Geplaatst door Lang geleden, in de tweede helft van de jaren 90 om precies te zijn, was ik een fanatiek speler van Magic: The Gathering. Andere spellen deed ik slechts sporadisch, een kleine vijf jaar was het vrijwel alleen Magic. Nooit erg bekwaam, afgezien van een paar prerelase-evenementen deed ik niet mee aan toernooien. Toen verhuisde ik naar een andere stad, werd werk steeds belangrijker en was er weinig ruimte voor zo’n tijdrovende hobby. De dozen vol kaarten verzamelden jaren stof.
De laatste jaren kwam het sporadisch wel eens op tafel, maar dat was nooit meer dan een zeer korte opleving. Tot afgelopen weekend. Van vrijdag tot en met zondag waren er prerelease-toernooien van de nieuwe set, Streets of New Capenna. Van dit soort evenementen zijn er tientallen per jaar, maar wat dit jaar anders maakt dan alle andere is dat de spellenwinkel waar mijn dochter werkt in de eerste plaats een winkel voor Magickaarten en -accessoires is, waar ze sinds kort ook andere spellen verkopen. Iedereen die Magicspelers kent weet dat het zeer besmettelijk en verslavend is, het was dus een kwestie van tijd dat ook zij ten prooi zou vallen aan deze crack onder de spellen.
Kortom: ze wilde heel graag een keer aan een event meedoen en wat doet een liefhebbende vader met een verleden dan? Precies.
Ik kan de afgelopen 23 jaar wat gemist hebben, maar voor zover ik weet is de setting van de Magicsets altijd een van fantasy, compleet met draken, goblins, elfen en meer van dat soort Tolkienwezens. Dergelijke creaturen kom je hier ook tegen, maar de actie speelt zich nu af in de duistere stad New Capenna, een soort magische versie van het New York van de eerste helft van de twintigste eeuw. De kaarten zijn thematisch ingedeeld langs vijf ‘families’, ieder met zijn eigen specialiteiten. Noem het een mix tussen Game of Thrones en The Godfather.
Mijn laatste prerelease was die van Mercadian Masques in 1999, daarna heb ik vrijwel geen nieuwe Magickaart meer gezien. Gelukkig was de opzet dezelfde als destijds: iedere deelnemer kreeg zes boosters met kaarten en moest daar vervolgens in 45 minuten een deck mee bouwen. Het enige verschil is dat je moest kiezen voor een van de vijf families, wat betekent dat een van de boosters alleen kaarten bevat van de kleur van jouw familie. Ik koos voor de Cabaretti (rood-groen-wit), mijn dochter voor de Brokers (groen-wit-blauw).
Dit was altijd mijn favoriete manier om Magic te spelen: je krijgt een stapel kaarten en moet daar maar een zo goed mogelijk deck van maken. Niks niet zoeken naar dodelijke combo’s en een precies afgesteld (of gekopieerd) killerdeck, maar gewoon roeien met de riemen die je hebt.
Omdat de kaarten allemaal nieuw waren, sommige concepten voor mij onbekend waren en de fijne kneepjes van het deckbouwen wat waren weggezakt was het toch enige stress om er in drie kwartier een goed deck uit te persen. Gelukkig waren de andere spelers en het personeel zeer behulpzaam in het geven van tips en zit er een handig blaadje in met adviezen bij het maken van je deck, en uiteindelijk kwam ik met een rood-wit deck vol kleine snelle creatures op de proppen. Groen was altijd mijn favoriete kleur, maar in het deck slechts homeopathisch aanwezig.
Ik zal hier niet in detail iedere ronde beschrijven, maar ik was zeer tevreden met het eindresultaat. Een ronde won ik met gemak, een ronde was ik volslagen kansloos en de andere drie waren spannend tot het eind. De ronde die ik verloor had ik de pech dat mijn tegenstander een belangrijke kaart op het cruciale moment trok, de ronde die ik won had ik juist geluk dat mijn tegenstander maar geen land trok. In die ronde maakte ik ook kennis met het fenomeen ‘planeswalker’. Ik snapte het concept niet helemaal, wat ik wel snapte was dat ik kansloos was toen hij op tafel kwam. Achteraf hoorde ik dat het de duurste kaart uit de set is en ik begrijp waarom.
Mijn laatste ronde eindigde in een gelijkspel, waardoor mijn eindscore op 2-1-2 kwam, precies genoeg om net in de prijzen te vallen. Na een hiaat van 23 jaar voelde het als de op één na mooiste prijs die ik in mijn leven gewonnen heb.
Ik kan dus spreken van een geslaagde dag, maar dat komt vooral doordat ik samen met mijn dochter naar het toernooi ging. Als je mij 25 jaar geleden had verteld dat ik later met een van mijn kinderen mee zou doen aan een Magictoernooi, had ik je waarschijnlijk aangehoord met een mix van ongeloof en verwachting. Dat gaan we dus vast nog wel een keer doen. Het is alleen een beetje gevaarlijk dat het huis zich nu weer met Magickaarten begint te vullen…
Laten we daar maar niet op vooruitlopen 🙂
Wat een leuk blog! Dank voor het delen.
Leuk dat je het Magic-stokje hebt doorgegeven aan de volgende generatie. Wie weet schrijf je over dertig jaar wel dat als we je nu hadden verteld dat je over dertig jaar mee zou doen aan een Magic -tournooi met een kleinkind je dat met een mix van ongeloof en spanning had aangehoord. Of ga ik nu te snel?