Spirit Island

Het inclusiedebat (‘woke’) heeft ook al een tijdje de wereld van bordspellen bereikt. Een van de eerste voorbeelden was Puerto Rico: hoezo zijn die bruine schijfjes die met een schip worden aangevoerd om op plantages te werken ‘kolonisten’? Wordt hier niet een duister stuk van de geschiedenis witgewassen of getrivialiseerd? Vooral Europese spelers vonden dat maar aanstellerij, tegenwoordig is er meer aandacht voor of de setting van een spel niet een te eenzijdige westerse blik op de wereld weergeeft.

Spirit Island draait het helemaal om. Net als in talloze andere spellen wordt hier een exotisch eiland ‘ontdekt’ en gekoloniseerd, maar de spelers vertegenwoordigen nu inheemse geesten die het eiland daarvoor willen behoeden.

Iedere geest heeft unieke eigenschappen en kaarten om dat doel te bereiken. De spelers kiezen in overleg, maar toch elk voor zich, welke acties ze deze beurt uit gaan voeren. Ondertussen zitten de indringers ook niet stil en verschijnen er steeds meer van hun dorpen en steden op het bord en komt de lokale bevolking in de verdrukking.

De spelers winnen als ze de kolonisten zo veel angst hebben ingeboezemd dat ze zich van het eiland terugtrekken. Maar als het eiland overspoeld wordt door indringers, die teveel schade hebben aangericht of als een van de eilandgeesten zelfs verdwenen is, wacht het eiland hetzelfde tragische lot als zovele andere.

…en de waardering

Spirit Island valt in de eerste plaats op door het tegendraadse thema, maar ook door het spelverloop. In de meeste samenwerkingsspellen kunnen de meeste spelers wel ongeveer hetzelfde doen en is het vaak simpel een kwestie van taakverdeling. Spelers hebben wel een kleine speciale eigenschap, maar die valt in het niet bij de verschillende uitgangsposities in Spirit Island. Dat maakt het spel een stuk veelzijdiger. Iedere geest vraagt om een eigen speelstijl, die je bovendien af moet stemmen op de sterke en zwakke punten van je medespelers. Met acht verschillende geesten en tientallen verschillende kaarten is de variatie vrijwel eindeloos.

Die variatie zorgt ook voor een stuk meer complexiteit. Het kost al even wat tijd voordat je de strakke structuur van iedere ronde helemaal begrijpt, nog moeilijker is het om uit te vogelen hoe je handig kunt samenwerken. Hoe krijgen we die stad daar weg voordat die grote schade aanricht? Hoe voorkomen we dat de verkenners in die gebieden dorpen gaan stichten?

Iedereen heeft maar een klein stukje van de complexe puzzel in handen, voor een dominante alfaspeler is het onmogelijk om te bepalen wat iedereen het beste kan doen.

Het duurt dus even om door te krijgen hoe het spel werkt. De kans is daarom groot dat je de eerste potjes kansloos verliest (of wint zonder te begrijpen waarom). Voor sommigen is dat frustrerend, voor anderen motiverend. Spirit Island is daarmee vooral geschikt voor echte liefhebbers van coöperatieve spellen. Anderen kunnen het waarschijnlijk beter houden bij Pandemie of De legenden van Andor, of het genre helemaal vermijden.