Cro-Magnon

Het spel …

Wat moet een spel doen om mij tegen zich in het harnas te jagen? Nu ben ik vrij tolerant, maar laat ik eens wat opnoemen waar Cro-Magnon zoal mee komt. De ondertitel ‘Spel maken jou lachen veel’. Check. De stamkaarten, met daarop een vereist ritueel, waarmee je je beurt begint en eindigt. Voorbeeld: ‘Doe een wilde oertijddans, waarbij je medespelers je met ritmisch geklap mogen ondersteunen’. Check. Ongetwijfeld mileuvriendelijk, maar (daardoor?) niet altijd even functioneel spelmateriaal. Check. Een partyspel zijn. Dubbelcheck!

Het was dus met frisse tegenzin dat ik aan deze opgave begon. Cro-Magnon is een onvervalst feestspel in de traditie van Pictionary, Party & Co en Cranium. De spelers krijgen de opdracht om verschillende begrippen te omschrijven. Als een medespeler het goed raadt, mogen ze allebei een stap op het evolutiespoor vooruit. Loopt de tijd nog, dan mag je aan het volgende begrip beginnen.

Maar dit is een oerfeestspel, wat betekent dat de manieren van communicatie aan wat primitiever omstandigheden zijn aangepast. In het begin zijn de verschillende stamleden (spelers) nog niet zo bedreven met hand en stemband, en mag er alleen gegromd en gebaard worden. Kom je iets verder op de evolutionaire ladder, dan mag je klei gaan gebruiken. Maar blijkbaar kostte dat zoveel aandacht dat erbij grommen en gebaren uit den boze is.

Spraak komt kijken in de derde fase, maar pas op: de woordenschat is beperkt. ‘Bliksem’ omschrijf je bijvoorbeeld met ‘hemel vuur’. In de vierde fase leert de inmiddels homo sapiens met houtskool om te gaan, waarmee getekend kan worden.

Heb je de vierde fase van het evolutiespoor voltooid, dan wint jouw stam en kan de mammoet aan het spit. Of leefden die toen al niet meer?

… en de waardering

Toegegeven, Cro-Magnon is een veel leuker spel dan je op grond van een eerste indruk voor mogelijk houdt. Er blijven wat irritante dingen in zitten, zoals de stamrituelen en het bijzonder vlekkenmakende houtskool, maar de eerste kun je negeren en de tweede kun je vervangen door een moderne uitvinding genaamd potlood.

Wat je dan overhoudt is een geestig en onderhoudend spel, waarbij de diverse omschrijvingen (en frustraties als niemand die duidelijke hints oppikt) regelmatig voor een lachsalvo zorgen. Het is wel enigszins ironisch dat de meest primitieve manier van communiceren door de meeste mensen als de gemakkelijkste wordt ervaren, maar dat kan ook aan de begrippen van die fase liggen. Zouden we dan toch aangeklede apen zijn?