Drahtseilakt

Het spel …

Reiner Knizia is de ongekroonde koning van de eenvoudige kaartspelletjes. In dat genre heeft hij al ontelbare titels op zijn naam staan. Omdat hij categorisch spellen van andere auteurs weigert te spelen om zijn creatieve proces niet te beïnvloeden, is die stroom extra bewonderenswaardig. Toch lijkt er bij Drahtseilakt enige sprake van zo’n invloed (morfogenetische velden? serendipiteit?), want het is nogal verwant aan spellen als Take5! en (vooral) Land Unter.

In Drahtseilakt worden net zoveel ronden gespeeld als er spelers zijn. Iedere speler krijgt negen kaarten, die genummerd zijn van 1 t/m 50, en per beurt speelt iedereen één kaart uit. Voordat een beurt begint, wordt er een koorddanskaart omgedraaid, met daarop de waardes 1 t/m 9. Alle spelers spelen om beurten open een kaart uit, waarna de speler met de hoogste kaart een aantal blauwe staafjes krijgt gelijk aan de waarde van de koorddanskaart, en de speler met de laagste kaart krijgt hetzelfde aantal rode staafjes. Rode en blauwe staafjes heffen elkaar op; paren mag je dus inleveren. Er zijn ook nog twee koorddanskaarten met waarde nul. Wordt een van deze kaarten omgedraaid, dan wordt er een nieuwe omgedraaid, maar bij deze kaart krijgt slechts één speler staafjes, afhankelijk van of het een rode of blauwe nul is.

Aan het eind van een ronde telt iedereen het aantal staafjes, dit is je score in die ronde. Heb je aan het eind van een ronde geen staafjes, dan mag je je hoogste score tot nu toe wegstrepen. Zo blijft tot het einde toe spannend wie wint, omdat dit je score in een keer fors kan aanpassen. De bedoeling is om aan het einde de minste punten te hebben.

In het regelboekje staan ook nog varianten om het spel wat tactischer of juist minder tactisch te maken, en zelfs een combinatie van deze twee varianten is mogelijk. Gek genoeg maakt juist de minder tactische variant het spel wat leuker, omdat het daardoor vlotter wordt. Met trage spelers loop je normaal nog wel eens het risico dat er eindeloos nagedacht wordt welke kaart er gespeeld moet worden. Als het een kwestie van gokken blijft valt er nu eenmaal minder na te denken (en dus het spel te vertragen).

… en de waardering

In het genre van simpele kaartspelletjes is Drahtseilakt een aardige, zij het wat anonieme toevoeging. De simpele variant kan ik nog wel het meeste aanraden, omdat het daar een stuk vlotter van wordt. Als je meer tactiek in een kaartspel wilt, kun je beter iets anders spelen. Land Unter, waar ik de voorkeur aan geef, is dan een logische keuze. Dat wil niet zeggen dat Drahtseilakt een slecht spel is. Voor de afwisseling is het prima geschikt, en daarom zeker wel een spel dat je een aantal keren per jaar zult spelen.