Dracula vs. Van Helsing

Wat J.R.R. Tolkien is geweest voor het fantasygenre, was Bram Stoker misschien wel voor de horror. In ieder geval voor het subgenre met vampiers, want zijn Dracula was de eerste roman met zo’n lichtschuwe bleekneus met verontrustend scherpe tanden in de hoofdrol. De held van het verhaal was Abraham van Helsing, en zo werden ze een onlosmakelijk duo.

In dit tweepersoonsspel komen beide protagonisten elkaar tegen in het Engelse Whitby, waar Dracula probeert om zo veel mogelijk slachtoffers te maken. Aan Van Helsing de taak om Dracula uit te schakelen voor er teveel mensen in een vampier veranderd zijn en het stadje niet meer te redden is.

Beide spelers starten met een rekje met vijf stevige kartonnen kaarten, die elk corresponderen met de naburige wijk, afgebeeld op het speelbord dat tussen de spelers in ligt. Om beurten trekken de spelers een kaart en leggen er een af: of de net getrokken kaart vervangt een van de kaarten die je al had, of je legt hem zelf af. Vervolgens voer je het effect uit van de kaart. Dat kan betekenen dat je een van je eigen kaarten aan je tegenstander bekend moet maken, of dat je jouw kaart ruilt tegen de kaart van de tegenstander die bij dezelfde wijk hoort, enzovoort.

Misschien nog wel belangrijker is de waarde van de kaart: aan het einde van de ronde bekijk je per wijk wie daar de hoogste kaart heeft. Er zijn vier kleuren, waarvan er eentje troef is. Wint Dracula een wijk, dan verandert een van de brave burgers in die wijk in een vampier. Wint Van Helsing, dan verliest Dracula een leven.

Het spel eindigt als Dracula geen levens meer heeft, of als in een van de wijken alle vier de burgers vampier zijn geworden. Is na de vijfde ronde geen van beide situaties het geval, dan wint Dracula alsnog: hij is uit de handen van Van Helsing ontsnapt.

…en de waardering

Dracula vs. Van Helsing is een wedstrijdje touwtrekken met asymmetrische uitgangsposities. Beide kanten hebben hun eigen voordeel: voor Van Helsing maakt het niet uit in welke wijk hij wint, terwijl Dracula zijn slachtoffers moet concentreren in bepaalde wijken. Dracula mag daarentegen altijd beginnen, wat hem meer controle geeft over het einde van de ronde. Niet onbelangrijk, want na elke beurt kan het speelveld er heel anders uitzien.

En iedere beurt telt: het is altijd weer spannend welke kaart je trekt en hoe je daar je positie het beste mee kunt versterken. Dat betekent ook een aardige geluksfactor, want het is bijna altijd beter om hoge kaarten te trekken dan lage.

Dat kan soms zorgen voor wat frustratie, maar de spanning en het originele spelidee wegen daar ruimschoots tegenop. In Dracula vs. Van Helsing draait het weer eens om de echte interactie, en niet om wie het efficiëntst punten weet te scoren. Kom daar nog maar eens om.