Auf der Reeperbahn nachts um halb Zwei

Het spel …

Auf der Reeperbahn… is misschien wel het spel met het meest verrassende thema voor een spel van een grote uitgever dat gericht is op het grote publiek. De Reeperbahn is namelijk de naam voor de rosse buurt in Hamburg. Een Nederlandse editie zou dus de naam Op de Wallen hebben gekregen, zie je het voor je dat dat in keurige speelgoedwinkels op de schappen ligt? Ik niet in ieder geval.

Het spel zelf speelt zich gelukkig niet af in de bordelen op de Reeperbahn maar op de straat zelf. Twee uitbaters van nachtclubs op de Reeperbahn staan voor de uitdaging om hun naamsbekendheid te verhogen. De beste manier om dit te doen is door er voor te zorgen dat jouw nachtclub wordt bezocht door beroemde gasten. De uitbaters doen er dan ook alles aan om Champagne-Charly, Diamanten-Lilli met haar twee body-guards, Blonde Hans en Rode Lola naar hun uitgaansgelegenheid te lokken. Deze party-animals lopen tijdens het spel dan ook regelmatig over straat van de ene gelegenheid naar de andere.

De spelers proberen het uitgaanspubliek naar hun club te lokken door het uitspelen van kaarten. Iedere beurt mag je helaas maar voor één personage kaarten uitspelen, maar dan wel zo veel als je wilt. Aan het eind van je beurt vul je je hand altijd weer aan tot acht kaarten.

Met deze kaarten laat je de figuren naar jouw kant van het bord lopen (op iedere kaart staat met hoeveel stappen welke figuur bewogen mag worden). Ieder karakter heeft bovendien nog een speciale eigenschap. Blonde Hans kan bijvoorbeeld mensen naar zich toetrekken met zijn mooie accordeonspel. Maar Rode Lola kent zijn spel al te goed en komt juist niet naar hem toe. Het is vooral in deze speciale acties dat je de hand van Knizia herkent. Het kost wel even een potje voor je door hebt hoe de acties in elkaar grijpen, maar daarna kan je er gebruik van gaan maken. Als je geen gebruikt maakt van de speciale acties, kan je de overwinning wel vergeten.

… en de waardering

Er zijn aardig wat tweepersoons spellen waar de spelers als het ware aan het touwtrekken zijn (Day & Night, In de Ban van de Ring het Duel). Vaak is het in zo’n spel een kwestie van twee stappen naar voren en twee weer terug omdat het spel zo ontworpen is dat de spelers elkaar grosso modo in evenwicht houden. Dit gaat niet op voor Auf der Reeperbahn, omdat er zo veel verschillende manieren zijn om de poppetjes te bewegen. Hierdoor zijn er ontzettend veel mogelijkheden om het spel in jouw voordeel te beslechten. Je moet echt slim spelen met de verschillende mogelijkheden (combinatie van positie van pionnen op het bord en je kaarten) om het spel duurzaam naar jouw kant te doen doorslaan. Maar als je eenmaal grip krijgt, wordt het voor de andere speler heel lastig om je nog tegen te houden en voor je het weet staan Champagne-Charly, Diamanten-Lilli, Rode Lola, Blonde Hans en de bodyguards te proosten op jouw overwinning in jouw kroeg.

Een apart thema, zeker, maar het komt wel goed tot uiting in het spel. Het getouwtrek om de verschillende hippe gasten is inderdaad wat je nachclubeigenaren kunt zien doen, en dat komt hier prima uit de verf. Maar los daarvan vind ik Auf der Reeperbahn ook een erg leuk spel om te spelen. Het heeft die typische subtiliteit die je in zoveel spellen van Knizia ziet. Eenvoudig aan de oppervlakte (al zijn de regels wel even wennen de eerste keer), maar ieder potje boort weer een nieuwe laag aan.

Met al die verschillende speelfiguren zijn er veel mogelijkheden tot slim spel, wat nog eens verhoogt wordt doordat er verschillende overwinningscondities zijn. De balans tussen aanval en verdediging is delicaat, waarbij timing een steeds belangrijkere rol gaat spelen. Individuele potjes zijn kort, en nodigen doorgaans uit tot een revanche. Als het aan mij ligt, zie ik mezelf dit nog wel enkele tientallen keren spelen. Ik houd mijn waardering voorlopig wat bescheiden, maar ik zie uiteindelijk een hogere in het verschiet.