Gargon

Het spel …

Rüdiger Dorn viel de spellenjaargang van 2001 vooral op door de publicatie van zijn spel Die Händler von Genua. Dat is een redelijk complex bordspel, maar met Gargon laat Dorn zien zijn hand niet om te draaien voor luchtiger vermaak in de vorm van een simpel kaartspelletje.

De basis van Gargon is er eentje die je in wel meer spellen ziet: punten scoren door het binnenhalen van kaarten. De kaarten hebben zes verschillende kleuren in de waardes 0-15, waarbij het opvalt dat ook aan de achterkant te zien is welke kleur een kaart heeft. Aan het begin van het spel krijgt iedere speler tien kaarten in de hand. De kaarten moeten zo vastgehouden worden, dat iedereen altijd kan zien hoeveel kaarten van iedere kleur je hebt. De overgebleven kaarten worden in twee stapels verdeeld, die als waaiers neergelegd worden. Zo is het ook in een oogopslag duidelijk uit welke kaarten de ‘stapels’ bestaan.

De startspeler komt uit met een tot drie kaarten, die hij gesloten speelt. Daarbij mag hij iedere combinatie kiezen, maar nooit drie kaarten van één kleur. De overige spelers moeten kaarten in dezelfde verhouding spelen, maar mogen zelf hun kleuren kiezen. De laatste speler is echter niet vrij in de kleurkeuze; hij mag alleen kleuren spelen die al eerder gespeeld zijn. Wil of kan een speler niet bedienen, dan mag hij een tot drie kaarten van de stapels trekken.

Vervolgens worden alle kaarten omgedraaid. Als meerdere spelers in dezelfde kleuren kaarten hebben gespeeld, dan wordt per kleur eerst de waarde van hoogste kaart van iedere speler vergeleken. De speler met de hoogste waarde mag zijn kaart houden, de rest komt op de aflegstapel. Spelers die verliezen, mogen een kaart trekken ter compensatie. Dit wordt net zolang herhaald tot niemand meer een zelfde kleur heeft als een andere speler. Spelers die als enige kaarten van een kleur overhebben, mogen deze houden.
Met het binnenhalen van kaarten zijn punten te verdienen. Op sommige kaarten staan amuletten afgebeeld, die een punt per stuk waard zijn. Hoe lager de waarde van de kaart, des te meer amuletten. Een uitzondering is de ‘0’. Deze telt geen amuletten, maar verdubbelt de waarde van de amuletten op kaarten in die kleur. Tevens zijn er in iedere kleur bonuspunten te verdienen voor de spelers die aan het eind de meeste kaarten van die kleur heeft gewonnen.

Het spel eindigt als een van de beide stapels op is. De speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

In dit soort kaartspelletjes zou je vaak graag weten of je medespelers kunnen bedienen of niet. Door de gekleurde achterzijdes biedt Gargon die informatie, al weet je nog steeds niet wat ze zullen spelen. Dit geeft een tactisch element aan het spel, dat ook bij het trekken van kaarten aanwezig is. Dit is een pluspunt, want doorgaans is het optimaal je toe te leggen op drie of vier kleuren. Nadeel is wel weer dat je het met je eigen kaarten moet doen. Trek je weinig amuletten, dan scoor je daar weinig punten mee. Gargon is een simpel spelletje, maar het vleugje tactiek geeft net genoeg om het interessant te houden. Een minpuntje is dat bij slecht licht sommige kleuren nauwelijks te onderscheiden zijn.