A fake artist goes to New York

“Beauty is in the eye of the beholder”, is een bekend gezegde waarmee aangegeven wordt dat wat mooi is niet objectief bepaald kan worden omdat het voor iedereen anders is. Dit gaat misschien nog wel het meest op voor moderne kunst. Noem me maar een cultuurbarbaar, maar ik snap niet dat een museum geld wil neertellen voor een pindakaasvloer of een verzameling potjes met het schoonmaakwater van schilderateliers. Bij dit soort kunst gaat het mij te veel om een idee in plaats van om de uitvoering en dan haak ik al snel af. Maar het is knap dat kunstenaars dit soort in mijn ogen onzinnige kunst verkocht krijgen, dat lijkt me nog een kunst op zich. In A fake artist goes to New York mogen spellenliefhebbers zelf proberen om het te gaan maken op de kunstmarkt, ook, of misschien wel vooral, als ze geen flauw benul hebben waar ze mee bezig zijn.

A fake artist goes to New York is een partygame waarin spelers samen in opdracht van een opdrachtgever een modern kunstwerk gaan produceren. Er is alleen één probleempje: één van de kunstenaars doet alsof en is eigenlijk helemaal geen echte kunstenaar.

Eén van de spelers is de opdrachtgever. Die schrijft op kleine kaartjes met een uitwisbare stift wat hij of zij wil dat de kunstenaars gaan afbeelden op hun gesamtkunstwerk (bijvoorbeeld “vogel”). Eén van de kaartjes laat de opdrachtgever alleen leeg. De kaartjes worden vervolgens gehusseld en alle andere spelers krijgen een kaartje en vervolgens gaan ze aan de slag om het kunstwerk te maken.

Dit doen de spelers door om de beurt met één pennenstreek iets op het doek (een notitieblokje) te tekenen. Dat kan een losse lijn zijn, maar ook een cirkel of een ander figuur. De enige regel is dat je tijdens het tekenen moet tekenen zonder je pen van het papier te halen. Als het goed is ontstaat dan uit het samenspel van deze lijnen een kunstwerk dat voldoet aan de wensen van de opdrachtgever.

Maar er is een probleem. De speler die het lege kaartje heeft getrokken, heeft natuurlijk geen idee wat er getekend moet worden. Deze Fake Artist zal echter zijn best doen om dit zo goed mogelijk te verbergen door te proberen te raden wat de anderen aan het tekenen zijn en hier in mee te gaan. Of door, als deze speler het helemaal niet weet, een willekeurige vage lijn of vorm te tekenen die van alles kan zijn.

Nadat alle spelers twee keer iets getekend hebben, is het kunstwerk af. De kunstenaars gaan nu stemmen over wie zij denken dat de Fake Artist is. Als de Fake Artist niet de meeste stemmen krijgt, dan heeft deze meteen samen met de opdrachtgever gewonnen. Maar als de Fake Artist wel de meeste stemmen heeft, dan is hij of zij in de problemen en moet hij of zij gaan raden wat de andere spelers hebben getekend. Als dit lukt winnen de Fake Artist en opdrachtgever alsnog, zo niet dan winnen de echte kunstenaars.

…en de waardering

A Fake Artist goes to New York is een secret traitor partygame (denk bijvoorbeeld Spyfall) waarvoor je geen enkel tekentalent nodig hebt. Als je aan de beurt bent moet je proberen iets te tekenen waarmee je laat zien dat jij weet wat de opdracht is, maar dat tegelijkertijd zo vaag is dat de Fake Artist er geen touw aan vast kan knopen. Maar als je het te vaag maakt, dan loop je de kans om zelf aangezien te worden voor Fake Artist. Als Fake Artist moet je hopen dat je snel doorhebt wat de rest aan het tekenen is zodat je mee kan doen en anders moet je maar iets vaags tekenen en hopen dat je er mee weg komt.

Dit is het soort spel waar al snel niemand meer de punten bijhoudt, omdat meedoen en lol hebben veel belangrijker zijn dan winnen.  En reken maar dat het met die lol wel goed zit. Het zal dan ook nooit bij een rondje blijven. Tegen de tijd dat iedereen uitgespeeld is, zal er gegarandeerd een flinke stapel “kunstwerken” op tafel liggen. Dit is dan ook een spel waar ongeacht of je wint of verliest, je aan het eind met een grote glimlach wegloopt.