De Hobbit

De meeste lezers van deze site kennen het wel: plankschaamte. Je hebt een spel al lang in de kast liggen, maar het spelen is er nog steeds niet van gekomen. Sterker nog, sinds de aanschaf zijn er alleen maar spellen bijgekomen, die je ook nog niet allemaal gespeeld hebt. Of je hebt een spel al zo lang niet meer gespeeld dat je er weinig meer van weet. Eigenlijk een ongespeeld nieuw spel, dus. Voor mij was De Hobbit een spel in die laatste categorie.

Zoals de titel al doet vermoeden, is het in dit spel de bedoeling om zoveel mogelijk schatten te bemachtigen tijdens de lange reis daarheen en weer terug. De spelers zijn dwergen die de hobbit Bilbo Balings begeleiden op zijn tocht naar de Eenzame Berg (of was het andersom?) en moeten onderweg veel uitdagingen overwinnen.

De reis is opgedeeld in vier etappes, waarin het gezelschap eerst reist en vervolgens avonturen beleeft. Tijdens de reis doet of de hobbitfiguur een paar stappen op het bord, of de spelers krijgen de kans zich te bekwamen in moed, list of kracht. Als Bilbo naar voren gaat speelt iedereen simultaan een genummerde kaart en krijgt afhankelijk van de volgorde een bonus in een van de drie eigenschappen, voedsel, of juist een straf. Na de ontmoeting met de goblins kun je zo ook de Ring verkrijgen.

Tijdens de avonturen gaan de spelers uitdagingen aan waarin ze met een worp van vijf dobbelstenen genoeg bijlen, schilden of voedsel moeten halen om schatten te krijgen. Na de laatste uitdaging vervolgt de reis op identieke wijze, totdat ook de zware uitdagingen in het hol van Smaug er opzitten. De speler die de meeste schatten heeft verzameld wint.

…en de waardering

De Hobbit is een spel van mijn favoriete auteur, over een van mijn favoriete boeken, vormgegeven door een van mijn favoriete Tolkienillustratoren. Je zou zeggen dat het alle vakjes aanvinkt. Helaas ontbreekt er een vakje: dat van speelplezier. Het spelverloop doet sterk aan Beowulf denken, wat gezien de expertise van Tolkien niet zo gek is. Maar waar de uitdagingen en risico’s in Beowulf altijd weer nagelbijtend zijn met moeilijke afwegingen, zijn ze hier tam. Het reizen voelt een beetje aan als een loterij, uiteindelijk bereikt iedereen wel zo’n beetje de maximale waarde in alle eigenschappen en bij de uitdagingen speelt toeval een vaak overheersende rol.

Nu is De Hobbit een familiespel, en daar is dat allemaal niet zo’n probleem. Helaas is het voor een familiespel met een speelduur van een uur behoorlijk lang en ook vrij repetitief. Elk deel van de reis voelt hetzelfde. De laatste uitdagingen zijn de moeilijkste, toch voelt het niet als een ontknoping als je eindelijk Smaug in de ogen staart. Ik snap nu weer waarom De Hobbit zo lang op de plank lag en besef dat dat gewoon terecht was.