Rainbow

Ik ben een typische spelletjes voor stelletjes speler. Ik speel namelijk vooral met mijn man en minder vaak met groepen. Niet dat ik dat niet zou willen, maar door drukke agenda’s komt het er gewoon niet zo vaak van. Ik ben dan ook altijd op de uitkijk voor spellen die goed met twee spelers gedaan kunnen worden. Recent verscheen bij 999 Games het tweepersoons kaartspelletje Rainbow in een heel vrolijk gekleurd doosje. Mijn interesse was gewekt.

Rainbow is een kaartspel waar de spelers proberen een regenboog van gekleurde kaarten af te maken. De speler die een regenboog af maakt, krijgt de kaarten waar de regenboog uit bestaat. Maar als een speler een regenboog verpest doordat er twee kaarten van dezelfde kleur in zitten of (oh horror) een zwarte kaart, dan krijgt juist de andere speler de gespeelde kaarten. Wie aan het eind van het spel de meeste kaarten heeft, wint het spel.

Maar hoe gaat dat dan, zo’n regenboog maken? Dat zit zo. Beide spelers trekken drie dubbelzijdige gekleurde kaarten. Je ziet dus altijd de voorkant van je eigen kaarten en de achterkant van die van de andere speler. Als je aan de beurt bent, dan mag je altijd één kaart gewoon neerleggen. Maar je mag ook meer kaarten spelen, maar dan moet je wel eerst een eerder gespeelde kaart omdraaien. En dan loont het dus om te onthouden welke kleur er op de achterkant van een kaart staat die de andere speler heeft gespeeld.

Het kan natuurlijk zijn dat je alleen kaarten op hand hebt, die kleuren hebben die al op tafel liggen. In dat geval kan je twee dingen doen. Je kan voor je een kaart speelt een andere kaart omdraaien (bijvoorbeeld één waarvan je onthouden hebt welke kleur de achterkant heeft). Of je kan een gokje wagen door een kaart uit je hand met de achterkant (waarvan je niet weet welke kleur die heeft) naar boven neer te leggen.

…en de waardering

Kleine kinderen zijn gruwelijk goed in memory spelletjes. Ze lijken moeiteloos te onthouden welke kaart waar ligt. Mijn kindertijd en daarmee mijn vermogen om dit soort informatie te onthouden liggen heel ver achter me. Het kost me dan ook heel veel moeite om te onthouden welke kleur er ook al weer op de achterkant van een kaart staat. En dat niet alleen, ik vind het ook nog eens niet zo’n leuk klusje. Maar het is wel een klusje dat geklaard moet worden om Rainbow goed en slim te spelen. Ik beleef daardoor weinig speelplezier aan dit spelletje.

Ik kan me voorstellen dat als je wel een goed geheugen hebt, het best leuk is om te proberen om je eigen kaarten zo uit te spelen en kaarten zo om te draaien dat er een regenboog ontstaat. Je kan daarbij invloed uitoefenen op het spel door één of juist meerdere (twee of drie) kaarten te spelen en daarmee het aantal kaarten te bepalen dat de ander aan moet vullen om de regenboog af te maken. Hoe meer dit er zijn, hoe lastiger het wordt. Verder kan je op zijn tijd een beetje gokken en bluffen door bijvoorbeeld een witte joker kaart omgekeerd neer te leggen in de hoop dat de ander daardoor denkt dat het een zwarte kaart is. Maar jij weet wel beter en kan dan op het moment suprême die kaart opendraaien naar zijn joker kant.

Maar ja, dat goede geheugen heb ik niet en daarom kan ik dit spel (en mijn geheugen) niet meer dan twee pionnen geven.