Coyote

Het spel …

Wie niet van genante vertoningen houdt kan beter niet de inhoud van de doos uitpakken. Iedere speler moet namelijk een hoofdband om doen met daarachter een kaart gestoken. Een soort indianentooi dus. Wie daar geen zin in heeft kan beter meteen ophouden en een ander spel gaan zoeken. Wie wel van een melig spel op zijn tijd houdt kan dan de eenvoudige regels doorlezen.

Het volgende melige aspect is het bepalen van de startspeler: wie het beste een lachende coyote na kan doen begint. Vaak is er maar één speler die wat kreten uit begint te slaan dus dat maakt de keuze makkelijk. Iedere speler heeft dus een kaart op zijn voorhoofd met een waarde (of een speciale kaart) maar kan alleen de kaarten van de andere spelers zien. De startspeler moet nu raden wat de waarde van het totaal aantal kaarten is. Hij moet een startbod doen hoger dan 0. De volgende speler moet hoger bieden.

Dit opbieden gaat net zolang door tot iemand het voorgaande bod niet meer gelooft. Iedereen moet nu de kaart van zijn hoofd halen en de totale waarde wordt bepaald. De verliezer krijgt een coyotefiche op zijn haarband geplakt. Jawel, er zit speciaal een stuk klittenband om deze op te plakken. Met drie van die fiches op je hoofd lig je er uit. Men speelt net zo lang door tot er één speler over is.

… en de waardering

Coyote lijkt een beetje de melige variant van het blufspel Perudo. Alleen daar weet je je eigen stenen en niet die van de rest. Hier is het precies andersom. Dat maakt het blufelement groter. Je kunt iemand verrassen door heel hoog te bieden, waardoor deze speler denkt dat er dan wel een 20 op zijn hoofd moet zitten, of een verdubbelaar. Voor volwassenen is het een beetje te maf, maar kinderen reageren erg enthousiast op dit spel. De waardering is dan ook die van een kinder/familiespel, voor volwassenen alleen zou die lager uitvallen.