Phoenix

Het spel …

Ik schat dat ongeveer een derde van de spellen die ik speel, spellen samen met mijn vriendin zijn. Een leuk nieuw spel voor twee spelers is dus altijd een welkome aanvulling op mijn spellencollectie. In het spellenblog van de Bordspeler (dit blog bestaat inmiddels niet meer) las ik een redelijk positief verhaal over Phoenix en toen ik dat voor een vriendelijke prijs op Spiel zag, kon ik het moeilijk laten liggen. Op basis van het uiterlijk had ik dat niet snel gedaan. De doos is wel erg kleurig, op het kitscherige af. Maar zo vreemd is dat niet, want kleuren spelen een hoofdrol in dit spel.

Het spel bevat zes blokken in verschillende kleuren. Deze worden in willekeurige volgorde op een bord gezet en vormen het zogeheten spectrum. Aan weerszijden van deze blokken wordt een rij pionnen geplaatst, voor beide spelers een rij. De pionnen worden willekeurig getrokken en hebben dezelfde zes kleuren als de blokken.

Het doel is nu om door het spelen van kaarten de pionnen aan jouw kant op in dezelfde volgorde te manoeuvreren als de kleuren van het spectrum. Met sommige kaarten verwissel of verplaats je je eigen pionnen, maar er zijn ook pestkaarten waar je een pion van jezelf kunt verwisselen met die van je tegenstander, of kaarten waarmee je het spectrum aan kunt passen.?

Een spelletje bestaat uit drie rondes. Een ronde eindigt zodra een speler zijn pionnen in de goede volgorde heeft staan of zodra de kaarten op zijn. Je verdient punten als je je pionnen in de goede volgorde hebt, voor het hebben van alle kleuren of voor reeksen van minimaal drie pionnen in dezelfde kleur. Wie na drie rondes de meeste pionnen heeft wint het spel.

… en de waardering

Phoenix is een typisch spel om met je partner te spelen: lekker simpel, kort en niet al te confronterend. Dat laatste is wel een kwestie van smaak. Met de twee soorten pestkaarten kun je de beste plannen van je tegenstander helemaal in het honderd schoppen. Je hebt dus automatisch een voordeel als je meer van deze kaarten trekt dan je medespeler. Omdat je kaarten van dezelfde stapel trekt, komt hier een stukje geluk om de hoek kijken.

Ik vind dat zelf niet zo’n bezwaar. Phoenix is kort en simpel genoeg om niet verpest te worden door een toevalsfactor en daarbij middelt het in drie rondjes meestal wel aardig uit. Bovendien, de pestkaarten voegen behalve een sterkere geluksfactor ook een duidelijk interactief element toe. Je moet nu je tegenstander wel in de gaten houden en waar mogelijk anticiperen op een pionruil. Zonder de pestkaarten zou je maar wat met jezelf bezig zijn en verwordt het snel tot een suf spelletje. Al met al is Phoenix een alleraardigst tweepersoonsspelletje. Ik heb het inmiddels al regelmatig gespeeld en zie het ook nog wel enkele tientallen keren op tafel verschijnen.