In de Ban van de Ring: Sauron

Het spel …

Van alle spellen gebaseerd op In de Ban van de Ring is het coöperatieve bordspel van Reiner Knizia zonder twijfel het meest succesvol (en in mijn ogen ook de beste). De fraaie uitvoering zal daarin zeker een rol hebben gespeeld, al zorgt die uitvoering door de licenties ook nu weer voor een pittige prijs.

Het is dan ook niet verbazend dat het spel inmiddels twee uitbreidingen kent, die ieder bijzondere elementen toevoegen. Kreeg je met Vrienden & Vijanden twee extra scenario’s en een extra mogelijkheid om te winnen (en te verliezen), in Sauron wordt het samenwerkende karakter van het spel enigszins aangetast: een speler neemt actief de rol van Sauron op zich, zodat de tegenstander niet meer een anoniem systeem is, maar een speler van vlees en bloed!

Sauron heeft geen echte eigen beurten, maar wordt geactiveerd, zoals dat heet. Dat kan op twee verschillende manieren: aan het begin van iedere beurt van een speler, nog voor het omdraaien van een fiche, en in plaats van het gooien met de dobbelsteen.

Afhankelijk van de manier waarop Sauron geactiveerd wordt, kan hij verschillende dingen doen: aan het begin van de beurt van een hobbit mag hij een Sauronkaart spelen of trekken, of een Nazgûlkaart spelen. Als de dobbelsteen gegooid zou moeten worden, speelt in plaats daarvan Sauron een Sauronkaart, of hij vult zijn hand met kaarten aan tot zes. Op de Sauronkaarten staan verschillende symbolen, waarvan de meeste al bekend zijn uit het basisspel. Speelt Sauron zo’n kaart aan het begin van een beurt, dan moet de speler een symbool kiezen dat hij uit moet voeren. Dat betekent een kaart wegleggen, of een stap zetten op het corruptiespoor, enzovoort. Speelt Sauron een kaart in plaats van de dobbelsteenworp, dan moet een speler alle symbolen uitvoeren. Nazgûlkaarten moeten ook in hun geheel opgevolgd worden, en zijn een stuk desastreuzer dan de Sauronkaarten (hun effecten zijn te vergelijken met de gebeurtenissen op de scenarioborden). Omdat Nazgûlkaarten veel sterker zijn, is hun aantal beperkt (negen natuurlijk), en op is op.

Alsof dat het niet moeilijk genoeg maakt voor de spelers, krijgt Sauron ook nog een helper in de gedaante van de Zwarte Ruiter. Aan het begin van ieder scenario wordt deze op het laatste vakje van het corruptiespoor geplaatst. Hij beweegt in de richting van de hobbits als het Zwarte-Ruitersymbool op een kaart uitgevoerd wordt. Komt hij de Ringdrager tegen, dan stopt hij en maakt hij rechtsomkeert. Komt hij terug hij het laatste vakje voor het einde van een scenario, dan is het spel voorbij.

Gelukkig krijgen de spelers ook nog wat extra hulpbronnen in de strijd tegen het kwaad, maar al met al is het spel er duidelijk moeilijker op geworden. Sauron is denk is iets minder moeilijk dan Vrienden & Vijanden, en gecombineerd vergen ze het uiterste van de hobbits. Als je dat overigens niet moeilijk genoeg vindt, zitten er 23 extra slechte gebeurtenisfiches bij.

… en de waardering

In het basisspel missen veel spelers het gevoel tegen iemand te spelen, en vinden ‘het systeem’ te anoniem. Voor hen kan Sauron uitkomst bieden, want het spel speelt zo een stuk anders. Het is wel even wennen aan het feit dat Sauron veel machtiger lijkt dan de hobbits, maar hij is dan ook zielig in zijn eentje. Met Sauron wordt het spel nog een stuk intenser, maar ook langduriger. Maar als je je wat inleeft en actief als groep probeert te winnen, is het spel voorbij voor je er erg in hebt. En doordat er nauwelijks meer met de dobbelsteen gegooid wordt, is de geluksfactor ook wat verkleind. Aan hen die het basisspel niets aan vonden, doe ik de oproep het nog eens met Sauron erbij te spelen, en voor degenen die het al wel leuk vonden heb ik maar een advies: kopen!