Dodelijke Dilemma’s

Dodelijke Dilemma’s is een spel in de traditie van Card against humanity en Shit Happens. Dit zijn spellen waarin je zo creatief mogelijk vreselijke dingen in de groep gaat gooien en bespreken. Bij dit soort spellen geldt dat je je moreel kompas vooral thuis moet laten omdat het draait om het maken van zo plat en grof mogelijke grappen. Niet verbazingwekkend is dit een genre spellen dat het vooral goed doet onder tieners en studenten.

In Dodelijke Dilemma’s is één speler de tramconducteur die met zijn trammetje richting een T-splitsing rijdt en ziet dat op beide kanten van het spoor mensen, dieren en/of dingen staan. Het is altijd een mix van “goede” en “slechte” mensen/dieren/dingen, dus er is geen makkelijke keus. Stoppen kan niet meer. In een split second moet je dan beslissen of je naar links of naar rechts gaat.

De overige spelers zijn in twee teams verdeeld en moeten proberen je over te halen om niet over “hun” kant van het spoor te rijden door uit te leggen dat de mensen/dieren/dingen die aan hun kant op het spoor staan echt gered moeten worden en dat de wereld beter af is zonder de mensen/dieren/dingen die op de andere kant op het spoor staan. Deze fase is de kern van het spel waarin alles geoorloofd is en de spelers uitgedaagd worden om creatieve en bizarre betogen op te hangen.

Nadat de conducteur beide kanten heeft aangehoord, moet hij of zij beslissen of de tram naar links of naar rechts gaat. De verliezers krijgen een dood-fiche en daarmee een vlek op hun ziel. Nadat alle spelers een keer de conducteur zijn geweest (of twee keer als je met drie of vier spelers bent), is het spel afgelopen. De speler met de minste “dood”-fiches wint het spel.

…en de waardering

Laat ik beginnen met opmerken dat ik waarschijnlijk inmiddels te oud ben voor dit spel. Ik snap waarom het leuk kan zijn om bizarre discussies te voeren, maar ik heb (zoals ik eerder al schreef) wat moeite met het “dood laten rijden door een tram”-thema omdat het helaas in de echte wereld voorkomt dat mensen onder de tram (of trein) komen en dat is nooit grappig. Ik had dit spel dan ook leuker gevonden met een wat minder heftig en minder realistisch thema. En dat hadden de makers al kunnen bereiken door de kaarten met personen (zoals bijvoorbeeld je grootouders of  een geïmmigreerd gezin op zoek naar een beter leven) weg te laten en alleen de kaarten te gebruiken met de fictieve mensen/dieren/dingen (zoals een zo goed als nieuwe eerste druk van een batmanstripboek of bigfoot die eindelijk zo ver is om niet zo verlegen te zijn).

Maar als ik even mijn morele bezwaren op zij zet en speel met de fictieve kaarten, dan is dit met de juiste groep best een grappig spelletje, mede door de grappige cartooneske afbeeldingen. Het daagt je uit om de grootste onzin met volle overtuiging te betogen. Als iedereen dit doet, dan valt er gegarandeerd wat te lachen en dat is uiteindelijk waar dit soort spellen om draait. Samen lachen door zaken in het absurde door te trekken. Het doet er dan eigenlijk al niet meer om wie er wint, het gaat om de foute grappen en bizarre betogen. Vanwege mijn morele bezwaren kan ik het spel niet meer dan een 2 geven, maar tel daar rustig een pionnetje bij op als je nog geen middelbare bejaarde taart bent.