Spiel 2022: de spellen deel 1/3 (Dagmar)

Geplaatst door

Op Spiel komen honderden nieuwe spellen uit en zelfs als je alle dagen zou gaan, dan nog kun je maar een fractie van al deze spellen spelen. Mijn teller is dit jaar op 18 (nieuwe) spellen blijven steken en daarbij tel ik stiekem het spel dat ik in het hotel en een aankoop die ik na afloop thuis speelde ook mee. In deze serie blogjes zal ik mijn eerste indrukken met jullie delen. Ik houd daarbij de alfabetische volgorde aan.

Het eerste spel dat ik op Spiel speelde was Atiwa. Dit spel mocht zich door thema (vleermuizen) en auteur (Uwe Rosenberg) in aanloop naar Spiel al verheugen op flink wat interesse van de spellenliefhebbers. Atiwa is een spel waarin je een Afrikaans dorpje tot bloei probeert te brengen. De kunst is om je daarbij gelijkmatig te ontwikkelen zodat mens en natuur goed in evenwicht zijn. Het spel bestaat uit meerdere rondes waarin je telkens je werkers naar één van de actievelden kunt sturen. Hiermee kun je bijvoorbeeld nieuwe dorpelingen krijgen, nieuwe fruitbomen planten, geiten aanschaffen of een groepje dorpelingen een lesje milieubehoud geven. Als je dit doet dan produceren ze vanaf dan minder afval en stoppen ze met het eten van vleermuizen (ik geef toe dat ik ook even met mijn ogen knipperde toen dit werd uitgelegd). Als je het goed doet bouw je een zichzelf versterkend ecosysteem op doordat alles wat je hebt iets anders oplevert. Zo helpen de vleermuizen (als je ze niet opeet) mee om de zaden van bomen te verspreiden zodat je de ronde daarna gratis meer bomen krijgt. De bomen leveren natuurlijk fruit op (goed voorgelichte dorpelingen kunnen dat dan eten) en geiten leveren melk op (kun je je maag ook mee vullen).

Atiwa is duidelijk een spel van Rosenberg. Ook hier mag je weer aan de slag met workerplacement en moeten aan het eind van iedere ronde monden gevoed worden. Maar wat dit spel anders maakt dan de Rosenbergs die ik gespeeld heb is dat je meer een motortje opbouwt dat steeds sneller gaat draaien (tenzij je het opeet natuurlijk). Ik heb me hier heel goed mee vermaakt en nog even getwijfeld of ik het mee naar huis zou nemen.  Ik wist alleen niet zeker genoeg of ik Niek hier een plezier mee zou doen en bovendien nam Anton het spel al mee en dus heb ik gepast. Maar als ik eerlijk ben heb ik daar misschien wel een beetje spijt van.

Doordat ik de alfabetische volgorde aanhoud, springen we van het eerste spel dat ik op de beurs speelde meteen door naar het laatste, namelijk Dim Sum Jam. Dit is een coöperatief spelletje waar je samen met de andere koks (spelers) zo snel mogelijk de tafels in jouw dim sum restaurant moet bedienen door de juiste hapjes naar de juiste tafel te sturen. Dit doe je onder de tijdsdruk van een zandloper. Op de tafel liggen een aantal kaarten met daarop de bestellingen per tafel. De spelers leggen om de beurt een fiche met een gerecht op een tafel. Op elk fiche staat ook een nummer waarmee bepaald wordt welke volgende tafels de speler na je moet bedienen. Als dat niet lukt dan scoor je een slechte review en na drie slechte reviews ben je af. Maar als het lukt om op tijd een bepaald aantal tafels te bedienen, dan win je het spel.

Dim Sum Jam was best een grappig tussendoortje om een keer te spelen. Je wordt makkelijk meegesleept in de tijdsdruk en daardoor wordt het lastiger om goed het overzicht te houden naar welke tafel je de volgende speler moet sturen (als hij geen gerecht op voorraad heeft dat daar gevraagd wordt, ben je af). Maar, zoals bekend, hoef ik thuis niet met coöperatieve spellen aan te komen (die worden toch niet gespeeld) en dus ben ik geen seconde in de verleiding geweest om het spel mee naar huis te nemen.

Ik speel online wel eens een bordspel, maar nooit computerspellen (of games zoals ze nu geloof ik heten). Ik wist dan ook niet dat Dorfomantik: Das Brettspiel gebaseerd is op een populair computerspel en kan dan ook niets zinnigs zeggen over hoe goed het bordspel het computerspel benaderd. Dorfromantik is een coöperatief Carcassonne-achtig spel waar de spelers samen een landschap bouwen met vijfhoekige tegels. Je werkt daarbij altijd aan drie opdrachten (zodra een opdracht af is, wordt hij vervangen door een nieuwe opdracht). Denk aan opdrachten als: bouw een riviertje van vijf tegels lang of bouw een dorp van zes tegels groot. Aan het eind van het spel scoor je ook nog punten voor je langste rivier en spoorlijn en dergelijke. En dan kun je je score vergelijken met die uit het boekje om te bepalen hoe goed je het gedaan hebt.

Ik vond dit eigenlijk nauwelijks een spel te noemen, maar meer een hele aangename bezigheid. Je bent gezellig samen bezig om het landschapje te maken dat je vervolgens onder jullie handen ziet ontstaan. Vaak is wel duidelijk waar een tegel het beste kan komen te liggen, dus heel hard hoef je daarbij ook nog eens niet na te denken. Je bent gewoon lekker bezig. Wat ik wel heel leuk vond aan dit spel is dat als je bepaalde scores haalt (of doelen bereikt) dat je dan nieuwe levels unlocked en je dus doosjes met nieuwe tegels open mag gaan maken. Wij speelden vast het makkelijkste niveau (wat dus echt heel simpel was), maar misschien dat het spel wel langzaamaan uitdagender gaat worden. Het stel waarmee Anton en ik dit spel speelden was wel bekend met het computerspel en was echt razend enthousiast over hoe leuk ze het bordspel vonden. Dat was wel heel grappig om te zien, al begreep ik dus niet helemaal goed wat ze er nou zó leuk aan vonden.

Aan het eind van de vrijdag speelden Anton en ik een beginnetje van het nieuwe roll & write spel Dungeons, Dice & Danger. Terwijl we aan het spelen waren liepen net Frank en Roger langs en raakten we dus afgeleid omdat het te leuk was om even bij te kletsen. Gelukkig had Peter Hein dit spel gekocht en kregen we ’s avonds in het hotel een herkansing. In dit spel moet je gewapend met je pen en dobbelsteen een kerker doorkruisen en de daar wonende monsters uitschakelen. Je begint in twee hoeken van het blaadje. Daar staan getallen die je altijd mag doorkruisen (als ze gegooid zijn). Vanaf daar lopen paadjes van getallen naar de monsters die ook weer met bepaalde getallen te doden zijn. Bij de paadjes geldt natuurlijk dat je ze netjes op volgorde moet afwerken. Er zijn nog speciale plekken waar je extra vechtkracht op kunt doen waarmee je alle beesten een extra slag toebrengt.

Ik vond Dungeons, Dice & Danger best een alleraardigst roll & write spelletje. Het fijne is dat iedereen elke beurt mag afstrepen waardoor je continue betrokken bent bij het spel. De kunst is vervolgens om een slimme route door het doolhof te vinden en zo snel mogelijk monsters te gaan killen. Ik heb al best veel roll & writes in de kast staan en deze vond ik niet bijzonder genoeg om aan mijn collectie toe te voegen, maar ik heb er zeker geen bezwaar tegen om hem nog eens te spelen.

Ik kan me nog herinneren dat Flourish op Kickstarter voorbij kwam en dat ik vanwege de looks en het thema nog even twijfelde of ik het wilde backen. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan omdat ik verwachtte dat het spel niet bijzonder genoeg was om echt te willen hebben. In dit spel ga je kaarten verzamelen waarmee je een tuin maakt. Op de kaarten staan prachtige bomen, bloemen en ander moois. En daarnaast staat er vaak op hoe je punten kunt scoren (per drie rozen, twee punten bijvoorbeeld). Soms scoor je ook punten voor wat de anderen bouwen. Iedere ronde kies je uit je hand één kaart uit die je gaat bouwen en geef je aan je beide buren ook een kaart (die zij weer in hun hand stoppen waar ze de volgende keer uit kunnen kiezen).

Ik vond Flourish er nog steeds prachtig uit zien, maar verder inderdaad een beetje tegenvallen. Er zijn al zo veel van dit soort spellen dat je echt meer moet meebrengen dan een mooi uiterlijk om mij naar de kassa te laten rennen. Ik ben dus blij dat ik het niet gebacked heb.

Iello scout altijd actief spellen in het verre oosten en kwam dit jaar met Get on Board: New York & London naar Spiel. Dit is een remake van Let’s make a Bus Route van de Japanse spelauteur Saashi. In dit spel bouw je een busroute op een centraal spelersbord. Iedere ronde mag je een stukje van je busroute aanleggen. Je houdt vervolgens op een briefje bij welke passagiers op die route in- en ook weer uitstappen. Zo willen de zakenmensen graag naar hun werk, studenten naar de universiteit en toeristen naar de toeristische hotspots. En hoe beter je dat doet, hoe meer punten je scoort. Het is natuurlijk niet efficient als je over een route rijdt waar ook al een andere bus langs kwam of als je door de drukste straten wilt. Daar krijg je dan juist weer aftrek voor.

Get on Board beviel me heel erg goed. Het is zo’n lekker roll & write spelletje dat niet lang duurt, dat redelijk luchtig wegspeeld maar dat toch heel bevredigend is. Echt zo’n spel dat ik ook aan het eind van een werkdag met een moe hoofd nog op tafel zet. Ook Niek houdt van dit soort speels vermaak en dus stapte Get on Board aan boord van mijn tas om mee te reizen naar huis.

3 reacties

    1. Dank voor de aanvulling. Ik schreef het uit mijn hoofd en was te lui om nog even zijkantjes van een tegel op de foto te tellen.

Laat een antwoord achter aan Dagmar Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *