Spellendagje

Zo af en toe ruim ik een dagje in om spellen te spelen en vandaag was er zo eentje. Anton en ik waren met z’n tweeën. Dat maakt de spelkeuze wat beperkter, maar ook sneller. Bovendien zijn we allebei wel voor alles in, dus dat scheelt. Natuurlijk kwam niet alles dat uit de kast geplukt werd op tafel.

Om er in te komen begonnen we met een potje Race. Ik kon kiezen tussen twee startwerelden uit BoW en ging voor de Rebel Freedom Fighters. In de eerste beurt kon ik al een Rebel development opleggen en had daarmee een snelle voorsprong in prestige. Ik had genoeg rebellenwerelden in de hand, maar helaas geen military boosts. Ik moest notabene telkens prestige opofferen met de Alien Booby Trap om die zware Rebel werelden te kunnen spelen. Gelukkig kreeg ik daar ook weer prestige voor terug, maar liever had ik de voorsprong sneller uitgebouwd. Anton begon na een tijdje namelijk ook aardig wat prestige te scoren, vooral dankzij de Terraforming Engineers. Uiteindelijk had hij de meeste prestige, maar dankzij mijn vroege en langdurige voorsprong en puntenrijke kaarten bleef ik hem net voor.

Na de opwarmer was het tijd voor wat luchtigers: Genius, waar Thomas ook aanschoof. Ik heb het nu enkele tientallen keren gespeeld, maar echt goed ben ik er niet in. Zelfs als ik de AI op m’n iPod op medium zet verlies ik regelmatig. Voor Anton was het de eerste keer, maar dat was niet te merken. Hij had snel in twee kleuren de maximale score en begon zich toen toe te leggen op het blokkeren van de zwakke kleuren van Thomas en mij (zoals het hoort als je wilt winnen). Uiteindelijk won hij met drie punten voorsprong, en bleef ik Thomas net voor op de tiebreaker.

Nu was de beurt aan een wat zwaarder spel. Ik had Puerto Rico en Tikal meegenomen. Anton koos voor de eerste; hij wilde de inspiratiebron voor Race graag eens spelen. Puerto Rico is het leukst met meer spelers, maar de tweepersoonsvariant speelt lekker weg en voelt lang niet als een half spel. Voordeel is dat je wat meer kunt plannen, en dat is wat ik deed. Omdat ik met indigo begon, wilde ik dit snel kunnen produceren om het te kunnen verkopen. Met de winst kocht ik vervolgens een koffiebranderij, later gevolgd door een kantoor. Op deze manier was ik altijd van veel geld verzekerd en kon zo een paar leuke dure gebouwen aanschaffen, zoals de werf. Anton zat meer in de zware prodcutie en verdiende daar veel punten mee. Dankzij de werf kon ik nog redelijk meekomen, maar ik moest mijn productiemogelijkheden wel uitbreiden om niet met veel geld en weinig punten te blijven zitten. Met wat suikerplantages en een grote suikermolen erbij lukte dat uiteindelijk ook. Ik kon zelfs een paar keer in twee achtereenvolgende beurten de opzichter kiezen om daarna flink via mijn werf te verschepen. Anton produceerde telkens het dubbele van wat ik deed, maar omdat hij lang niet alles kwijt kon in twee kleine scheepjes, verrotte het gros van zijn gewassen telkens. Vanwege geldgebrek kon hij geen magazijn kopen om dit te voorkomen. Toen hij uiteindelijk veel geld had, stak hij het wijselijk in een paar grote paarse gebouwen, waarvan we er allebei met twee eindigden. Zoals verwacht had Anton veel meer punten verdiend met het verschepen van goederen, maar leverden mijn vele gebouwen voldoende punten op voor de winst. Doordat er een stad vol was en bijna alle punten opwaren, scoorden we allebei ruim boven de 50 punten. Het bleek pas mijn twintigste potje Puerto Rico.

Na de bekende euro’s kwam er nu toch wat anders op tafel. Een van de spellen die ik had uitgezocht was Space Hulk en Anton vond het best om die eens te proberen. We speelden het eerste scenario, omdat dat een vrij kleine en overzichtelijk missie is, die bovendien snel over kan zijn (voor de Marines). Ik nam de Marines op me, omdat ik toch eindelijk eens met hen het eerste scenario wilde winnen. Een lastige klus, vooral als de Genestealerspeler geen hele gekke dingen doet. En dat deed Anton niet.
Geleerd van mijn eerdere fouten, koos ik voor een driefrontenaanpak. De sergeant ging naar de bovenste gang om die vrij van aliens te houden, de vlammenwerper nam de onderste gang om daar het kruispunt te blokkeren en een enkele marine fungeerde als achterwacht in overwatch. Dit is een vrij solide tactiek voor de marines (en waarschijnlijk ook de enig levensvatbare), maar echt snel is het niet. En je moet wel snel zijn, want voor je het weet ben je overspoeld door engerds. Omdat ik met de vlammenwerper het kruispunt blokkeerde, koos Anton de bovenste gang als aanvalslinie. Daar deed de sergeant in overwatch goed werk. Ik was wel blij met z’n zwaard, want af en toe brak een genestealer door de linies en kon deze proberen de sergeant uit te schakelen. Maar Sting deed z’n werk.
De sergeant kon stukje bij beetje verder oprukken en kwam uitendelijk voorbij het bovenste kruispunt. Nu was het zaak een andere marine naar boven te sturen om de deur open te maken, zodat de vlammenwerper het werk af kon maken. De tijd drong, want hij had nog maar één schot over. Alles hing nu af van de sergeant. Hij zou in de beurt van de genestealer zijn blokkade moeten kunnen handhaven. Dankzij wat briljant (=gelukkig) dobbelwerk slaagde hij daarin. De laatste genestealer haalde hem neer, maar kon net niet ver genoeg lopen om de baan van de vlammenwerper te onderbreken. Met een laatste salvo zette deze de commandoruimte in lichterlaaie en was de missie volbracht. Om de genestealers nog wat meer pijn te doen overleefde de dappere marine in de commandokamer het ook nog.
Uiteindelijk had Anton nog best de lol ervan ingezien. Het beviel hem veel beter dan hij dacht, en hij vond het duidelijk leuker dan Heroquest. Terecht.

Het was bijna tijd om te gaan, dus nog ‘snel’ een potje Race. Nu koos ik voor New Sparta als startwereld, Anton had Epsilon Eridani. Met een standaardopening (uplift settelen, daarna trade) kwam ik snel aan veel kaarten. Ik kon daarmee snel de Galactic Markets en de Galactic Federation opleggen, twee van mijn favoriete kaarten. Voor de Markets is echt goed, misschien wel de beste uit BoW. Het was tevens zo’n beetje de enige kaart die mij dit potje prestige opleverde. Daar deed Anton het met zijn Engineers en Mediator een stuk beter. Maar omdat hij geen enkele windfall- of productiewereld had, kon ik een paar keer produce en trade kiezen zonder dat Anton daar iets aan had. Dit leverde weer een paar mooie 6-developments op, die natuurlijk mooi bij mijn Federation pasten. Een daarvan was Galactic Imperium, die extra aantrekkelijk was met de paar Rebel werelden die ik had. Het waren maar kleintjes, maar genoeg om het doel te kunnen claimen. Anton legde nog wel de twee grootse Rebel werelden op voor veel punten (en prestige), maar dankzij de forse bonussen van mijn 6-developments bleef ik hem net voor.

‘t Was weer een leuke dag. Natuurlijk hadden we ons ook uitstekend vermaakt met een hele dag Race, maar wat afwisseling is altijd goed. Met Puerto Rico en Space Hulk bleven we speltechnisch respectievelijk thematisch nog wat in de buurt.