Aaah, Glory to Rome. Al jaren zag ik ernaar uit om dit kaartspel eens te spelen. Gisteren is het er dan eindelijk van gekomen. Voor wie het niks zegt: Glory to Rome is een spel uit het genre van het ‘combokaartspel’, zoals bijvoorbeeld ook Race for the Galaxy, Dominion, het Kolonisten kaartspel en Jambo.
Beschikbaarheid was jaren een probleem. Onlangs verscheen de tweede druk, die echter in Nederland ook maar mondjesmaat verkrijgbaar is. Misschien heeft het iets met de vormgeving te maken? Die ademt vooral veel huisvlijt: een plastic bakje met felgekleurde geplastificeerde kaarten. Van mij krijgt het geen schoonheidsprijs, maar oordeel zelf:
De voorkant van de ‘doos’:
een paar kaarten:
Maar vooruit, het spel. Doel is natuurlijk de meeste punten te halen. Daar zijn twee manieren voor: het maken van gebouwen en het verkopen van bouwmaterialen. Dat laatste doe je doorgaans pas later, want verkopen levert alleen punten op, terwijl gebouwen allerlei voordelen opleveren. Ze geven je speciale eigenschappen en verhogen ook je invloed. Hoe meer invloed je hebt, des te effectiever je acties zijn en des te meer grondstoffen je mag verkopen.
Iedere kaart heeft drie functies: je kunt hem inzetten als gebouw, als patroon of als bouwmateriaal. De functie die een kaart vervult wordt bepaald door de actie waarmee je de kaart gebruikt. Er zijn zes soorten acties, ieder met zijn eigen kleur. Om beurten zijn de speler leider en mogen ze kiezen of ze kaarten trekken (‘nadenken’) of een actie uitvoeren (‘leiden’). Als ze leiden, kiezen ze een kaart uit hun hand, waarvan de kleur de actie bepaalt. Alle andere spelers mogen nu kiezen of ze diezelfde actie ook spelen (‘volgen’) of dat ze na gaan denken.
Afhankelijk van de actie die je kiest mag je een patroon toevoegen aan je clientèle, een gebouw starten, bouwmaterialen nemen (of afpakken), verder bouwen aan je gebouwen of bouwmaterialen verkopen. Voor iedere patroon van de kleur van de gekozen actie die je al in je clientèle hebt mag je de actie nog een keer uitvoeren, zelfs als je hebt besloten na te denken. Een volle clientèle is dus iets om na te streven.
Maar het belangrijkste zijn de gebouwen. Die geven je allemaal speciale eigenschappen die je soms belachelijke dingen toestaan. Het forum biedt je zelfs een kans het spel te beëindigen en te winnen zonder dat er punten geteld worden.
Voor een liefhebber van combokaartspellen is Glory to Rome een heerlijk spel. Het heeft alle dingen die eerder genoemde spellen zo leuk maken en voegt daar een heel eigen sfeer en opzet aan toe. Wel is Glory to Rome verreweg de meest chaotische variant die ik ooit gespeeld heb. Wie de iconen van Race een ramp vindt, zal hier de kluts helemaal kwijt raken. De tafel ligt al snel vol met kaarten: voltooide gebouwen, gebouwen in aanbouw, kaarten rondom de privébordjes van de spelers, kaarten in de pool… Daarbij is het best fijn om te weten wat alle gebouwen van je tegenstanders kunnen, wat voor clientèle ze hebben en ga nog maar even door.
Mijn eerste twee potjes waren met het maximum van vijf spelers. Maximale chaos en verwarring dus, maar ik heb me uitstekend vermaakt. Die eerste potjes zijn toch om het te leren, dus ik heb me maar gewoon met mezelf beziggehouden (vermoedelijk een reden waarom ik niet won). Met minder spelers zal dat vast minder erg zijn, maar nog een potje met vijf zal ik zeker niet afslaan. Het duurde met een uur per potje nog relatief lang, maar daar heb ik weinig van gemerkt.
Mijn enige dilemma is nog voor welke versie ik ga. De huidige versie is Engelstalig, beschikbaar, goedkoop maar wanstaltig. Over een tijdje komt er een beter vormgegeven versie uit bij Lookout, maar niet in het Engels. Dat laatste is geen onoverkomelijk nadeel, dat eerste mogelijk meer. Het mooiste zou natuurlijk zijn dat een Nederlandse uitgever (snel) aanhaakt bij de aankomende uitgave van Lookout, maar daar ga ik voorlopig maar niet van uit.
Gratitude is the sign of noble souls.
generic cialis