Blue Lagoon

Eind jaren negentig bracht Reiner Knizia drie spellen uit die door fans al snel de ‘tegellegtrilogie’ werden genoemd: Eufraat & Tigris, Samurai en Heersers der Woestijn. Al deze spellen hebben de tand des tijds moeiteloos doorstaan, maar Knizia zou Knizia niet zijn als hij de ideeën uit dat legendarische trio niet ook in veel andere spellen had gebruikt. Sterker nog: inmiddels zijn er drie spellen verschenen die zo sterk aan die oudjes doen denken dat ze wel de tweede trilogie worden genoemd. Wat Yellow & Yangtze is voor Eufraat & Tigris en Babylonia voor Samurai, is Blue Lagoon voor Heersers der Woestijn.

In Blue Lagoon ontdekken en koloniseren de spelers een eilandengroep in de Stille Zuidzee. Het spel kent twee rondes: in de eerste ronde verken je eerst de zeeën rondom de eilanden om ze vanuit daar in te nemen. Ook kun je er dan permanent vestigen door behalve fiches enkele hutten te plaatsen. Na de eerste ronde verdwijnen alle fiches en verspreiden de spelers zich vanuit de hutten uit de eerste ronde.

Met het plaatsen van fiches en hutten kun je op talloze manieren punten bij elkaar sprokkelen. Je kunt verschillende goederen verzamelen en zo voor setjes verschillende of juist veel van dezelfde punten te scoren, op alle eilanden aanwezig zijn of juist de meerderheid op afzonderlijke eilanden te hebben, verbindingen maken enzovoort.

Na beide speelrondes telt je op deze manier de punten en wie gecombineerd de meeste punten haalt, wint het spel.

…en de waardering

Ik ben een groot fan van Knizia en Heersers der Woestijn hoort nog steeds bij mijn favoriete spellen van deze auteur. Mijn verwachtingen voor Blue Lagoon waren dus hooggespannen. En hoewel het een vermakelijk spel is om te spelen, haalt dit het toch niet bij de eerste versie en moet het ook beide andere spellen uit het tweede trio voor zich laten.

Het interessante van Heersers der Woestijn is dat je voortdurend geconfronteerd wordt met lastige keuzes. Snel daar die groene kameel plaatsen om nog op tijd bij de palmboom te zijn, opletten dat je de meerderheid in geel houdt en verdorie wat zijn er nog weinig roze over. Die stress vind je hier maar weinig terug. Het einde van de twee speelrondes is volledig voorspelbaar en niet te manipuleren zoals in Heersers der Woestijn. Er zijn altijd genoeg leuke plekjes om je fiches te plaatsen en als je al de strijd om de meerderheid op een eiland verliest is er altijd wel een ander eiland beschikbaar. Het komt wel regelmatig voor dat je een bepaald plekje echt moet claimen om je positie te verdedigen of een ander dwars te zitten, maar vaak kun je gewoon je eigen gang gaan.

Dat alles maakt Blue Lagoon nog zeker geen saai spel (het blijft wel een Knizia), maar het valt wel een beetje in het niet bij Knizia’s toptitels.