Geplaatst door Juli is een vakantiemaand en dan speel ik doorgaans minder verschillende en nieuwe spellen. Slechts twee spellen speelde ik voor het eerst, waarvan ik er eentje tijdens de vakantie gekocht heb. Dat was tevens de leukste van de twee.
Die Tore der Welt – das Kartenspiel
Dit is de bewerking van het bordspel, in Nederland uitgegeven als Brug naar de hemel. Het kaartspel is erg trouw aan het bordspel. Iedere beurt legt de actieve speler een kaart neer, waarbij de hoeken bepalen wie welke grondstof krijgt. Daarna speelt iedereen simultaan een actiekaart waarbij hij kiest voor een bepaalde hoeveelheid van die grondstof of voor de speciale eigenschap van de actiekaart. Aan het einde van de ronde mag iedereen grondstoffen in bepaalde combinaties inwisselen voor winstpunten.
De bewerking komt vooral neer op het uitkleden van het bordspel. Erg strategisch ben je niet bezig, het is vooral een kwestie van de juiste grondstoffen zien te krijgen die je nodig hebt om ze in te wisselen voor punten. Het spel geeft je daarom geen gevoel van progressie. Elke beurt is hetzelfde en de spanningsboog is erg vlak. Vooralsnog stelt het wat teleur, maar ik wil het nog wel een kans geven.
Geen geweldig beste nieuwe spel van de maand dus, maar het alternatief was nog zwakker:
Boonanza, het dobbelspel: weer een Yahtzeevariant. Zeven dobbelstenen gooien en na iedere worp minstens een apart leggen. Bedoeling is om combinaties op je kaart ‘af te strepen’. De combinaties worden steeds moeilijker en hoe meer je er hebt volbracht, des te meer punten dat oplevert. In andermans beurt mag je zijn niet-ingezette dobbelstenen inzetten om je eigen combinaties af te strepen; verder is er geen interactie. Het idee is best aardig, maar in de praktijk duurt het veel te lang voor een simpel dobbelspelletje. Boonanza is juist leuk om het interactieve aspect; dat ontbreekt hier volledig.
Natuurlijk kwamen er ook spellen op tafel die ik al veel te lang niet gespeeld heb. Daaronder mijn ultieme kastdochter: Magic!
Magic: the Gathering (1999): dit is zo lang geleden dat ik niet eens meer zeker ben wanneer ik dit het laatst heb gespeeld. Mercadian Masques is de laatste set waar ik nog wat kaarten heb. Van de periode The Dark tot de Urza cyclus was ik hier vrijwel dagelijks mee bezig. Al jaren wilde ik het graag weer eens oppakken, maar wist niet goed hoe. Kaarten bijkopen was in ieder geval taboe. Dat ik het concept van een ‘cube’ tegenkwam. Met mijn aanzienlijke collectie kan ik makkelijk een paar cubes maken. Ik heb er nu een van een slordige 500 kaarten en heb daar al een paar keer met veel plezier mee gespeeld. Op deze manier kan ik nog jaren plezier hebben van mijn verzameling.
Torres (2005): van de vier actiepuntenspellen van Kramer & Kiesling blijft dit toch mijn favoriet. Torres speelt soepel en elegant, is vlot en niet zo’n doorrekenspel als bijvoorbeeld Tikal en Java. Dit mag toch echt wel jaarlijks op tafel.