The Name of the Rose

Het spel …

De spelers kruipen The Name of the Rose in de huid van vrome kloosterlingen in de late middeleeuwen. Al valt op dat vrome wel een beetje af te dingen want het gebod “Gij zult niet doden”wordt door deze monniken meerdere keren gebroken. De daders hebben hun best gedaan om hun sporen uit te wissen en daardoor is iedereen verdacht. Alle spelers krijgen aan het begin van het spel in het geheim een monnik toegewezen en moeten proberen deze monnik zich een week lang zo onverdacht mogelijk te laten gedragen.

Iedere beurt mag een speler een monnik naar een gebouw in het klooster sturen (de keuken, stallen, kerk, bibliotheek, etc.). In elk gebouw moeten klusjes gedaan worden (zichtbaar aan de gekleurde fiches die er liggen). Als een monnik naar een gebouw gaat waar hij een klusje moet doen, maakt hem dit minder verdacht. Maar als een monnik naar een gebouw gaat waar hij niets te zoeken heeft, vestigt hij de aandacht op zich. In de week waarin dit spel gespeeld wordt zijn er ook nog twee gasten in het klooster, namelijk broeder William en zijn leerling Adson. Deze twee buitenstaanders houden de acties van de monniken ook goed in de gaten en kunnen extra verdacht of juist minder verdacht maken.

Iedere keer dat een monnik beweegt, kost dit tijd. Een dag heeft 24 uur en zodra deze verstreken zijn, is het tijd om de kaars uit te blazen. Maar monniken hebben ook zo hun treuzeltechnieken. Iedere keer als je een klusje hebt uitgevoerd krijg je het desbetreffende fiche en met dit fiche kan je de dag nog een uurtje rekken om te voorkomen dat jij als laatste naar bed toe komt (want dat is natuurlijk heel verdacht).

Aan het eind van iedere dag wordt gekeken welke monnik zich die dag het meest verdacht heeft gedragen. De monniken krijgen bewijspunten toegerekend voor hoe verdacht ze waren (de verdachtste monnik de meeste). Op de zevende dag wordt er natuurlijk niet gewerkt maar wordt beslist welke monnik (of monniken) de verschrikkelijke moorden gepleegd hebben. Voor de einduitslag bekend wordt gemaakt, moeten de spelers eerst nog raden welke monniken de andere spelers vertegenwoordigen. Als jouw identiteit wordt geraden, krijg je flink wat extra bewijspunten tegen je. Verder zijn er nog bewijspunten te vergeven aan de spelers voor iedere keer dat ze ’s avonds de kaars hadden uitgeblazen (de dag af hadden gemaakt). De speler die hierna de meeste bewijspunten tegen zich heeft, wordt ontmaskerd als de moordenaar. De speler die het minst verdacht is gebleven, wint het spel.

… en de waardering

The Name of the Rose doet een beetje denken aan CIA. Ook in dit spel hebben de spelers een geheime identiteit en kunnen ze alle speelstukken bewegen. The Name of the Rose is net wat complexer. Een nadeel van The Name of the Rose vind ik dat het aantrekkelijker is om klusjes te doen dan om verdenkingen uit te delen omdat je met de fiches die je hiermee verdiend aan het eind van de dag kan voorkomen dat jij de dag moet afmaken waardoor je zeker bewijspunten tegen krijgt aan het eind van het spel. Rationele spelers (lees: de volwassen veelspeler) kunnen het spel hiermee een beetje dood slaan. Ik verwacht dat kinderen het vooral leuk vinden om verdachtmakingen te strooien en dat het spel hierdoor beter uit de verf zal komen. The Name of the Rose is dan ook echt een gezelschapspel dat pas tot zijn recht komt als de spelers de beleving belangrijker vinden dan winnen. Families en gelegenheidspelers zullen dan ook veel plezier aan dit spel kunnen beleven. Veelspelers die het leuk vinden om te winnen door de slimste zetten te doen zullen het spelplezier echter om zeep helpen en kunnen beter een spel als Sleuth uit de kast halen als ze in de stemming zijn voor een deductiespel.