Aqualin

Zo’n beetje het oudste spellengenre is wel dat van het abstracte tweepersoonsspel, waarvan schaken en go waarschijnlijk de bekendste en populairste zijn. In een familie die zo groot en oud is, verwacht je dat alle voor de hand liggende ideeën wel zo’n beetje gebruikt zijn. Aqualin bewijst het tegendeel.

In Aqualin plaatsen de spelers om beurten een steen op een bord van zes bij zes vakjes. Op iedere steen staat een zeedier in een bepaalde kleur. Er zijn zes diersoorten in zes kleuren, 36 stenen in totaal. Van deze stenen liggen er zes open naast het bord, de rest is nog gesloten.

Voordat je een steen uit de openliggende kiest, mag je eerst een al geplaatste steen op het bord in een rechte lijn verplaatsen, zo ver je wilt. Nadat je een steen hebt geplaatst draai je een nieuwe om, zodat je medespeler weer keuze heeft uit zes. Als alle stenen op het bord liggen tellen beide spelers hun punten. Een van de speler scoort punten voor de kleuren, de ander voor de diersoorten (dit spreek je uiteraard voor het spelen af). Je scoort punten voor een aaneengesloten groep stenen met dezelfde kleur of hetzelfde dier. Een groepje van twee stenen is slechts één punt waard, een van zes maar liefst vijftien. Je hebt dus liever een paar grote groepen dan een heleboel kleine. De speler met de meeste punten wint.

…en de waardering

De regels van Aqualin zijn zo eenvoudig dat het me lukt alle regels in een recensie uit te leggen, wat erg zeldzaam en nooit mijn streven is. Dat geldt ook voor het spelverloop. Het spel kabbelt lekker voort en hoewel het zeker mogelijk is om af en toe een slimme zet te doen, zijn de keuzes nooit heel complex. Samen met het aantrekkelijke uiterlijk maakt dat het vooral toegankelijk voor gelegenheidsspelers. Anderen houden het beter bij schaak, go, of een spel uit de Gipfreeks.