Geplaatst door Ik heb op Spiel zestien nieuwe spellen gepeeld en thuis nog twee Spiel aankopen. In een serie van drie blogjes deel ik mijn eerste indrukken van deze spellen in alfabetische volgorde.
We vroegen nog voor we aanschoven “Is dit een spel voor volwassen?” en het antwoord was ja. Maar dat had dus nee moeten zijn. Paupers Ladder (Aufbruch im Brighthelm) is een avonturenspel voor wat oudere kinderen. In dit spel speel je iemand die financieel helemaal aan de grond zit (in het Duits heette dat een Habenichts, dat vond ik dan wel weer een mooi woord). Op de prachtig geïllustreerde karakterkaarten stonden dan ook hele deprimerende personen (wat dan weer raar is voor een kinderspel). Deze karakters gaan samen met hun huisdier (een vogel) door het land lopen. En moeten daarbij verschillende opdrachten zien te vervullen. Bijvoorbeeld bepaalde ingrediënten voor een toverdrankje verzamelen, monsters verslaan of geld verzamelen. Helaas stelde dit niet veel meer voor dan naar een gebied gaan en daar een kaartje opendraaien om te kijken wat er gebeurde. Veel invloed had je daar vervolgens niet op. Op zich was het nog best vermakelijk door de mooie illustraties en de humor die hierin was verwerkt. Maar na een half uurtje had ik het wel zo’n beetje gezien. We hebben het spel dan ook niet uitgespeeld.
Ik was heel benieuwd naar Qwirkle Flex. Ik vind Qwirkle een leuk spel en deze variant daarop had als co-auteur Reiner Knizia op de doos staan. Qwirkle Flex bleek een doorontwikkeling te zijn: je neemt Qwirkle en voegt er wat aan toe. In dit geval zijn dat dat tegels een achtergrondkleur hebben (zwart, wit of zwart/wit). Wij speelden alleen met de witte en zwarte tegels. Nadat je je tegels hebt gelegd en die op de normale Qwirkle-manier hebt gewaardeerd, kijk je naar de achtergrondkleur van de tegels en of die in een diagonaal ligt met tegels met dezelfde achtergrondkleur. Zo ja dan scoor je een punt voor elke tegel in de diagonaal met dezelfde achtergrondkleur. That’s it. Ik ben niet heel enthousiast over deze variant. Die witte en zwarte achtergronden vond ik heel erg afleiden van de vormen en tegels waardoor het lastiger was om daar goed naar te kijken. Het ziet er ook heel onrustig en daarmee minder mooi uit. Je voegt aan het spelletje een extra element toe, maar voor mij leverde dit geen extra maar juist minder speelplezier op.
In vroegere jaren was de stand van Tanto Cuore een echte eyecatcher met meisjes in korte jurkjes die de Japanse tegenhanger van Dominion aan de man probeerden te brengen. Het spel is ook voorzien van afbeeldingen in de Japanse manga stijl en ziet er aantrekkelijk. Tot mijn verbazing bleek er nog steeds een stand te zijn waar je dit spel kon spelen, maar dan in de laatste verschijningsvorm: Tanto Cuore: Memento Mori – Twilight Manor. De uitleg was heel beroerd dus ik kan geen goede beschrijving geven van dit spel. Het is in ieder geval een soort deckbuilder en het doel was dan om bepaalde karakters die een bepaald symbool op hun kaart hadden staan in je hand te krijgen omdat je met die symbolen de kamers in een huis (dat waren aparte kaarten) kon renoveren. En dan nog iets met levende en dode karakters. Geen idee. Na een tijdje geploeterd te hebben, hebben we met de magische woorden “we hebben een indruk, dank voor de uitleg” afscheid genomen en zijn we snel verder gelopen.
Naast Cookie Jar is Tax the Rich mijn vondst van de beurs. Tax the Rich is een slagenspel met als thema de klassenstrijd. Dat klinkt te bizar om iets leuks op te leveren, maar dat doet het dus wel. Er zitten verschillende twists in dit spelletje, maar de belangrijkste is dat je een revolutie uit kan roepen. Op de lage kaarten staat een rode vlag en op sommige kaarten met vrouwelijke karakters staat een feministisch symbool. Als je in je hand alleen nog maar kaarten met de vlag of het feministisch symbool hebt dan mag je de (feministische) revolutie uitroepen. Vanaf dan wint juist de speler met de laagste kaart de slag (bij de gewone revolutie) of is de waarde van alle kaarten met een vrouw er op tien hoger geworden (bij de feministische revolutie). De dreiging van deze revoluties zorgt voor lekker veel spanning aan het eind van het spel. Een goed getimede revolutie zet immers alles op zijn kop waardoor kaarten die eerst kansloos waren nu wel de slag halen. Anton en ik hadden het geluk dat er net een plekje vrij kwam aan het enige (!) tafeltje op de beurs waar dit spel gespeeld werd. We troffen drie medespelers die ook ervaren slagenspelers waren en dat leverde echt een heerlijk spannend en hilarisch potje op. Het is jammer dat je dit spel niet met twee spelers kan doen, anders had ik er wat extra potjes opzitten. Als je van slagenspellen houdt, dan is dit er absoluut een om in de gaten te houden.
Op de beurs was ook de nieuwste Alea te spelen, namelijk The Druids of Eldora van Stefan Feld. Zoals het een echte Feld betaamd is ook dit een spel waar het thema er maar wat bij hangt (iets met druïden die in een prehistorisch landschap rondtrekken om menhirs en tempels te stichten). En is het natuurlijk ook gewoon een enorme puntensalade waarin je op verschillende manieren punten kan halen waarbij die manieren elkaar ook weer beïnvloeden. Er waren zovele manieren en interacties dat ik het niet allemaal kon onthouden en overzien en dus focuste ik me op een aantal daarvan en ging daar lekker mee aan de slag. En daar heb ik me prima mee vermaakt. Het spel speelt op zich wel lekker weg en je kan eigenlijk altijd wel wat. Dit soort complexe spellen krijg ik thuis alleen niet gespeeld (ik hoor mijn man al zuchten halverwege de uitleg van al die systeempjes en hun samenhang) en dus had ik geen enkele aandrang om deze mee naar huis te nemen.
Maar wat wel mee naar huis ging was Walking in Osaka. Ik heb een beetje een zwak voor de Taiwanese Uitgever Emperor S4. Eerder brachten ze al Walking in Burano en Walking in Provence (inderdaad Provence zonder the er voor) en dat zijn beide leuke spelletjes. Ik heb deze Spiel heel weinig gekocht en dus vond ik dat ik deze blinde aankoop wel mocht doen. Inmiddels heb ik het spel gedaan, nadat ik me door de spelregels had geploeterd (die waren niet heel duidelijk). In Walking in Osaka loop je met je mannetje rondom een raster met kaarten en pak je een kaart van de rij of kolom waar je stopt. Met deze kaarten maak je rijtjes. Op de rand van het raster liggen ook opdrachtfiches en als je daaraan voldoet mag je die pakken en scoor je er de punten voor. En op bepaalde momenten in het spel wordt nog een tussenwaardering gedaan waarbij de actieve speler kiest wat er gewaardeerd wordt. Je bent dus vooral bezig met het verzamelen van symbolen en die op de juiste manier neer te leggen. Het was niet onaardig, maar alle verschillende manieren om punten scoren waren wel wat veel om te onthouden en dan is het lastig om goed te spelen en al die mogelijkheden goed te balanceren. Walking in Osaka is duidelijk een flinke stap complexer dan de twee voorgangers. Het is verder een degelijk maar niet heel vernieuwend spelletje. Als ik dit op de beurs had gespeeld, had ik het waarschijnlijk laten liggen.
Leuk, lekker uitgebreid verslag, Dagmar.
Van de spellen die je gespeeld en/of gekocht heb ik Gardlings, Knitting Circle, Gloomies en Hutan gespeeld. Over Gardlings heb ik bij de Spielverslagen van Roger en Peter Hein al iets geschreven, ik vind die leuk. Knitting Circle was voor ons een tegenvaller na twee partijen, ik denk ook niet dat die nog op tafel gaat komen met zo veel beters aan aanbod. Gloomies is een leuk familiespel met dezelfde kwaliteit als andere goede familiespellen als Mycelia of Fairy Ring.
Over Hutan citeer ik mezelf op BGG: “Na 17 speelsessies eindig ik mijn waardering op een solide 7: leuke gameplay, prachtige componenten en artwork, bevredigende gameplay, maar de laatste 25% van het spel mondt uit in veel geluksafhankelijkheid. Dit geeft mij frustratie (zelfs als ik win), het verliezen van de grip op mijn gameplay vind ik als frequente speler niet prettig, ik hou van het omgekeerde (geluksfactor aan het begin van het spel, maar strategisch/tactisch versmallend aan het einde). Maar vanwege het speelgemak en de korte duur zal ik het vanaf nu zeker af en toe spelen.”
Jammer dat Walking in Osaka tegenvalt. Ik speel regelmatig Walking in Burano met twee spelers en die is wel erg leuk !