Don

Het spel …

Spelauteur Michael Schacht timmert de laatste jaren stevig aan de weg, en heeft inmiddels een indrukwekkende lijst titels op zijn naam staan. Wellicht is een andere productieve spelauteur genaamd Reiner Knizia een van zijn voorbeelden, want met Don levert Schacht een kaartspel af waar het thema wel heel willekeurig is, zoals Knizia gewoon is te doen. Het is niet zo gek dat het een paar jaar later opnieuw is uitgegeven met een heel ander thema en andere naam: Serengeti.

In Don strijd je om ‘macht en invloed’ in een Godfather-achtige setting. De spelers bieden op kaarten die wijken van Chicago moeten voorstellen, maar het thema kun je gerust vergeten. Don is namelijk niets anders dan een intrigerend biedspelletje.

Iedere speler start met twaalf grote biedchips. Om beurten zijn de spelers veilingmeester, en draaien kaarten om. De eerste speler veilt één kaart, de volgende twee, de volgende drie, de volgende weer één enzovoort. Spelers kunnen op een set kaarten een bod uitbrengen. Wint iemand een veiling, dan worden de chips verdeeld over de andere spelers, waarbij resten tijdelijk in de bank geparkeerd worden.

Maar dat is niet alles: de kaarten hebben ieder een kleur en een getal. Meer kaarten van dezelfde kleur leveren aan het eind punten op, de getallen zijn van belang tijdens het bieden. Je mag namelijk geen bod uitbrengen dat eindigt op een getal dat op één van je gekochte kaarten staat. Ben je in het bezit van een 1 en een 4, dan mag je geen 1, 4, 11, 14, enzovoort bieden. De getallen beperken je biedmogelijkheden dus, maar kunnen je ook chips opleveren. In principe is het namelijk zo dat chips naar de speler gaan die de meeste kaarten heeft waarop het getal staat afgebeeld dat het laatste cijfer van het winnende bod is. Heb jij dus de meeste kaarten met waarde 4, dan zijn alle fiches bij een bod van 14 voor jou. Hebben meerdere spelers de meeste kaarten, dan wordt het geld onder hen verdeeld.

Het spel wordt zo verder gespeeld tot alle dertig kaarten geveild zijn. Kaarten leveren meer punten op als je veel van dezelfde kleur hebt. Ook is er nog een bonus van twee punten voor de speler die het spel eindigt met de meest fiches. De speler met de meeste punten heeft gewonnen.

Een aardige variant van het spel houdt nog in dat de veilingmeester voor het omdraaien van de kaarten, een van zijn kaarten mag ruilen met een andere speler. ‘Een aanbod dat je niet kunt weigeren’, zullen we maar zeggen. Iedere speler krijgt vervolgens hier de gelegenheid toe, maar spelers die dit doen mogen nu niet meebieden. Zo vergroot je nog de kans om meer kaarten van dezelfde kleur te bemachtigen, uiteraard tegen een prijs…

… en de waardering

Heb je je er eenmaal overheen gezet dat Don niet crimineels heeft, dan komt een interessant biedspel aan de oppervlakte. Bij het bieden moet je met verschillende zaken rekening houden, wat het leuker maakt dan veel andere spellen in dit genre. Jammer is dat het bieden verder tot weinig verheffends leidt (zoals Knizia ook wel eens klaarspelt), maar Don is een erg aardig kaartspelletje dat altijd snel gespeeld is.