Sjakie en de chocoladefabriek

Het spel …

Soms liggen spellen jaren op de plank te wachten tot ze zich eindelijk eens mogen verheugen in hun moment in het spotlicht. Ik heb (te) veel van dat soort spellen en Sjakie en de Chocoladefabriek was er eentje. Een kinderspel van Identity Games, gebaseerd op het ganzenbordprincipe? Nee dank je, dan is er altijd wel een leuker alternatief beschikbaar. In een vlaag van discipline (dat moet je niet te vaak hebben) speelde ik het zo waar twee keer in een week en is Sjakie eindelijk van de ongespeelde-spellenplank af.

Zoals gezegd is het spel geïnspireerd op ganzenbord en aanverwante spellen. Je gooit met de dobbelsteen en verplaatst je figuur een gelijk aantal stappen op het bord. Net als in Monopoly gaat het looptraject rondom. Onderweg mag je stoppen om in speciale kamers snoepjes te verzamelen of om een Oempa-Loempafiche te pakken.

In een snoepkamer bepaalt een worp met een speciale dobbelsteen hoeveel snoepjeskaarten je mag pakken. Pak je een kaart die je al hebt, dan ben je te gulzig en moet je een paar beurten uitzitten in een strafkamer. De bedoeling is om van alle zes verschillende snoepjes precies één kaart te bemachtigen en met deze set als eerste de Grote Glazen Lift te bereiken.

Met de Oempa-Loempafiches kun je gebruiken om snoepjes afpakken van anderen, of iemand er juist eentje weg te geven (als je een dubbele hebt), of om snoepjes veilig te stellen.

Het spel eindigt zodra iemand met zes verschillende snoepjes de Lift bereikt.

… en de waardering

Hoe eenvoudig een spel ook mag zijn, soms blijkt het nodig om het een paar keer te spelen om te zien hoe het werkt. Of dat het niet blijkt te werken, zoals in Sjakie en de Chocoladefabriek. Mijn eerste potje was redelijk draaglijk: een simpel dobbelspelletje voor de kinderen, met iets meer keuzemogelijkheden dankzij de Oempa-Loempa’s en de noodzaak precies verschillende kaarten te krijgen.

Maar in het tweede potje toonde het spel zijn ware aard: dat van een theoretisch oneindige speelduur. Dat zit zo. Zodra iemand een complete set heeft van precies zes snoepjes, zullen de anderen proberen hem een snoepje afhandig te maken of juist een te geven met de Oempa-Loempa fiches. Per snoepje is er één kaart meer dan het aantal spelers, er zullen dus altijd overtollige snoepjes blijven (alle kaarten zijn na een tijdje wel verdeeld). Omdat de Oempa-Loempa fiches nooit opraken worden overtollige snoepjes worden voortdurend rondgeschoven zodat niemand ooit precies zes snoepjes heeft.

Het resultaat is een in principe oneindig spel, dat alleen door groot toeval (mijn eerste potje) of frustratie van de spelers (mijn tweede potje) vroegtijdig beëindigd kan worden.
Het zal dus niet verbazen dat ik Sjakie en de Chocoladefabriek geen kind of ouder wens aan te doen. Mijden als de pest, is het devies.