My City

My City is het eerste legacy spel van Reiner Knizia. Bij een legacy spel denk ik onmiddellijk aan het speelplezier dat ik gehad heb van Pandemic Legacy Season 1 waarin ik al spelenderwijs in een spannend verhaal gezogen werd. Reiner Knizia heeft veel topspellen op zijn naam staan (denk aan Ra, De zoektocht door El Dorado en Lost Cities), maar dit zijn doorgaans echte eurogames. Eurogames zijn spellen met redelijk simpele regels en een lage geluksfactor. Het thema (verhaal) speelt in deze spellen eerder een bijrol dan de hoofdrol. Een gewaarschuwd mens telt voor twee: verwacht van Knizia dus geen episch legacy spel. Maar hij is niet voor niets een zeer succesvol spelauteur. Dat een spel niet episch is, wil daarom zeker niet zeggen dat het geen leuk spel is.

My City is een polyomino (tetris) spel. Alle spelers krijgen een eigen bordje met daarop een landschap waarop gebouwen neergezet moeten gaan worden. Alle spelers hebben hetzelfde setje gebouwen en doormiddel van het omdraaien van kaarten van een stapel wordt bepaald in welke volgorde de gebouwen neergelegd moeten worden. Het eerste gebouw moet gebouwd worden naast de rivier en daarna moeten gebouwen altijd zo neergelegd worden dat ze horizontaal of verticaal grenzen aan eerder neergezette gebouwen. Op deze manier puzzelen de spelers hun bordje vol. Je kan er daarbij voor kiezen om bepaalde stukken niet te plaatsen, maar dat levert je wel een strafpunt op. Je mag zelf weten wanneer je stopt (dan krijg je geen strafpunten voor niet geplaatste gebouwen meer).

Als alle spelers klaar zijn, worden de punten geteld. In het eerste potje krijg je een punt voor elke boom die je niet hebt bebouwd en krijg je een strafpunt voor elke steen die je ziet en voor elk lichtgroen veld dat je niet bebouwd hebt. De speler met de meeste punten wint het spel.

De winnende speler krijgt twee overwinningspunten voor de legacy-campagne die je aan het spelen bent (de campagne duurt 24 potjes). En daarnaast krijgen de spelers altijd leuke legacy-cadeautjes (de speler die het het slechts gedaan heeft, krijgt de beste cadeautjes). Ik kan natuurlijk niet precies verklappen wat je krijgt, maar denk aan stickers die je op je bord mag plakken waardoor je landschap stukje bij beetje verandert (er is meer, maar dat verklap ik niet).

Maar dat zijn gelukkig niet de enige legacy-elementen in dit spel. Elk potje is een beetje anders dan het vorige omdat er nieuwe regels worden geïntroduceerd en oude regels vervallen. Denk aan bepaalde regels waar je je bij het bouwen aan moet houden of nieuwe manieren om punten te scoren.

Als de spelers klaar zijn met de legacy-campagne, dan kunnen ze op de achterkant van het bord nog een standaard versie van My City spelen (het eeuwige spel) waarin een mix van de elementen die je tijdens de legacy-campagne bent tegengekomen terugkomen.

…en de waardering

Voor mij voelt My City niet echt als een legacy spel omdat ik bij een legacy spel verwacht dat het in belangrijke mate verhaal-gestuurd is. Er loopt wel een verhaal door de verschillende scenario’s van My City, maar dit is echt bijzaak. Maar dat wil niet zeggen dat ik My City niet met heel veel plezier gespeeld heb.

My City kan je misschien nog het best omschrijven als een flip & write polyomino spel waarbij je ieder spel een kleine variatie op het thema speelt doordat er regels bij komen en verdwijnen. En laat Knizia nou al eens eerder zo’n soort spel gemaakt hebben, namelijk Fits. In Fits speel je vier keer een soort tetris, maar telkens op een andere ondergrond waardoor je andere vakjes moet bedekken of juist open laten om punten te scoren. Het zijn maar kleine veranderingen, maar je zal er bij je spel echt rekening mee moeten houden. Bij My City werkt het ongeveer hetzelfde, alleen dan 24 keer achter elkaar in plaats van 4. Ik denk dan ook dat liefhebbers van Fits, veel plezier zullen beleven aan My City.

Ieder potje van My City duurt ongeveer een half uur waarin je dus lekker je landschap volgens de regels van dat spel vol puzzelt. Doordat niet alleen de regels, maar ook je bordje zelf verandert, is elk spelletje net even anders. De combinatie van een kort spelletje, waarin je lekker aan het puzzelen bent met de kleine veranderingen die doorgevoerd worden, maakt dat het zelden bij één potje zal blijven.

Na 24 keer zit de campagne er dan helaas wel op, maar dan kan je altijd nog de eeuwige variant op de achterkant van het bord spelen. En waar dit bij veel legacy-spellen toch een beetje een slap aftreksel is van het legacy-spel, is dat bij My City niet het geval. Het is een volwaardig spel dat je prima keer op keer met plezier kan spelen.