Bonfire

Het nieuwste grote spel van Stefan Feld is Bonfire. Bij spellen van Feld weet je van te voren één ding: het thema is er niet eens opgeplakt, maar is slechts een leuke verpakking. Bonfire is geen uitzondering op deze regel. Ik vind het spel er prachtig uitzien, maar heb werkelijk geen moment het gevoel gehad dat ik een gnoom was die met veel moeite (daarover later meer) hoeders aan het overhalen was om de vreugdevuren weer aan te steken.

Aan het eind van het verhaal gaat het er in Bonfire om, dat je punten moet verzamelen. En dat kan weer op heel veel verschillende manieren. Om te beginnen kun je bijvoorbeeld opdrachten verzamelen en die uitvoeren voor punten. Ook kan je punten verzamelen door je spelerstableau uit te bouwen met extra onderdelen (wegfiches en portals) in de juiste kleuren. Ook kun je punten verzamelen door bepaalde algemene doelen te halen (bijvoorbeeld 7 wegfiches bouwen) of door bepaalde opdrachtkaarten te kopen.

In je beurt voer je telkens een actie uit. Voor de meeste acties heb je actiefiches nodig en moet je soms grondstoffen betalen. Als je bijvoorbeeld wilt varen naar een eiland, dan moet je daar een vaarfiche voor inleveren. Als je op dat eiland een opdracht wil claimen dan heb je daar een opdracht-fiche voor nodig en moet je bepaalde goederen betalen. Alleen voor het uitvoeren van een opdracht of het aanvullen van je actiefiches heb je geen actiefiches nodig. Voor alle andere acties moet je over de juiste combinaties van actiefiches en goederen beschikken.

…en de waardering

Bonfire is kost voor de liefhebber van uitdagende spellen. De verschillende acties zijn bedrieglijk eenvoudig, maar de echte uitdaging in dit spel zit hem in het organiseren van je acties zodat je kan doen wat je wilt (en je daar dus de juiste actiefiches en grondstoffen voor hebt) in plaats van dat je doet wat je kan (op basis van de actiefiches en grondstoffen die je hebt). En geloof me, dat valt niet mee doordat de verschillende mogelijkheden in het spel op verschillende manieren met elkaar samenhangen. Je moet echt een paar beurten vooruit proberen te plannen om de acties zo uit te voeren dat je én punten scoort én voldoende actiefiches en grondstoffen blijft hebben om lekker bezig te blijven. Ik weet zeker dat de Feld-fanboys en -girls hun hersenen graag aan het werk zetten met dit spel.

Voor mij was het alleen wat te veel van het goede. Ik was niet meer gezellig een spelletje aan het doen, maar een complex project aan het plannen. Ik had daar nog wel enig plezier in, maar speel eerlijk gezegd liever wat lichtere kost. Wat ook niet hielp was dat er veel kaarten en opdrachtfiches in het spel zijn die allemaal wat anders betekenen. Dat zorgt voor een grote variatie en herspeelbaarheid, maar de iconen zijn niet intuïtief genoeg waardoor wij zelfs bij het derde potje nog steeds continue in de regels aan het bladeren waren om uit te vogelen wat een bepaalde kaart of opdracht precies betekende.

Kortom: of bij jou het vreugdevuur na het spelen van Bonfire aangestoken kan worden, hangt af van je voorkeuren. Dat geldt natuurlijk voor veel spellen, maar voor Bonfire zal er opvallend weinig middle ground zijn. Of je houdt van dit soort super complexe spellen en vindt het een geweldig spel. Of het is niet je ding en dan is Bonfire zo complex dat de moeite om het spel te leren spelen, niet zal opwegen tegen het plezier dat je er van zal hebben.