Diamonds Club

Het spel …

Lelijk van buiten, mooi van binnen. Dit cliché slaat meestal op mensen, maar op spellen is het soms ook van toepassing. Diamonds Club is er zo eentje. Maar ja, dit spel is toevallig wel van Rüdiger Dorn, en in combinatie met Ravensburger was dat voor mij genoeg reden om het toch te proberen.

In dit spel ben je een rijke patser die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn fortuin moet doen. Dan maar een wedstrijd met de clubgenoten om wie de mooiste tuin heeft. Het is weer eens wat anders dan een kunstcollectie. Parvenus, wat ik je vertel.

Die tuin kan verfraaid worden met kassen, fonteinen, hertenkampen, bossen en zo meer. Om dat te bekostigen zijn er edelstenen nodig. Die verkrijg je door combinaties van mijnen, schepen en waardebrieven. Deze en andere interessante zaken zijn iedere ronde te halen. In een raster staan verschillende dingen afgebeeld die je kunt claimen door er een geldstuk op te leggen. En oh, vergeet niet extra geld te betalen voor alle naburige zaken die al geclaimd zijn. Alles wordt dus snel duurder, en je geld is altijd eerder op dan je lief is.

Wil niemand meer iets kopen, dan worden de edelstenen verdeeld en kun je deze omruilen voor tuinornamenten. Daarna is de ronde voorbij en beginnen we opnieuw met geld uitgeven.
Dit gaat zo door tot minstens een speler zijn tuin vol heeft. Er worden nu punten uitgedeeld voor alles wat er zich in je tuin bevindt en de speler met de meeste punten wint. Want zo doen rijkaards dat.

… en de waardering

Zoals wel vaker is ook hier het cliché weer waar. De doos is niet al te fraai, maar het spelmateriaal is dik in orde. Maar belangrijker nog, Diamonds Club is ook een bijzonder plezierig spel. Op zich is het verwerven van edelstenen om overwinningspunten te scoren natuurlijk niet zo bijzonder. Zo’n spel heeft iedereen en zijn schoonmoeder wel eens bedacht. Wat Diamonds Club boven de middenmoot uit doet steken, is de manier waarop je op je geld inzet. Je kunt dat zien als een mix tussen een veiling en het inzetten van arbeiders, zoals je dat in bijvoorbeeld Agricola en Caylus ziet.

Deze creatieve manier om het werkverschaffingsidee wat minder uitgekauwd te maken is bijzonder geslaagd. Je moet goed nadenken over wat je kiest, maar ook waar op het bord je dat kiest en in welke volgorde. Pak je eerst wat je zeker nodig hebt (maar verder niemand), of pak je eerst iets voor andermans neus weg, met het risico dat dat eerste ineens onbetaalbaar is geworden? Lastige keuzes, waarbij je ook nog eens zaken als de spelersvolgorde in de gaten moet houden. Om nog maar te zwijgen van het soort strategie dat je volgt, want daarin is ook nog wel wat variatie in aan te brengen.

Kortom, Diamonds Club heeft de veelspeler veel te bieden. Desondanks is het geen complex spel, en daarom zie ik het bij spellenminnende families ook wel aanslaan. Een plaats op de nominatielijst van de Spiel des Jahres zou me dan ook niet verbazen.