Warcraft: The Board Game

Het spel …

Bijna iedereen tussen de 25 en 35 kent wel het computerspel Warcraft. Vele uren werden achter de computer doorgebracht met het trainen van orks en mensen. De eerste netwerken in studentenflats stonden rood gloeiend van het digitale geweld. Van dit computerspel is nu een bordspel gemaakt en er zijn 2 volken aan toegevoegd: de ondoden en de elfen.

Het bordspel volgt heel precies het computerspel. Iedere speler begint met een paar werkertjes in zijn eigen stad en moet goud en hout verkrijgen om dingen te kunnen maken. Van die grondstoffen maak je nieuwe gebouwen waar je vervolgens weer mensen op kan leiden en zo groeit je stad, leger en rijk langzaam uit. In de computerversie gaat dit stadium van het spel heel snel. Je klikt wat mannetjes aan die beginnen hout te hakken tot het bos compleet is weggekapt en goud te delven tot de mijn in stort. Bij het bordspel gaat dat allemaal een stuk trager. Je kunt de poppetjes niet tot vervelens toe aanklikken (uh?, uh? Yes? stop bugging me!) maar moet iedere ronde met een dobbelsteen gooien om te kijken hoeveel grondstoffen ze voor je binnen halen. Het systeem van opraken van de bossen en mijnen is wel goed overgebracht naar het bordspel. De eerste ronden gaan voorbij met het gooien van dobbelstenen, het vormen van een eerste leger en het maken van gebouwen. Tot vechten komt het in het eerste uur meestal niet.

Als alle steden maximaal zijn opgebouwd en de mijnen bijna allemaal zijn uitgeblust gaan de manschappen pas op pad. Dit resulteert in een groot megagevecht waaraan bijna iedereen mee doet. Dit komt ook omdat eenheden in omringende gebieden mee mogen doen. Bij twee spelers is de winnaar van de eerste veldslag vaak de winnaar van het spel. Bij drie spelers is de geduldigste speler de spreekwoordelijke hond die er met de winst vandoor gaat. De andere twee hebben elkaar dan verzwakt en kunnen alleen lijdzaam toe zien. Bij vier spelers speel je in teams. Wordt echter een speler verslagen en zijn stad ingenomen dan is er te weinig tijd voor de medestander om naar die stad toe te trekken en te helpen. De tweede beurt dat een stad namelijk in vijandelijke handen is gaat die speler uit het spel en heeft hij ( of bij 4 spelers het team) verloren.

… en de waardering

De makers hebben duidelijk hun best gedaan geen detail van het spel in het bordspel over te slaan. De regels zijn dan ook lang en uitvoerig. Daar wordt het juist een beetje onduidelijk van, de eerste potjes zit je dan ook veel in de spelregels te bladeren. Een overzichtskaartje met de fasen van het spel en de betekenis van de actiekaarten was handig geweest. Door de één op één vertaling van het computerspel is het naar mijn smaak te traag geworden. Je voelt dat er in potentie een leuk spel in zit maar het wil maar niet te voorschijn komen. Als er dan eindelijk gevochten wordt is het heel snel afgelopen. In dit geval gaat mijn voorkeur dan ook uit naar een potje warcraft op de computer.