Spellenspektakel 2007 (Dagmar)

Geplaatst door

Ruim een maand na het internationale spellenfeest (Spiel afdoen als een Duits feestje zou dat festijn te kort doen), was het tijd voor de Nederlandse editie. De organisatie is dit jaar voor het eerst helemaal uit handen van het 999-concern en overgedragen aan beursorganisator Libéma. Libéma heeft onmiddellijk twee grote veranderingen doorgevoerd. De eerste verandering is dat de beurs wat later in het jaar wordt georganiseerd waardoor er wat meer tijd tussen Spiel en het Spellenspektakel zit en de Nederlandse spellenliefhebber even tijd heeft om zich weer klaar te maken voor nieuw spellengeweld (en bovendien de bankrekening weer is aangevuld met een nieuwe salarisbetaling). De meest opvallende verandering is dat de beurs niet meer in het ook voor Belgen goed bereikbare Eindhoven wordt gehouden, maar in het noordelijk gelegen Zwolle. Vooral de laatste verandering heeft de internetgemeenschap flink bezig gehouden.

Het spellenvirus is besmettelijk en dus wilden zowel een voormalig (Erik) als een nieuwe collega (Ayesha) graag mee naar het spellenspektakel (ik ben in september van werkgever veranderd). Ayesha heeft ’s ochtends iets meer moeite met opstaan dan de meeste mensen en om er voor te zorgen dat we op tijd naar Zwolle konden vertrekken, was ze een nachtje komen logeren (konden we haar vrijdagavond meteen kennis laten maken met Wizard). Erik kwam gewoon met de bus en rond 9 uur stapten we in de auto en gingen we vol gas (laat dat maar aan Niek over) naar Zwolle.

Rond een uur of half 11 kwamen we in Zwolle aan en konden we zo het parkeerterrein bij de IJsselhallen oprijden (á 6 euro voor een hele dag, meteen betalen). Ook bij de kassa’s stonden geen rijen, waardoor we vlot onze kaartjes konden kopen en naar binnen konden gaan. Bij de entree lagen de plattegronden al keurig klaar waardoor we snel wisten wat waar te doen was. We gingen eerst maar eens kijken in de hal waar de uitgevers hun stands hadden.

We besloten te starten met een rondje te lopen om zo een eerste indruk te krijgen. Deze was absoluut positief. De hal was ruim opgezet (ruime paden, grote stands) en de uitgevers hadden hun stands sfeervol aangekleed en voorzien van lekker veel tafels, stoelen, spellen én uitleggers! Wat wel opvallend was dat er wat mini-paarden (of pony’s, ik ben nooit een paardenmeisje geweest dus ik weet het verschil niet zo) en papagaaien werden ingezet om reclame te maken voor spellen waar dieren een rol in spelen (Amazone en Bella Sarah). Vooral de paarden waren in een klein gebied duidelijk ruikbaar waardoor we eerst dachten dat de hal niet goed was schoongemaakt na de laatste veemarkt (die er naar verluid ook worden gehouden), maar dit viel dus mee.

Het eerste spel waar we aanschoven was Blokus. Tot mijn schande moet ik bekennen dit spel nog nooit gedaan te hebben. Het spel was zo uitgelegd (omstebeurt een speelstuk diagonaal aan je reeds gelegde stukken plaatsen en proberen dit zo lang mogelijk vol te houden) dus we konden aan de slag. Het leek wel of mijn medespelers de afspraak hadden gemaakt “Alles op Dagmar” want ze bouwden als een gek alle drie mijn kant op waardoor ik al snel ingesloten raakte.

Ayesha was de volgende afvaller. Erik wist de meeste opties open gehouden te hebben waardoor Niek met lede ogen moest aanzien hoe hij nieuwe hoeken van het bord opzocht terwijl hij zelf niet meer kon aanleggen. Erik werd dus de trotse winnaar. Dit spel hadden we alle vier erg leuk gevonden.

Ayesha en ik waren ondertussen aangeschoven bij een high-tec spel in een historische setting. In Khet moet je door het slim verplaatsen en draaien van spiegels proberen om met jouw laser de farao van de andere speler neer te schieten. Wij hadden niet onmiddellijk door hoe de lasers weerkaatsten, maar gelukkig werd dat door het behulpzame personeel nog even uitgelegd. De heren schoven bovendien ook aan om ons aan te moedigen en met ons mee te denken. Dit laatste bleek Ayesha absoluut niet nodig te hebben. Toen Erik haar een zet wilde voorstellen, maande ze hem tot stilte om haar tactiek niet te hoeven uitleggen. Ze was namelijk slechts één zet verwijderd van de overwinning en wist deze te verzilveren door de farao van Dagmar met haar laser te raken. We vonden dit spel origineel en best leuk. Het zou wellicht wel prettiger zijn geweest om de beide lasers een andere kleur te geven zodat je makkelijker uit elkaar kan houden wie nou precies wat raakt en op welke manier.

Om in het oud Egyptische thema te blijven hangen besloten we een plek te zoeken bij het nieuwe spel van Identity waarin ook de farao centraal staat, namelijk het goud van de farao. Peter Hein was inmiddels ook aangekomen, samen met zijn vriend Job. Omdat er maar weinig spellen geschikt zijn voor zes spelers, besloten we ieder onze eigen weg te gaan. In het goud van de farao moeten de spelers met hun archeoloog en zijn hulpje hun weg door de onvoorstelbare onvoorspelbare piramide zoeken. In de piramide bevinden zich schatkamers waar mooie schatten liggen te wachten. Je moet deze schatten vervolgens eerst naar buiten dragen voor ze veilig in je bezit zijn. Tijdens jouw terugweg kunnen andere spelers de stukken zo onder je arm vandaan trekken en de winst opstrijken. In de laatste schatkamer staat het wereldberoemde dodenmasker van Toetanchamon te wachten. Op het moment dat dit masker uit de grafkamer wordt weggehaald begint de piramide langzaam in te storten en moeten de archeologen en hulpjes maken dat ze weg komen.

Niek was degene die het masker wist te bemachtigen (past mooi in zijn verzameling). De dames waren op dat moment dicht bij de ingang en besloten dat ze vooral maar moesten proberen om de heren op te sluiten in de piramide. Helaas waren er nog te veel opties over om te ontsnappen waardoor Erik en Niek toch nog veilig de uitgang bereikten. Niek wist door het bemachtigen van het prachtige dodenmasker de tot dan toe leading lady Dagmar precies te evenaren waardoor er twee winnaars waren. We vonden het vooral een heel mooi spel, met leuk uitgewerkte speelstukken. Het spel zelf was leuk voor een keer, maar geen echte topper. Op naar het volgende spel dus.

Ons oog viel op een wel erg swingend spel: rumba rups. Er was zo gauw geen uitlegger voor handen en dus bedachten we zelf maar wat spelregels: leg zo snel mogelijk de ballen in jouw kleur in de handen van de rups. Dagmar wist als eerste al haar ballen kwijt te raken. Het was zo leuk om dit te doen dat we nog even doorspeelden met het materiaal. Toen er toch nog een demonstratrice bleek te zijn, bleek dat we rumba rups helemaal volgens de regels hadden gedaan. We vonden het een erg vermakelijk spel. De binnenste rijen handen waren weleenswaar wat makkelijker te vullen dan de buitenste, maar dit mocht de pret niet drukken. Het was gewoon leuk om te doen. Het is bovendien een echt kinderspelletje en dus kunnen de ouders mooi de moeilijker banen nemen om de strijd eerlijker te laten verlopen.

Op mijn verzoek zetten we vervolgens koers naar de stand van 999 games om te proberen om daar een plaatsje te bemachtigen aan een tafel met The Golden Compass. Alle tafels waren bezet, maar omdat er best veel tafels waren besloten we gewoon maar even te wachten of er een plekje vrij zou komen. We hoefden niet heel lang te wachten voor er een tafel vrij kwam. We vroegen deze mensen wat ze er van hadden gevonden en ze waren wel te spreken over The Golden Compass. Ze hadden een paar rondes nodig gehad om er aan te wennen, maar hadden zich daarna prima vermaakt. In deze stand hadden ze eigenlijk net te weinig uitleggers rondlopen, waardoor we nog even moesten wachten op de uitleg. Maar dat gaf niet want Peter Hein en Job kwamen net ook langs lopen zodat we even met hen een praatje konden maken. Altijd gezellig. Het spel zelf is een combinatie van race- en verzamelelementen (het doet een beetje denken aan Celtica). Je moet bepaalde opdrachten vervullen door op bepaalde vakjes met symbolen te landen. Maar je moet ook zo snel mogelijk aan het eind van het bord komen. Hierdoor zal je een balans moeten vinden tussen hoge en lage kaarten. Verder zit er een vleugje Funkenschlag in: de speler die achter aan staat krijgt de meeste nieuwe reiskaarten. Aangezien er geen beperking zit aan het aantal kaarten dat je mag spelen (maar gelukkig wel aan het aantal kaarten dat je op hand mag hebben), kan het een goede tactiek zijn om terug te vallen tot de laatste plaats, je handkaarten aan te vullen om vervolgens naar voren te sprinten. Dit laatste was tegen het eind van het spel mijn tactiek. Ik haalde alleen net de finish niet. Maar mijn medespelers gelukkig ook niet. Niemand had nu meer veel kaarten op handen. De volgende ronde kon ik de finish wel bereiken, net voor Erik. We hadden het een leuk familiespel gevonden. Aangezien de meeste merchandise spellen rotzooi zijn, was dit een aangename verrassing. Het was soms lastiger geweest dan je denkt om de juiste symbolen te verzamelen doordat net tegenstanders telkens in de weg staan waardoor je er niet bij kan. Vooral Erik had hier last van gehad. Tijdens het spel verzamel je drie vrienden die je bepaalde voordelen geven. Aangezien je deze zelf mag kiezen, kan je ook hier je strategie op aanpassen.

Ayesha had na alle enthousiaste verhalen van mij, Niek en Erik Tai Pan gekocht. Omdat we precies met zijn vieren waren besloten we een tafeltje in het restaurant te zoeken om haar daar eens de fijne kneepjes van het spel bij te brengen. Ik was ook erg blij om eindelijk weer eens te kunnen Taipannen. Bij mijn vorige baan waren inmiddels zo veel collega’s besmet met het Tai Pan-virus dat er een heuse pauze-competitie was ontstaan met bijbehorende ranking. Maar helaas zijn mijn nieuwe collega’s wat minder spel-minded en acht ik de kans op Tai Pan in de pauze vooralsnog erg klein (voor de goede orde, het werk is geweldig leuk, dus ik heb geen spijt van de overstap, maar ik mis mijn oude collega’s en pauzerituelen stiekem nog best een beetje). Achterop een kladblaadje schreef ik voor Ayesha even de verschillende combinaties en de betekenis van de speciale kaarten op. Ayesha speelde met Niek en ik met Erik. Erik en ik gingen in het begin als een speer. Omdat het voor Ayesha een onbekend spel was besloten we niet door te tellen (anders was het spel ook zo afgelopen geweest, gezien het grote aantal kleine en grote Tai Pans dat Erik en ik de eerste rondes haalden). Onze kansen keerden echter toen Niek besloot om mij maar niet meer te laten delen (dat had hem nog niet veel goeds gebracht). Hij en Ayesha kregen toen betere kaarten en begonnen beter te spelen. Ayesha’s onervarenheid kostte hen nog wel een aantal keren flink wat punten, maar met iedere ronde begon ze het spel beter te doorzien en werd het verschil kleiner. Rond een uur of vier vonden we het mooi geweest. Ayesha was inmiddels net zo enthousiast als de rest van ons over Tai Pan dus deze missie was succesvol volbracht.

Voor ons vertrek naar huis besloten we nog één rondje door de verschillende zalen te lopen om nog wat laatste aankopen te doen. Ondanks alle goede voornemens is het me weer eens niet gelukt om met lege handen naar huis te gaan, al viel de schade erg mee (Giganten en Take it Easy). Daarna was het dan echt tijd geworden om terug te gaan naar de auto. Bij de uitgang kregen we allemaal nog gratis een doosje Top Trumps (je mocht zelf kiezen welke variant je wilde). De terug weg verliep ook vlot, zodat we om half zeven (via een kleine omweg via de afhaal Chinees) weer thuis waren.

Het was een ontzettend leuke dag geweest. Het was wel duidelijk dat er een nieuwe start werd gemaakt met een oud concept waardoor een aantal exposanten en bezoekers waren afgehaakt. Vooral het aantal winkelstands was een beetje laag en bovendien lagen de aanwezige winkelstands wel erg vol met spellen van 999 games. Iets meer variatie was leuk geweest. Aan de andere kant kan ik me ook wel voorstellen dat winkeliers zo vlak voor Sinterklaas hun eigen winkels niet sluiten om op een “nieuwe” beurs te gaan staan. Ook nog niet alle uitgevers waren aanwezig (PS Games en Cwali waren er bijvoorbeeld niet), maar hopelijk komen die een volgende keer weer terug. De uitgevers die er wel waren, hadden veel meer tafels dan in voorgaande jaren. En aangezien de meeste spelers komen om te spelen, is dit een super positieve ontwikkeling. In de zalen is bovendien nog genoeg lege ruimte over om de beurs nog flink te laten groeien wat me positief stemt voor de toekomst! De volgende keer kan de Spiel-leus moeiteloos worden overgezet naar het Nederlands om de opzet van de beurs duidelijk te maken: Kom en speel mee! En dat is precies wat ik volgend jaar weer zal gaan doen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *