Verwachtingen

Verse spellen zijn voor mij een soort cadeautjes. Aan de verpakking zie je al een beetje wat je te wachten staat en tijdens het uitpakken krijg je steeds meer hints. Maar zelfs na het lezen van de spelregels kan een spel toch nog verrassen.

Ik heb vrijdagavond voor het eerst Darjeeling gespeeld. Een spel waarin thee centraal staat. Het spel zit een grote doos met volwassen grafics en heel veel, heel mooi spelmateriaal. Op basis daarvan verwachte ik dan ook een pittig spel. Tijdens de speluitleg werd me langzaam al duidelijk dat Darjeeling veel lichter zou zijn dan ik had verwacht (en gehoopt). Het spel deed me een beetje aan Fossil (want je verzameld tegels met stukjes theedoos) en Manilla (want de complete theedozen worden in houten bootjes verscheept). Het spel is afgelopen zodra de eerste speler honderd punten of meer heeft verzameld en aangezien mijn medespelers voor de quick-wins gingen wisten ze in een paar ronden een goede stroom theekistjes op gang te brengen waarmee ze rap op het spoor vooruitkwamen. Ik probeerde een lange termijnstrategie (heel veel kisten verzamelen en die dan in één klap op de markt brengen) maar tegen de tijd dat ik mijn kisten compleet had, was er nog maar één ronde te gaan en was ik kansloos.

Als je een ander spel verwacht dan een spel blijkt te zijn is het heel logisch om een spel minder leuk te vinden. Dit is dan ook één van de redenen waarom we voor Spellengek de huisregel hebben dat je een spel toch zeker drie keer moet spelen om het te kunnen recenseren. Darjeeling viel mij dus ook best tegen, ik hoopte op een volwassen spel maar het bleek een licht familiespel te zijn. Als ik het spel was begonnen met de verwachting een familiespel te pakken te hebben, dan had ik het spel waarschijnlijk positiever beleefd. Nu ben ik vooral nieuwsgierig hoe ik het spel ervaar als ik het met de juiste mind-set speel.

Het eerste spel waarbij ik last had van de verwachting iets stevigers te gaan spelen dan het bleek te zijn was Ticket to Ride (het originele spel). Peter Hein had me nog gewaarschuwd, maar toch verwachte ik iets groots en meeslepends. De eerste keer dat ik het op Spel aan de Maas speelde gaf ik het spel dan ook een genade-drietje. Pas toen ik het spel vaker ging doen met de wetenschap dat het een vlot familiespel is, begon ik het spel leuk te vinden.

Een andere bron voor valse verwachtingen zijn de spellen die gehyped worden op internet. Het meest schrijnende voorbeeld daarvan is Paniek in de Wei. Het spel ziet er prachtig uit en was in no time uitverkocht op Spiel, waarna de lucky few die het spel hadden weten te bemachtigen geen kans onbenut lieten om van de daken te schreeuwen dat het een fantastisch spel was. Toen 999 games aankondigde het spel uit te gaan geven, was ik dan ook erg blij en heb ik het spel onmiddellijk gekocht. De regels zijn ontzettend grappig geschreven en daardoor kreeg ik alleen maar meer zin in het spel. Toen ik het spel ging spelen, viel het alleen ontzettend tegen. Ik vond het spel eigenlijk heel rommelig en saai en snap niet waarom zoveel mensen zich zo laaiend positief over dit spel uitlieten.

Gelukkig komt het omgekeerde ook voor, soms blijkt een spel heel veel leuker te zijn dan je van te voren had gedacht. Maar dat is wellicht een onderwerp voor een ander blogje.