Eternity

Zou ik mijn hele spellencollectie terug moeten brengen tot één spel, dat ik dan wel zo vaak zou kunnen spelen als ik wil, dan zou het ongetwijfeld een pak kaarten zijn. Met 52 kaarten heb je genoeg om de rest van je leven eindeloos veel verschillende spellen te kunnen doen.

Om het wat bondiger te stellen: ik ben verzot op slagenspellen. Het mooie daarvan is dat er ieder jaar weer leuke nieuwe varianten uitkomen. Een al wat ouder spel in dit genre is Eternity, later opnieuw uitgegeven als Anansi met ander thema en artwork.

Eternity is net als Wizard een lid van de boerenbridgefamilie. Je voorspelt hoeveel slagen je gaat halen en wordt beloond of bestraft als dat lukt of niet. Dat voorspellen doe je hier alleen tijdens een ronde, en niet op voorhand.

In elke slag mag namelijk een speler (of twee, als je met vijf speelt) een ‘pledge’ doen. Die speler legt een kaart naar keuze voor zich neer en neemt dan het aantal op de kaart afgebeelde bomen uit de voorraad. Voor iedere boom die je zo krijgt, moet je een slag halen. De kaart die je speelde komt niet in de slag, maar leg je apart. De kleur die het vaakst voorkomt bij deze opzijgelegde kaarten is de troefkleur. Zo kan de troef per slag wisselen.

Na de laatste slag controleren de spelers of ze evenveel bomen hebben geclaimd als slagen hebben gehaald en noteert iedereen de punten die daarmee gehaald zijn. Na drie rondes eindigt het spel en wint de speler met de meeste punten. Maar het is natuurlijk geen enkel probleem om er een paar rondes aan vast te plakken.

…en de waardering

De mysterieuze en kleurrijke vormgeving is het eerste dat opvalt aan Eternity. Het oogt als een meditatieve oefening, maar laat je niet in slaap sukkelen: het is een vlijmscherp spelletje. Je voorspelling gaandeweg vormgeven lijkt ontspannen, maar schijn bedriegt. Om goed te scoren moet je wat bomen nemen, maar dat betekent wel dat je een kaart wegdoet van een kleur die de volgende slag(en) misschien wel troef is. Laat pledgen, als je al wat slagen hebt gehaald, klinkt veiliger, maar dan moet je weer hoge kaarten hebben achtergehouden om dat te kunnen doen.

Dat geeft het spel interessante elementen, maar maakt het ook erg grillig. Het is soms lastig te voorspellen of je een slag gaat halen, vooral omdat je verplicht in moet troeven. En als de anderen hun kaarten zo afleggen dat de troefkleur je totaal niet past, is daar weinig aan te doen. Onder de streep is Eternity best een interessant spel, maar waarbij je je toch af blijft vragen waarom je niet gewoon Wizard speelt.