Paris Paris

Het spel …

Abacus Spiele is een kleintje onder de bekende Duitse uitgevers. Ze zijn vooral bekend van hun kaartspellen, maar hebben ook een aantal bordspellen uitgebracht in een inmiddels karakteristieke platte doos. De spellen van Abacus zijn over het algemeen luchtig, grappig en makkelijk te spelen; echte familiespellen. Een paar voorbeelden? Denk aan King Lui (Foodie), Mamma Mia, Schweinsgalopp (Biggenrace), Canyon en Haas en Schildpad.

Het bordspel Paris Paris valt binnen de bovenstaande beschrijving, maar heeft voor wie dat zoekt meer diepgang. Het bord toont het centrum van Parijs met daarop vijf verschillende toeristische busroutes die elkaar gedeeltelijk kruisen. Tijdens het spel worden er langs deze busroutes winkels gevestigd bij de halteplaatsen. Hoe vaker een bus bij een halte stopt, hoe lucratiever de winkel voor zijn eigenaar. Degene met de meeste omzet (punten) wint uiteindelijk het spel.

Paris Paris speelt kinderlijk eenvoudig. De bordjes met daarop de namen van de halteplaatsen vormen de kern van het spel. Hier zijn er 60 van, waarvan vele dubbel en elk in de kleur van één van de vijf busroutes. Ze worden verdekt geschud en vervolgens, afhankelijk van het aantal spelers, in stapels opgedeeld dat steeds één bordje meer bevat dan het aantal spelers. Degene die aan de beurt is pakt een stapel, legt de bordjes open bij de desbetreffende halteplaatsen en kiest een halteplaats uit om zijn of haar winkel te vestigen. Vervolgens volgen de andere spelers. Er blijft dan één halteplaats liggen. Vanaf deze halteplaats vindt een kleine bustour plaats. De dichtstbijzijnde winkel(s) aan deze route wordt bezocht en scoort een punt. Het naambordje van deze halteplaats komt vervolgens op een speciale aflegplek op het bord. Als in een volgende ronde hier een naambordje wordt afgelegd in een kleur waarvan er al één ligt, dan volgt er een grote bustour over deze route. Deze grote tour doet alleen de kruisingen aan op de route. Winkels die daaraan staan scoren een punt, maar ook winkels aan halteplaatsen die daar direct aan grenzen. In het laatste geval moet je dan wel een winkel op de kruising hebben staan.

Dit lijkt allemaal erg abstract en dodelijk saai ware het niet dat er een zekere dynamiek in het winkelbestand zit. Van veel naambordjes komen er namelijk meerdere voor. Van begin- en eindhalten is één naambordje aanwezig, maar van tussenhalten al twee en van kruisingen zelfs drie of vier. Combineer dit met de regel dat er aan tussenhalten maar één winkel mag staan en aan halten op kruisingen maar twee winkels, en je ziet gedurende het spel winkels van eigenaar veranderen. De opgeheven winkels worden in een speciale buidel gestopt en spelen aan het eind van het spel nog een bijzondere rol.

In Paris Paris zijn het vooral de kruisingen, en de naastgelegen tussen- of begin- en eindhalten, die een cruciale rol spelen. Hier zijn de punten te verdienen, met name als het je lukt twee winkels op een kruising te krijgen. In het midden van het bord, waar veel routes elkaar kruisen, is het zaak erbij te zijn. Denk echter niet dat je er bent als je overal goed staat en veel winkels van anderen hebt weten te verdringen. Als alle bordjes zijn gespeeld worden grote bustouren gereden over de busroutes van de kleur waarvoor elke speler in het begin van het spel verdekt een fiche heeft gepakt. Met veel spelers heeft dit echter weinig invloed op de stand. Dit vaak in tegenstelling tot het legen van de buidel met ´opgeheven´ winkels. De speler met de meeste winkels hierin krijgt dit aantal als bonuspunten erbij. Het listige is echter weer dat als er meerdere spelers zijn met het meeste aantal opgeheven winkels, niemand deze bonuspunten krijgt.

… en de waardering

Het is raar. Paris Paris is wat betreft vormgeving en materiaal geen mooi spel. Het spelsysteem is ook erg abstract en daarmee wat afstandelijk, terwijl het tellen van de punten in het begin wat handigheid vraagt. Niet meteen karakteristieken om erg enthousiast van te worden en toch is dat juist wat ik wel ben over Paris Paris. Waar dat in zit? Ik denk in het gemak van het spelen, het volgen van je eigen koers met toch voldoende mogelijkheden om je medespelers dwars te zitten, het puzzelen waar een kleine of grote tour te verwachten is en wat de gevolgen daarvan zijn. Schacht hanteert een doordacht spelsysteem, denk ook aan Kardinaal en Koning, dat zich kenmerkt door een grote eenvoud en tegelijk een groot scala aan keuzemogelijkheden. Het is jammer dat de concentratie van kruisingen in het centrum van het bord de balans van het spel voor mijn gevoel wat verstoort. Het maakt dat ik mijn gevoelsmatige 3½ pion afrond naar beneden, maar laat dat niemand weerhouden om zich te laten verrassen door dit leuke spel.

Een gastrecensie van Roger