Santa Maria

Maar laat je niet bedotten, Santa Maria is geen vrolijk spel voor een breed publiek. Het past naadloos in de trend dat bordspellen voor liefhebbers al meer dan tien jaar steeds complexer worden, waarbij rekensommen interactie vaak in een bijrol dwingen en thema meestal maar bijzaak is. Een vroege stap in die richting is Hoogspanning, een recentere lieveling is Great Western Trail.

Voor dit genre gebruik ik wel eens de term ‘spreadsheetspellen’ en dat is bij Santa Maria wel erg passend. Alle spelers hebben een eigen speelbord, verdeeld in rijen en kolommen. Door het beurtelings kiezen van een dobbelsteen activeer je alle gebouwen in een rij of kolom. Je kunt ook geld betalen om individuele cellen, ik bedoel gebouwen, te gebruiken. De gebouwen laten monniken en conquistadores hun heilzame werk verrichten in de Nieuwe Wereld of leveren grondstoffen op. Daarmee kun je nieuwe gebouwen maken of schepen kopen, die weer inkomsten opleveren.

Uiteindelijk is het natuurlijk de bedoeling om met al die dingen punten te verdienen. Het spel duurt drie rondes, waarin je telkens meer kunt doen. De derde ronde duurt daardoor al snel net zo lang als de eerste twee samen. De speler met de meeste punten na de eindtelling wint.

…en de waardering

 

Ik zal maar direct eerlijk zijn, maar ik heb het echt wel gehad met dit soort spellen. Allemaal lekker je eigen sommetjes maken, nauwelijks interactie en een vergezocht thema. In een spel van een halfuur kan dat nog best leuk zijn, maar bij een drievoudige speelduur kan ik zo 100 leukere spellen bedenken.

 

Hoewel ik er zelf niet zo snel last van heb, kan ik me voorstellen dat sommige spelers moeite hebben met het thema. Wat doen die conquistadores daar precies en hoe komen ze aan al dat goud? In een abstract spel als dit was het kiezen van een minder controversieel thema een fluitje van een cent geweest.

 

Omdat het spel niet onspeelbaar slecht is krijgt het van mij het voordeel van de twijfel en twee pionnen. Maar ik hoef het niet meer spelen.