Schatten van de Phoenix

In Schatten van de Phoenix mogen de spellenspelers weer eens hun best doen om een fabeldieren van hun kostbare schatten af te helpen. We hebben het dit keer op drie Phoenixen gemunt die kostbaarheden in hun nesten bewaren. Helaas zijn er meer gelukzoekers dan schatten dus dat wordt vechten! Stel je bij dat vechten echter niets gewelddadigs voor. Schatten van de Phoenix is namelijk een echte Knizia en onder het flinterdunne thema zit een spelletje verstopt dat draait om het uitspelen van gekleurde kaarten met nummers er op.

Centraal op de tafel liggen drie zeshoekige phoenix-nesten en daarop worden aan het begin van het spel schatfiches neergelegd (één minder dan het aantal spelers). Alleen op het grootste nest komt een extra fiche te liggen. Vervolgens gaan de spelers om de beurt aan elk nest kaarten aanleggen: één kaart per keer totdat er aan elk nest twee kaarten per speler liggen. Daarna worden de schatten verdeeld op basis van wie de sterkste combinatie heeft neergelegd.

Er zijn vier mogelijke combinaties die allemaal op een net andere manier werken. De beste combinatie is als je twee identieke kaarten neerlegt (zelfde getal en zelfde kleur). Je mag de waardes dan na elkaar zetten om je kracht te bepalen (twee blauwe drieën zijn dus drieendertig punten waard). Als je twee kaarten hebt neergelegd die óf dezelfde kleur óf dezelfde waarde hebben, dan mag je de twee getallen bij elkaar optellen (een blauwe drie en een blauwe zes, levert dus een waarde van negen op). In de stapel zitten ook een aantal X2 kaarten, als je zo’n kaart speelt in combinatie met getalkaart van dezelfde kleur dan mag je dat getal vermenigvuldigen met twee. Twee X2 kaarten leveren niets op (er is niets om te vermenigvuldigen).  En de laatste mogelijkheid is als je twee kaarten met verschillende kleuren en verschillende getallen neerlegt, dan telt alleen de hoogste (dus een gele drie en een paarse zes, levert een waarde van zes op).

De speler met de hoogste waarde pakt, de meest waardevolle schat. De speler met de op een na hoogste waarde krijgt de op één na waardevolste schat en de speler met de laagste waarde krijgt het laagste fiche bij het grootste nest of helemaal niets (bij de andere twee nesten).

Het spel duurt drie rondes en wie dan de meeste schatten heeft verzameld, wint het spel.

…en de waardering

Knizia heeft veel briljante spellen uitgebracht, maar Schatten van de Phoenix is daar niet een van. Het is niet moeilijk om te bedenken wat de beste combinaties zijn, maar geluk bepaald of je ze trekt. Je mag nadat je een kaart hebt gespeeld altijd je hand aanvullen en daarbij kiezen uit één openliggende kaart of een dichte kaart. Heel vaak heb je in je hand geen goede combinatie zitten en moet je dus maar hopen dat je een goede kaart kan bijtrekken. Je hebt er geen noemenswaardige invloed of dat lukt (de kaart ligt er of hij ligt er niet en als hij er niet is kan je een blinde kaart trekken en moet je het er ook maar mee doen wat het is). Voor mij speelt Schatten van de Phoenix daardoor een beetje zichzelf. Als je een passende kaart trekt, dan speel je die natuurlijk en ben je blij. Maar een echte prestatie is dat niet, ieder ander had dat ook gedaan. Laten we het er maar op houden dat iedereen wel eens een slechte dag heeft en zo ook de grote Knizia.