurlijk: kopen. De afgelopen jaargangen wist ik altijd wel een impulsieve miskoop te doen, nu was ik beter voorbereid. Ik hield me strak aan mijn shortlist, met mogelijke uitzonderingen voor oudere spellen die ik al een tijdje zoek, mits het budget het zou toelaten.
Sommige uitgevers hielpen mee: Biblios en German Railways waren niet op tijd klaar voor de beurs, dus die kon ik niet kopen. Dat gold ook voor The Hobbit, dat ik nergens heb kunnen vinden. Nu was de stand van Fantasy Flight Games ook een triest gebeuren; het was vooral Heidelberger dat daar zijn Duitse versies promootte. Raumkoloß: Todesengel? Nee, bedankt.
Thunderstone had ik mentaal al geschrapt; twee van mijn reguliere medespelers hebben dat al, dus een aanschaf vond ik niet echt nodig. Verder liet ik Gosu ook liggen, na een probeerspelletje met Eugene en een random German.
Gosu is een van de jongste loten aan de stam van combokaartspellen. Op de kaarten staan goblins van vijf verschillende stammen, in drie niveaus. Goblins van niveau 1 speel je gratis uit of door het betalen van kaarten. Hogere levels zijn gratis, mits je een goblin van dezelfde stam op een lager niveau hebt. De meeste Goblins hebben een effect als ze op tafel komen, sommige kun je activeren als ze al in het spel zijn. De bedoeling is om het sterkste leger op te bouwen. Wie aan het einde van een ronde het sterkste leger heeft, krijgt een punt. Drie punten en je wint.
Doordat we zelf de regels moesten leren uit het boek ging het begin wat stroef. Al spelende ging het beter, maar de kaarten bevatten veel informatie die je voortdurend moet raadplegen, zowel bij jezelf als bij je tegenstander. Na een ronde ging Eugene op kop; onze arme Duitse medespeler had toen nog maar drie kaarten over (tegen acht of negen bij Eugene en mij). De tweede ronde was weer voor Eugene. Ik vreesde toen dat een vroege voorsprong in het spel dodelijk zou zijn; tussen de rondes krijg je namelijk geen extra kaarten en er is ook geen nivellerend mechanisme.
Gelukkig bleek dit onterecht. Onze Duitse vriend wist de derde ronde te winnen en dankzij een speciale eigenschap leverde hem dat ineens twee punten op. De vierde ronde werd spannend; even dacht ik hem te kunnen winnen en daarmee het spel (dankzij weer een andere kaart), maar mijn medespelers stuurden mijn plannen in het honderd. Herman the German zegevierde weer en won verrassend.
Ondanks mijn score van nul punten had ik me best vermaakt. Toch zag ik van de aanschaf af: in dit genre heb ik al twee dominante spellen, dus een nieuwkomer moet van goeden huize komen om tafeltijd af te dwingen; helemaal bij Helen, die weinig geduld heeft met het soort van gepriegel waar Gosu in grossiert. Exit het vijfde spel van mijn groslijst.
Dat gaf wat ruimte voor de oudjes. Een paar van mijn eerste aankopen waren daarom Phoenicia (voor 15 euro een veel betere deal dan 40) en For Sale, waar ik al een tijdje naar op zoek was. Het hoge prijskaartje voor Baltimore & Ohio (45 euro voor een Winsome-deluxe uitvoering) was ook niet meer zo’n bezwaar.
Eerder speelde ik nog Prosperity, wat meer ter vermaak dan ter lering was; dat zou ik toch wel kopen. Interessanter was dus het spelen van Samarkand bij Queen. Dat spel leek me al een tijdje de moeite waard. Samarkand is een Winsome-treinspel in een ander jasje. In plaats van aandelen kopen sluit je huwelijken in handelsfamilies; in plaats van het verbinden van treinroutes zet je handelscontacten op. Met ‘Harry Wu’ als co-auteur doet het natuurlijk wat aan Chicago Express denken, maar dan nog wat luchtiger.
Die luchtigheid is trouwens vooral schijn: onder de oppervlakte verschuilt zich een subtiel spel van het sluiten van impliciete allianties en het heimelijk manipuleren van je medespelers. Ik geloof dat ik nu wat beter begrijp wat sommigen met ‘torque the incentive grid‘ bedoelen. Je moet vooral inspelen op wat anderen doen: anticiperen op hoe ze de karavanen gaan uitbreiden en daarmee je voordeel doen in het kiezen van families waarin je mee wil liften. Ik draaide stevig aan het prikkelschema en won.
De verleiding was dus erg groot om dit aan te schaffen in plaats van German Railways. Maar Anton vond het ook erg leuk en kocht het meteen. Ik kon dus beter voor iets anders gaan.
Verder hield ik me strak aan mijn shortlist. De rest heb ik allemaal in huis, maar natuurlijk nog lang niet gespeeld. Wel gespeeld heb ik For Sale (dat de verwachtingen waarmaakte), Mosaix (een onvoorziene aankoop van een geslaagde ‘vuller’) en Tikal II. Daarover schrijf ik later wel een eerste indruk.
Hee Peter Hein.. ken je me nog?
Van de spellenclub in Rotterdam hoor ik al lang niets meer, maar ik heb het zelf ook druk gehad maar ben het spelen niet verleerd.
Na het lezen van diverse verslagen prijs ik me zeer gelukkig dat mijn Duiste vrienden al weken tevoren kaartjes voor me hadden gekocht. Ik kon dus lekker in de warme hal wachten tot de deuren opengingen. Bij het naar binnen stuwen struikelde ik gelijk over de 7Wonders stand en ben dus maar blijven zitten. Terwijl ik me nog zo had voorgenomen eerst naar hal 4 te gaan. Maar door deze spontane programma wijziging had ik geen bedenktijd nodig toen ik in hal 4 7 Wonders voor 33,90 euro kon kopen. Mocht jij het nog niet gespeeld hebben maar wel nieuwsgierig zijn dan nodig ik je hierbij uit een keertje langs te komen in Rotterdam. Heb mezelf trouwens ook getrakteerd op Fresco en ben na de beurs ook bijna klaar met mijn Sinterklaas en kerstinkopen 😉
Huur toch een Ferienwohunung oftewel Fewo in Duitse turbotaal! Na 10 autominuten stonden we om 9:15 een half uur in de rij voor een kaartje, nog steeds te lang, maar ingecalculeerd. Daarna naar de zij-ingang om direct bij Martin Wallace één van de 250 exclusieve editie London's op te halen. Plan geslaagd. Vier dagen en nachten Essen: 38 spellen gespeeld, 33 nieuwe. Ik kan het echt iedereen aanraden, één dag is inderdaad veel te kort.
Samarkand heeft geen co-auteur. Harry Wu = David Peters = John Bohrer