Spiel 2016: dag 1 (Dagmar)

Geplaatst door

Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver, tijd om af te reizen naar Essen voor een driedaags bezoek aan Spiel. Ik ging dit jaar met Peter Hein, Anton en Roger (en op zaterdag sloten Wendy en de oudste zonen van Roger en Wendy zich ook nog bij ons aan). De reis ging 99% van de afstand voorspoedig, maar het venijn zat hem in de staart. We hoopten op een parkeerplaatsje in P9 (de parkeergarage naast het beursgebouw) en hadden daar onze navigatie op ingesteld. Het laatste stukje van de snelweg stond muurvast, maar (heel) langzaam kwamen we toch dichterbij de afrit waar we moesten zijn. Vervolgens stond daar een groot rood-wit-gestreept hek met een mannetje erbij dat ons doorstuurde naar de gevreesde P10.

Op P10 waren we vorig jaar de eerste dag ook al terecht gekomen en dit was toen slecht bevallen. We baalden dus best een beetje. Maar in tegenstelling tot vorig jaar (toen goot het) scheen het zonnetje en kwam ook de bus waarmee je vervolgens naar het beursgebouw werd gebracht redelijk snel en reed die bus voor mijn gevoel ook een stuk vlotter naar het gebouw, dus het leed leek te overzien. Maar we waren er nog niet…. Bij de draaideuren de hal in liepen we al weer tegen de volgende rij aan (je kon niet gewoon door de draaideur heen, maar moest wachten tot er in het gebouw weer genoeg was ingedikt om iedereen binnen te laten). Eenmaal binnen konden we aansluiten bij de rij voor de kassa’s en die rij ging ongelofelijk traag. Schijnbaar is het voor mensen heel moeilijk om een beetje efficiënt een kaartje te kopen, want het duurde eindeloos voor we zelf aan de beurt waren. En daarna was het de hoogste tijd om de hoogste nood te ledigen en kon ik aansluiten in de rij voor het toilet (de rij voor de mannen wc’s was een stuk korter dus de heren hadden op dit punt niets te klagen). Uiteindelijk waren we rond half 12 binnen. Misschien moeten we volgend jaar nog maar iets vroeger vertrekken dus.

Roger was apart naar Essen afgereisd en was er wel in geslaagd om in P9 te parkeren. Hij had er inmiddels dus al 2 spellen op zitten. Daar waren wij wel een beetje jaloers op dus snel gingen we op zoek naar een spel om te doen. We kwamen uit bij Fruit Spy, een kaartspel van Knizia waar Peter Hein zijn oog op had laten vallen. Het spel zag heel mooi uit (schattig is misschien de beste omschrijving). Het is een spelletje waar verschillende groepjes fruit van verschillende waardes liggen. Alle spelers hebben dezelfde set met kaarten van verschillende waardes en leggen omstebeurt een kaart aan bij een groepje fruit. Je legt kaarten altijd gesloten neer, maar dan mag je de vorige kaart opendraaien. Op sommige momenten (ik weet niet meer wanneer) lopen twee figuren (een boze opa en een lief meisje) een stapje. Op het moment dat een van hen een compleet rondje heeft gelopen, is het spel afgelopen. Ik had mijn hoge kaarten gespaard voor het eind van het spel, maar dat bleek dus een slecht idee omdat ik te weinig tijd had om ze te spelen. Fruit Spy was mij goed bevallen. Ik zou het graag nog eens doen. Ik heb het zelf niet gekocht omdat dit soort spellen niet zo leuk is met twee en ik al genoeg andere van dit soort spellen heb als ik wel een keer met genoeg spelers ben.

Het was erg druk in hal 3 (waar we Fruit Spy hadden gespeeld) en dus besloten we ons geluk eens in hal 7 te proberen. Daar zagen we een leeg plekje bij Cat Town, een van de spellen die op mijn interesse-lijstje stonden. Het spel zag er echt super cute uit, met mooie kaarten en geweldige houten speelfiguren in de vorm van katten in verschillende houdingen (cat-meeples). Het spel zelf was helaas niet zo geweldig. Het was de bedoeling om bepaalde kaarten te verzamelen die punten opleverden (een enkele kaart met een kat was een punt en twee kaarten met hetzelfde kattenspeeltje waren samen een punt). Iedere ronde mocht je kiezen uit een aantal verschillende acties, zoals een kaart pakken (en die houden als er een kat op stond en anders afleggen) of een stapel verkennen (een kaart pakken en die in je hand nemen). Op sommige kaarten stonden acties om je te helpen. Ik kan het niet helemaal goed meer reproduceren, maar vond het spel vooral nogal random. Je moet maar net een beetje geluk hebben dat net de juiste kaarten voorbij kwamen. Ik had niet het gevoel dat je daar als speler veel invloed op kon uitoefenen. Het leukste van dit spelletje was eigenlijk dat we tijdens het spelen een praatje maakten met de uitlegger. Dit bleek een Syriër te zijn die inmiddels twee jaar in Duitsland was. Hij speelde in Syrië spellen als Monopoly en Risk en ontdekte vandaag dat de spellenwereld een stuk groter is dan dat. Ik vond het wel internationaal dat een Syriër een spel uitlegt in het Engels in Duits namens een Taiwanese uitgever.

Vervolgens liepen we langs de stand van Japon Brand Games. En tot mijn grote verbazing waren er nog spellen te koop. Meestal zijn de spellen die in de vrije verkoop zijn bij deze uitgever binnen een kwartier uitverkocht (mensen die deze spellen echt graag willen hebben reserveren daarom van te voren een exemplaar). Mijn verbazing zou in de komende dagen nog groter worden. Zelfs op zaterdag waren er nog spellen te koop. Schijnbaar neemt Japon Brand eindelijk de moeite om meer dan een handvol extra exemplaren (naast de gereserveerde spellen) mee naar de beurs. Het toilet-spel (Who soiled the toilet) was ook nog te krijgen. Ik vind dat thema zo bizar (een spel met geheime rollen waar je moet proberen te achterhalen wie de viespeuk is die het toilet niet zo netjes achter laat). Ik heb dus onmiddellijk mijn slag geslagen. Ik ben heel benieuwd….

Vervolgens liepen we langs de stand van Overseers. Dit spel stond op de radar van Peter Hein. Er waren lege plekjes in de stand. Dit vond ik niet zo verwondelijk omdat het niet zo maar tafeltjes waren, maar hele lage tafeltjes. Het was de bedoeling dat je op de grond ging zitten om het spel te spelen. Daar had ik niet zo’n zin in, dus ik liet de heren maar even alleen om zelf een rondje door de hal te lopen en wat rond te kijken.

Na Overseers schoven we wel weer met zijn vieren aan voor een spel, namelijk bij bij TFT: The First to Find. Dit is een mooi uitgevoerd spel over geo-cachen. Nou ben ik geen geo-cacher, maar ik was wel geïnteresseerd in dit spel (mede vanwege de looks). Snel schoven we aan om een potje te spelen. Al tijdens de uitleg begon ik te vrezen dat het spel niet echt leuk zou zijn en die indruk bleek te kloppen. Het spel bestaat uit een groot aantal vierkante kaartjes die dicht liggen. In je beurt mag je een kaart naast jouw speelfiguur opendraaien. De spelers moeten eerst twee kaartjes vinden en vervolgens bepalen waar het kruispunt is dat de pijlen op de kaarten aangeven. Op dit kaartje ligt de schat en de spelers moeten vervolgens proberen daar zo snel mogelijk naar toe te lopen. Soms kan je over weggetjes lopen die op de opengedraaide tegels staan, maar als je pech hebt dan moet je door een vijver of moeras waardoor je je volgende beurt moet overslaan. Het spel hang volledig van het geluk aan elkaar. Als je geluk hebt sta je net naast de schat als de locatie wordt onthuld en win je. Sta je ergens anders dan verlies je. Omdat het spelbord volledig random wordt neergelegd is er geen manier om het geluk een handje te helpen door slim te spelen. Afrader dus.

Het volgende spel waar we een plekje vonden was West of Africa. Ik ben een beetje klaar met spellen waar je goederen moet produceren, verschepen, verhandelen of wat dan ook. Er zijn al zo veel van dit soort spellen, een spel moet wel heel bijzonder zijn wil ik er nog warm voor lopen. Ik moest dus even over een weerzinsdrempeltje heen, zeker omdat tijdens de uitleg bleek dat alle standaard ingrediënten aanwezig waren: grondstoffen produceren, grondstoffen vervoeren, grondstoffen verkopen en dan ook nog huisjes bouwen ook. Maar ik bleek het bij het verkeerde eind te hebben. Het spel had toch een leuke twist gevonden waardoor het spel me toch goed beviel. Het spel speelt zich af op de Canarische Eilanden. De twist is dat je iedere ronde vier kaarten (of 5 als je een aantal minpunten op de koop toeneemt) mag uitzoeken waar óf acties óf locaties op staan. Op elk eiland mag je maar één actie uitvoeren, maar de acties mag je wel verschillende keren uitvoeren. Dit vond ik een leuke vondst. Tijdens het spelen schoof de een wat oudere man aan bij ons tafeltje. Hij had een naambordje op en toen ik dat las en nog eens naar de doos keek, begreep ik dat de auteur van het spel ons met een bezoekje vereerde. Ik vroeg hem daarom of ik een foto van hem mocht maken met het spel in zijn handen. Dat deed hij, maar hij vroeg wel hoe ik wist dat hij de auteur was. Hij was zelf vergeten dat hij zijn naambordje nog om had.

Het was inmiddels een uur of 4 en ik begon wel moe te worden. Ik was ’s ochtends vanaf half 5 wakker geweest en de reis en de drukte op de beurs begonnen hun tol te eisen. Anton begon ook moe te worden. Peter Hein en Roger hadden juist nog energie voor 10. We besloten om nog één kort spelletje te doen en daarna uit elkaar te gaan (Peter Hein zou dan met Roger meerijden naar het Natuurvriendenhuis waar we sliepen). Het laatste spel dat we deden was het kaartspelletje Pocket Madness. Dit spel deelde de stand met het spel Hop. De uitleggers van Hop zijn allemaal voorzien van regenboog kousen én een haarband met een eenhoorn-hoorn en zo dus ook onze uitlegster. In Pocket Madness moet je combinaties van kaarten verzamelen (dezelfde of juist verschillende). Als je een set compleet hebt, dan mag je een speciale actie uitvoeren. Het doel van het spel is om op het eind zo min mogelijk verschillende soorten kaarten op handen te hebben, want elke soort kaarten die je hebt levert je minpunten op. Voor het spel begint wordt een deel van de kaarten (een derde?) omgedraaid en vervolgens worden de open en gesloten kaarten geschud en in een rij neergelegd (dakpansgewijs). In je beurt mag je 1, 2 of 3 kaarten pakken. Ik werd niet heel warm van dit spel. Ook hier moet je maar gewoon een beetje geluk hebben dat de gesloten kaarten goed uitpakken, zo niet dan heb je aan het eind van het spel heel veel strafpunten.

Anton en ik vonden het na dit spel inderdaad mooi geweest en taaiden af naar de uitgang. We hadden heel veel geluk want de bus stond voor ons te wachten toen we buiten kwamen en we konden nog zitten ook. De bus reed vlot naar de parkeerplaats (na een dag beurs is het niet zo erg om even in de bus te zitten relaxen dus de tijd vloog). Het Natuurvriendenhuis is een klein kwartiertje rijden van de beurs. Nadat we onze kamers hadden gekregen (simpel, maar schoon) hebben we even een dutje gedaan.

Toen ik op een gegeven moment (ik gok rond half 8) eens in de gemeenschappelijke ruimte ging kijken was Anton daar al en waren Peter Hein en Roger net aangekomen. Nadat ook zij hun spullen op hun kamers hadden gedumpt besloten we nog een spelletje te doen. Ik had de regels van Potions Brew (een van mijn nieuwe aankopen die op de beurs door de bedenker was gesigneerd) inmiddels gelezen en we besloten het te spelen. Dit is een kaartspelletje waar je ingrediënten moet verzamelen die je in bepaalde combinaties moet inleveren (er drankjes van brouwen) waardoor je punten krijgt. Je krijgt altijd twee kaarten waarvan je er één mag houden, maar hoe dat gebeurt hangt af van de kaarten die je al hebt uitgespeeld. Iedere keer moet je kijken welke kaart de sterkste is en de sterkste kaart bepaald wat je mag doen (bijvoorbeeld twee kaarten trekken en er één van uitzoeken, of juist twee kaarten trekken en een andere speler daar een kaart van laten trekken en de ander mag je houden). Ik vond het niet echt een geweldig spel omdat je heel vaak niet mocht kiezen welke kaart je kreeg maar maar moest afwachten welke kaart werd getrokken. Hierdoor had ik het gevoel dat je niet echt invloed hebt op hoe het spel verloopt. Ik wil het graag nog eens proberen, misschien dat het met een frisser hoofd een stuk leuker is.

Toen de bestelde pizza’s (eindelijk) kwamen hebben we het spel afgebroken en toen de pizza’s op waren vonden Anton en Roger het een mooi moment om te gaan slapen. Peter Hein had Lanterns op de beurs gekocht. We kennen dit spel beide en dus besloten we nog één potje te spelen voor het slapen gaan. Maar daarna was het echt mooi geweest voor de dag en doken ook wij ons bed in. De volgende dag zou immers nog genoeg kansen bieden om te spelen……..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *