Milkuro

Geplaatst door

2-4 spelers (vanaf 8 jaar)
20-30 minuten
Auteur: Tsutomu Dejima
Uitgever: Korokorodou (2024)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 1 Gemiddelde: 2]

Het spel…

Een van de leukste dingen is van Spiel is dat je er spellen kan spelen en kopen uit alle hoeken van de wereld. De rest van het jaar kom je deze spellen niet tegen, maar op Spiel liggen ze voor het oprapen. Omdat je deze spellen niet kent is het altijd een verrassing of het een flopper of topper is, maar dat maakt het juist zo leuk om deze spellen te gaan ontdekken. Zo speelde ik dit jaar op Spiel het Japanse spelletje Milkuro.

Milkuro is een slagenspelletje in een klein onooglijk zwart-wit doosje. De twist in dit spel is dat elke kaart twee waardes heeft: een witte en een zwarte (denk aan de kaarten van het eveneens Japanse spelletje Scout). De kaarten zijn genummerd van 1 tot en met 44. De witte en zwarte kant zijn daarbij tegenpolen. Als je de kaarten namelijk met hun witte kant naar boven neerlegt zodat de cijfers oplopen, dan lopen de cijfers aan de zwarte kant juist af. De witte 1 is dus de zwarte 44 en vice versa. De som van de witte en zwarte waarde van elke kaart is altijd 45.

De regels van het spel zelf zijn heel simpel: degene die uit komt bepaalt of er in deze ronde met wit of met zwart gespeeld wordt. Iedereen moet kleur volgen (en dat kan dus ook altijd omdat alle kaarten zowel wit als zwart zijn). De hoogste kaart wint en die speler komt ook weer uit in de volgende ronde.

En zo worden elf rondes gespeeld. Vervolgens scoor je net zo veel punten als je slagen hebt gehaald, maar zijn dit pluspunten als je precies evenveel slagen met wit als met zwart hebt gehaald en zijn het minpunten als je niet precies evenveel zwarte als witte slagen hebt binnengehaald. En zo speel je net zo veel rondes als er spelers zijn zodat iedereen een keer de startspeler kan zijn. De speler die dan de meeste punten heeft, wint het spel.

…en de waardering

Ik vind het Milkuro een heel fascinerend kaartspelletje. Het is heel uitdagend om er grip op te krijgen en het goed te spelen. Dit komt doordat je lastig kan inschatten wat de waarde van je kaarten is doordat dat afhangt van de vraag of je ze als witte of zwarte kaart gaat spelen. Je kan dat wel een beetje op sturen, maar vooral bij de laatste slagen zit je echt te billenknijpen dat je de kaarten zo kan spelen als je hoopt. Je kan nog zo’n hoge zwarte kaart hebben, maar als er wit gevraagd wordt, dan is jouw sterke kaart niets waard. Of omgekeerd. Er zijn geen zekerheden in dit spel. Maar die ongrijpbaarheid, maakt ook wat dit zo’n leuk spelletje maakt. Het geeft mij het gevoel dat ik een code moet kraken waarvan de oplossing net buiten mijn bereik is waardoor je het wilt blijven proberen doorgronden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *