Geplaatst door De zomervakantie is afgelopen waardoor iedereen weer terug is en de Corona-maatregelen zijn grotendeels opgeheven en dus is het weer mogelijk om als vanouds af te spreken met vrienden voor een dagje spellen doen. Peter Hein, Anton en ik lieten deze kans niet lopen en hebben deze maand meteen twee spellendagen ingepland. De eerste was afgelopen woensdag. Het werd een super leuk, gezellig én productief dagje waarbij we negen potjes speelden, waaronder vijf spellen die nieuw waren. In dit blog deel ik mijn eerste indrukken.
Anno 1800 is het nieuwe grote spel van Martin Wallace. Ik blijf normaal altijd een beetje uit de buurt van de Martin Wallace spellen omdat ze naar mijn smaak doorgaans te complex zijn, te lang duren en thema’s hebben die me niet aanspreken. Uit mezelf zou ik Anno 1800 dan ook niet zijn gaan spelen, maar Peter Hein had hem meegenomen en hij wilde hem graag doen. En hij bezwoer me dat het spel echt niet complex was. Ik liet me over halen en ontdekte dat het spel inderdaad niet complex is, maar nog steeds wel heel erg lang duurde en een thema had dat me niet aansprak. Anyway, in Anno 1800 beproef je je geluk als industrie-magnaat die de ene fabriek na de andere uit de grond stampt en die wat hij (er waren in die tijd geen zij’s in dit soort functies) niet kan maken koopt bij zijn concullega’s. Iedere speler begint met een paar simpele fabrieken waar je eenvoudige dingen mee kan bouwen. Verder heb je een aantal werknemers van verschillende opleidingsniveaus die je in de fabrieken aan het werk kan zetten. In je beurt zet je vervolgens telkens je werknemers zo in dat ze dingen maken die je samen kan combineren tot nieuwe dingen. Als je bijvoorbeeld graan en melk hebt, dan kun je daar pannenkoeken mee maken. En als je suiker en fruit hebt kun je jam maken. En vervolgens kun je de jam en de pannenkoeken combineren en heb je een pannenkoekenrestaurant. Helaas is dit een fictief voorbeeld, de dingen die je maakte in het spel waren zo saai dat ik weer vergeten ben hoe je ze ook al weer kunt combineren (dingen als kanonnen, brillen en zeep), maar het voorbeeld geeft wel aan hoe het spel werkt: eerst maak je A, daarna maak je B en die combineer je samen tot C en als je het niet hebt dan kan je het misschien wel bij iemand anders kopen. En dit doe je twee uur lang achter elkaar. Je kan steeds meer dingen maken en daarmee steeds meer opdrachten vervullen. Je bent op zich nog best lekker bezig doordat je telkens kleine doelen haalt, maar het duurde mij allemaal veel te lang en ik had nauwelijks het gevoel dat ik ergens naar toe aan het werken was. En dan dus ook nog dat saaie thema. Ik was dan ook blij dat het spel afgelopen was en we iets leukers konden gaan doen. Gelukkig was het nog vroeg en hadden we daar dus alle tijd voor.
Sneaky Bastard is een nieuw kaartspelletje van 999 Games. In dit spel ga je je slag proberen te slaan op de vastgoedmarkt. Je hebt een flinke bom duiten gekregen en zit op de veiling en mag daar lekker meebieden op de krotten en paleizen die aangeboden worden. Maar je kan niet alleen bieden op de huizen, je kan ook af en toe sneaky gaan en in plaats daarvan met de opbrengst van het geveilde vastgoed naar huis gaan. Als meerdere spelers dat tegelijkertijd doen dan krijgt van hen weer degene die het hoogst biedt de opbrengst van het te veilen kavel. Geld is aan het eind van het spel niets meer waard en de winnaar wordt bepaald door wie het meest waardevolle vastgoed heeft weten te kopen. En met deze ingrediënten krijg je een interessant biedspelletje met lekker veel tegenstrijdige prikkels. Als een speler sneaky wordt, dan willen de anderen liever niet te hoog bieden want het geld dat je uitgeeft kan later weer tegen je gebruikt worden. Maar je wilt ook dat huis hebben want dat levert de punten op. Hoe verder je komt in het spel hoe hoger iedereen gaat bieden omdat geld aan het einde van het spel niets meer waard is. Daardoor kan het verstandig zijn om in het midden van het spel de prijs van de huizen wel op te drijven maar ze aan een ander te laten zodat jij met een beetje geluk de laatste huizen op kan pikken omdat iedereen dan verder blut is. Dit kleine, korte kaartspelletje zit dus vol interessante dillema’s en mogelijkheden en is daardoor erg leuk om te spelen.
In Don Juan doen de spelers hun best om te laten zien dat ze het echte liefje van Don Juan zijn. Don Juan eet ondertussen rustig van zo veel mogelijk walletjes en kijkt waarschijnlijk geamuseerd toe hoe zijn liefjes elkaar proberen af te troeven door te pronken met zijn liefdesbrieven. Het spel is wat in het Engels zo mooi een “I split, you choose” spel heet. De spelers legen om de beurt de postzak met brieven van Don Juan en verdelen ze in groepjes. De andere spelers mogen vervolgens om de beurt een stapel kiezen en de verdeler krijgt wat overblijft. Als je drie brieven die aan jezelf gericht zijn te pakken krijgt dan levert dit je een hartje op. Maar als je drie brieven voor een ander te pakken krijgt, dan breekt je hart (hartje inleveren danwel gebroken hart pakken). Je probeert de stapels dus zo te maken dat je zo veel mogelijk harten (behalve die van jezelf) breekt en hopelijk zelf met een romantische brief voor jezelf over blijft. Wie als eerste drie hartjes heeft, wint het spel. Ik vond Don Juan wel aardig, maar het is niet helemaal mijn ding. Je bent eigenlijk vooral bezig met voorkomen dat een ander niet wint en moet daardoor heel vaak zetten doen die vooral de ander schade berokkenen en waar je met een beetje geluk zelf nog iets mee opschiet. Het risico bestaat dus bij dit spel dat het verzandt in lange analyses hoe je het voor elkaar krijgt dat ook de volgende ronde nog niemand kan winnen en waarbij iedereen vooral precies dat pakt wat een ander van de winst afhoudt. Ik houd zelf meer van positieve spellen waar de spelers bezig zijn om iets te bereiken dan een spel waar je zo veel focus moet leggen op het voorkomen dat iemand iets bereikt door dingen af te breken.
Juicy Fruit is een spel waar je op een heerlijk tropisch eiland je geluk beproeft door fruit te verbouwen en dit vervolgens te verhandelen. Het spel doet een beetje denken aan de (analoge) schuifpuzzeltjes die ik als kind speelde (je weet wel een plaatje van bijvoorbeeld 4 bij 4 vakjes waarvan één stukje mist en dat je dan door te schuiven in elkaar moet puzzelen). Alle spelers starten namelijk met een eigen eilandje met een raster waarop 5 fruitmanden liggen (en 4 lege plekjes). In je beurt schuif je zo’n fruitmand en krijg je vervolgens net zo veel van de bijbehorende vruchten als je de mand vakjes hebt verschoven. Het fruit dat je op deze manier krijgt kun je vervolgens voor verschillende dingen gebruiken. Allereerst kun je er opdrachten mee vervullen. De opdrachten zijn vermomd als bootjes die op de rand van je eiland liggen. En het mooie is dat als je zo’n opdracht vervuld (bijvoorbeeld 2 bananen en een sinaasappel leveren), dat je dan niet alleen punten scoort maar ook het bootje weg mag halen waardoor je meer ruimte hebt op je eiland en steeds meer vakjes kan schuiven om meer fruit te halen. Je kan daarnaast ook fruit tegels van een bord kopen. Dit levert meteen punten op, maar de tegels zelf kunnen ook iets. Zo zijn er bijvoorbeeld tegels die betere fruitmandjes zijn waardoor je meer fruit kan krijgen. En er zijn ook nog bijvoorbeeld ijscowagens. Als je zo’n wagentje koopt dan kun je later in het spel in plaats van een fruitmand te verplaatsen ook de ijscowagen verplaatsen en voor elk stapje dat hij doet kan hij dan een ijsje of milkshake verkopen (en daar krijg je punten voor). Gevorderden spelers kunnen ten slotte ook nog hun fruit inzetten in de limonadefabriek. Door bepaalde vruchten in te leveren verschuif je dan een fiche door de fabriek en dit levert punten op. Ik vind Juicy Fruit een aangenaam tussendoortje. Het ziet er erg vrolijk uit, mede door de grote houten vruchten die het spel gebruikt en het spel speelt lekker vlot weg. Het is leuk om te bedenken in welke volgorde je de fruitmanden gaat schuiven om zo je opbrengst te maximaliseren. Regelmatig is het slimmer om eerst wat ruimte te maken voor je de mand die je eigenlijk nodig hebt verschuift zodat je opbrengst groter is. Er zit een klein beetje interactie in het spel doordat iedereen uit dezelfde voorraad van tegels koopt en het risico dus bestaat dat een tegel die je wilde kopen net voor je neus wordt weggekaapt. Maar er liggen genoeg tegels dat je dan vaak wel een andere (ook leuke) tegel kan kopen, dus heel gemeen wordt het niet. Juicy Fruit is door zijn thema, looks en toegankelijkheid een spel dat het wel eens goed zou kunnen gaan doen als leuk tussendoortje en familiespel.
5211 is de rare naam van een spel die tegelijkertijd aangeeft waar het spel om draait. Iedereen heeft 5 handkaarten en daarvan speel je er 2 (daarna vul je je hand weer aan), speel je er weer 1 (en vul je je hand weer aan) en nog 1 (en vul je je hand weer aan). Vervolgens wordt er gekeken welke kaartsoort het meest gespeeld is (waarbij even grote groepen tegen elkaar weggestreept worden) en de spelers van deze kaarten leggen ze op hun puntenstapel. Wie de meeste punten heeft aan het eind van het spel, wint. Je probeert dus met je eerste twee kaarten te seinen waar je sterk in bent in de hoop dat anderen zich bij je aansluiten zodat je punten scoort. Het positiefste wat ik over dit spel kan zeggen is dat het snel voorbij is. Ik vond er namelijk niet zo veel aan doordat ik het gevoel had dat de invloed die je hebt maar heel beperkt is. Je moet het doen met de vijf kaarten die je getrokken hebt en dan maar hopen dat de anderen toevallig ook veel kaarten in de soort hebben waarin jij sterk bent. Als je net allemaal verschillende kaarten trekt die net niet zijn in de soorten waar de anderen mee spelen, dan ben je kansloos. Een ronde duurt maar kort dus je kan dan op zich hopen dat het een volgende ronde beter zal gaan en iedereen heeft wel eens pech of juist geluk. Maar dan nog blijft het wat mij betreft een beetje een te groot geluksfeest.