Puur kwantitatief gezien was februari een slappe maand met slechts 40 gespeelde potjes. Dat kwam vooral door Dominion, dat slechts twee keer op tafel kwam. Dat is in jaren niet zo weinig geweest. Gelukkig stond er kwalitatief wel wat tegenover, zowel in nieuw gespeelde spellen als kastdochters die eindelijk weer eens op tafel kwamen.
Het beste nieuwe spel van deze maand was Tournay.
Tournay had ik al sinds Spiel in huis, maar spelen was er nog niet van gekomen. Desondanks kwam het in de Fairplaylijst op de eerste plaats. Ik geef de schuld maar aan onwillige medespelers met mogelijk slechte ervaringen met Troyes. Het spelidee en de vormgeving van Tournay doen natuurlijk erg aan Troyes denken. De verschillen zijn echter veel groter. Bij Troyes draait het vooral om het verstandig inzetten van de schaarse dobbelstenen, Tournay is meer een kruising tussen een werkverschaffingsspel en een combokaartspel. Het deed me nog het meest denken aan Caylus Magna Carta. Helaas zit Tournay ook weer vol met van die kleine priegelregeltjes die er door een professionele ontwikkelaar wel uit waren gewied. Nu duurt het even voor alles op zijn plek valt, maar dan blijkt het spel ook best de moeite waard te zijn. Je moet goed nadenken wanneer je welke kaarten speelt, waar je je mannetjes inzet en vooral in welke richting je je gaat ontwikkelen om uiteindelijk punten te scoren. Het is daarbij handig om de verschillende bonusgebouwen goed te kennen, want die zorgen voor de bulk van de punten (vergelijk ze met de 6-developments uit Race). Al met al speel ik deze graag weer. Waarschijnlijk is het ook goed met twee te doen, dus dat is een extra plus.
Andere nieuwe spellen, met de leukste voorop
:
Traders of Carthage: hier was ik al een tijdje naar op zoek om met de wederhelft te spelen. Het bleek net zo’n succes als ik had ingeschat. Dit is een listig kaartspel waar het aankomt op een goede timing en het peilen van je tegenstander. Het deed me vaag wat aan Biblios denken; in ieder geval wat betreft compact en spannend spelverloop voor twee. Die komt (veel) vaker op tafel.
Alhambra: Het kaartspel: dit spel kent vele gedaantes, waarvan ik de versie ‘Nederland’ speelde. Dit lijkt me het ideale VVV-spel en ook iets als cadeau voor gezinnen. Het is dan wel jammer dat een spel dat zich op Nederland richt typisch Vlaamse begrippen gebruikt (‘gekend’ in plaats van ‘bekend’). Verder is het gewoon Alhambra zonder de restrictie van tegels die passend gelegd moeten worden. Je verzamelt alleen kaarten, klaar. Dat maakt het spel nog simpeler en nauwelijks minder leuk. Ik ga zo Alhambra maar eens aan de jongere gezinsleden introduceren…
Mondo: een real-time grijp-puzzel-en-bouwspelletje zoals Galaxy Trucker. Wel aardig, maar ik had het na de drie ronden van één spelletje wel zo’n beetje gezien. Net als bij Galaxy Trucker eigenlijk. Ik verwacht niet dat vervolgpotjes nog iets van interessante spanning zullen laten zien. dit hoeft voor mij niet meer, gelukkig waren mijn medespelers enthousiaster.
Space Maze: altijd leuk om een spel van eigen bodem te doen, maar eerlijk gezegd kon ik hier weinig enthousiasme voor opbrengen. Dit was één grote chaotische bende, waarbij plannen volstrekt zinloos was. Anderen konden in hun beurt toch weer met de feestmuts aan de haal of het bord ingrijpend wijzigen. De rol van actiekaarten was wat mij betreft wat te groot en soms had ik er zelfs een -sidder- Robo Rallygevoel bij. Misschien lag het aan de bordopzet of andere ongelukkige toevalsfactoren, maar ik heb geen behoefte aan een tweede potje om daar achter te komen.
Verder heb ik natuurlijk weer braaf aan mijn voornemen gewerkt. Er kwamen drie spellen op tafel die al (te) lang in de kast lagen te verstoffen. Toevallig allemaal van Knizia.
Lord of the Rings: Fellowship of the Ring (2002 voor het laatst): deze Samurai-variant beviel wel weer goed. Natuurlijk bleek de tafel weer te klein, maar gelukkig niet aan de kant waar mensen hun kaarten wilden spelen. Ik wil dit nog steeds eens met twee proberen, maar dan moet ik bij een zekere medespeler wel een aversie tegen de combinatie van het thema en een onbekend spel zien te overwinnen. Kansloos, waarschijnlijk.
Modern Art (2002): net als E&T een spel dat ik eigenlijk veel te lang onderschat heb. En net als E&T een spel met een bijzonder goed uitgewerkt thema, al zal dat door de Kniziakrakers wel weer in schrille tonen ontkend worden. Modern Art is een bijzonder sfeervol veilingspel, met als enige kleine nadeel dat je af en toe wel even goed moet rekenen om je juiste bod te bepalen. Aan de andere kant kun je daar als veilingmeester weer je voordeel moet doen. Daarom niet zo briljant als Ra, maar zeker de moeite waard om veel vaker te doen dan eens in de tien jaar.
Stephensons Rocket (2004): het is dan wel geen 18xx, maar dit is heel duidelijk een treinenspel. Meer ook nog dan iets als Stoom. Het overzetten naar ideeën van Acquire naar spoorwegmaatschappijen pakt hier goed uit. Nu ik iets meer ervaring heb met dat genre doorgrond ik SR ook ineens een stuk beter, waar ik er vroeger een stuk minder grip op kreeg.
Helaas gold dat voor mijn medespelers ook, waardoor een overwinning er niet inzat. Vooralsnog hoef ik geen spijt te hebben dat ik Acquire heb weggedaan. Dit spel is gewoon duidelijk beter.
Geplaatst door