1-4 spelers (vanaf 10 jaar)
30 minuten
Auteur: Oliver Richtberg
Uitgever: 999 games (2019)
Het spel…
Inmiddels zijn we er aan gewend dat de prestigieuze Spiel des Jahres vaak naar een toegankelijk familiespel gaat. Maar jaren geleden was het voor veel spelliefhebbers een grote schok dat niet het pittige Puerto Rico won, maar het frivole Villa Paletti. Villa Paletti had niets strategisch: je bouwt samen een toren en probeert je eigen pilaren zo hoog mogelijk te krijgen. Als het zaakje instort wint de speler met de meeste pilaren op het hoogste niveau. Een typisch spel van Zoch, een uitgever die grossiert in spellen voor de fijne motoriek.
In Villa Paletti was winnen maar bijzaak. Het echte speelplezier kwam natuurlijk in het gezamenlijk bouwen van een zo hoog mogelijke toren. Wat was er dan logischer geweest dan er een coöperatief spel van te maken? Ik stel je graag voor aan Menara, dat precies dat spel is.
In Menara moeten de spelers een toren opbouwen die hoog genoeg is om de vloek van de tempel af te weren. Je krijgt enkele gekleurde pilaren, die je op vlakken in verschillende vormen moet plaatsen. In je beurt draai je een opdrachtkaart om, die voorschrijft hoeveel pilaren je moet (ver)plaatsen en waar. Is een bouwvlak vol, dan voeg je een nieuw vlak aan de toren toe. Zo kom je steeds hoger, maar de toren wordt er ook minder stabiel van. Als het niet lukt om een opdracht te vervullen of als je liever de fundering wat uitbreidt worden de geesten boos: voor straf moet de toren nog een niveau hoger.
Het spel is niet afgelopen zodra je het vereiste niveau bereikt hebt. Pas als alle pilaren uit de zak getrokken zijn, alle bouwvlakken geplaatst of opdrachtkaarten vervuld zijn controleer je of de toren hoog genoeg is. Anders moet je het maar opnieuw proberen. Maar de kans is groot dat de toren daarvoor al een keer is ingestort.
…en de waardering
Menara doet precies wat Villa Paletti nalaat: de spelers belonen voor het maken van een hoge en spectaculaire toren. Winnen in Villa Paletti leek altijd een beetje willekeurig, hier voelt het als een collectieve triomf. Overleggen is voortdurend nodig. Waar kun je de pilaren het beste plaatsen, wanneer ga je de hoogte in en op welke plek: iedereen is de hele tijd betrokken en omstanders kunnen gerust ‘meespelen’. Succesvol of niet, het bouwproces leidt altijd tot bijzondere (en meestal instabiele) constructies. Tegen het einde leidt dat tot steeds meer nagelbijten over die ene zwabberende toren. De euforie als het dan toch lukt is groot. Maar ook als het mislukt, heb je toch even iets moois kunnen bouwen. Want winst of verlies, fotogeniek is Menara altijd.