Babel

Het spel …

Uwe Rosenberg is vooral bekend van zijn populaire kaartspelletje Bohnanza. Babel wordt ook met kaarten gespeeld, maar is een stuk serieuzer van opzet. Beide spelers moeten volkeren uit het Nabije Oosten van zo’n 4000 jaar geleden aan het werk zetten om hoge tempels te bouwen en het werk van de tegenstander te dwarsbomen.

Er zijn twee soorten kaarten: volkerenkaarten en tempelkaarten. De volkerenkaarten zijn er in vijf soorten (Meden, Perzen, Assyriërs, Hethieten en Soemeriërs), de tempelkaarten hebben waardes 1 tot en met 6. De spelers beginnen ieder met een eigen bouwsteen en vijf volkerenkaarten.

Tijdens een beurt trek je eerst drie volkerenkaarten. Daarna mag je acties uitvoeren, en tenslotte trek je twee tempelkaarten en legt die open naast het bord. De acties vormen de kern van het spel; deze hebben alle betrekking op het speelbord, waarop ook de stapel met tempelkaarten ligt.

Op het bord staan voor iedere speler vijf bouwlocaties afgebeeld; ieder locatie is gekoppeld aan een volk. Als je een actie op een bouwlocatie wilt doen, moet je bouwsteen zich daar bevinden. Een van de vijf verschillende acties is dus ook het verplaatsen van je bouwsteen. Daartoe speel je de volkerenkaart uit behorende bij de locatie waar je de bouwsteen wilt plaatsen. Staat de bouwsteen op de gewenste locatie, dan mag je daar zoveel volkerenkaarten aanleggen als je wilt (actie 2); in dit geval hoeven die niet overeen te komen met het volk behorende bij de locatie.

Ook mag je nu gaan bouwen met de openliggende tempelkaarten (actie 3). Dit gaat stap voor stap: je begint met een tempelkaart van niveau 1, en eindigt met niveau 6. Stappen overslaan is niet toegestaan. Ook moet het aantal volkerenkaarten dat aan de locatie ligt minstens zo hoog zijn als het te bouwen niveau. De vierde actie die je mag doen is het inzetten van een speciale eigenschap van een der volkeren. Die kun je doen als aan de locatie met je bouwsteen een ononderbroken reeks van minstens drie dezelfde volkerenkaarten ligt. Ieder volk heeft zijn eigen actie. Na het uitvoeren van zo’n actie moet je een van de kaarten uit de reeks afleggen. In plaats van de bijzondere, volkeigen actie, mag je ook een kaart afleggen om je tegenstander de helft van de kaarten in diens hand te laten afleggen.

De laatste actie houdt in, dat je de bovenste drie volkerenkaarten van één locatie naar aan een andere verplaatst. In tegenstelling tot de andere acties mag je deze slechts eens per beurt uitvoeren. Ook is het voor deze actie niet van belang waar je bouwsteen staat.

Zo voeren de spelers om beurten hun acties uit, totdat de totale waarde van alle tempels van een speler 15 is of hoger. Heeft de andere speler op dat moment minder dan 10 punten, dan is het spel ten einde en de eerste speler de winnaar. Zoniet, dan wordt het spel verder gespeeld, totdat een van de spelers onder de 10 of boven de 20 punten komt. De speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Babel is een complex en zeer chaotisch spel. De scores gaan vaak als jojo’s op en neer. Het is niet ongebruikelijk dat een speler in één beurt een sprong van zes punten naar boven of beneden maakt. Door dit chaotische spelverloop is Babel eerder tactisch dan strategisch van aard. Het is vrijwel onmogelijk meer dan twee beurten vooruit te denken. Dat wil niet zeggen dat Babel een luchtig spel is, integendeel. Er zijn zoveel verschillende dingen die je kunt doen, dat het erg moeilijk is om te beslissen wat je precies moet doen en in welke volgorde. Een kleine fout kan al catastrofale gevolgen hebben. De combinaties van verschillende acties hebben vaak verrassende effecten, die vooral afhangen van de volgorde je ze uitvoert.

Dit kan erg veel bevrediging geven, maar soms ook erg vervelend zijn. Hoe slim je tactiek ook is, je kunt nooit weten wat je tegenstander gaat doen, waardoor al je moeite ineens voor niets blijkt. Voor mij is Babel iets te chaotisch, maar liefhebbers van complexere kaartspellen zullen aan Babel veel plezier beleven.