Gespeeld in september

September was weer een echte Dominion-maand. Het spel was goed voor meer dan de helft van de gespeelde potjes. Dat kwam vooral dankzij Cornucopia, dat ik deze maand eindelijk in bezit kreeg. En de Walled Village niet te vergeten natuurlijk 🙂   Helaas speelde ik niet echt bijzonder leuke nieuwe spellen deze maand. Van de vier wijs ik dan maar een kinderspel aan als leukste nieuwe spel, maar dat kan ook door het gezelschap komen.

Andere nieuwe spellen:  

Hex: een go-achtig spel waarbij je om beurten een steen op een raster plaatst en als eerste de twee overliggende zijden van het bord moet zien te verbinden. Daar, ik heb de regels in één zin uitgelegd. Het is zo snel als het simpel is. Gelukkig niet zonder de nodige diepgang, met één nadeel: als beide spelers een beetje geoefend zijn wint de startspeler. Daar is wel een ingenieus truukje op bedacht, maar als je zover bent kun je misschien beter overstappen op go. Met kinderen lijkt me dit bij wijze van introductie nog wel een aardig abstract spel.    

Discworld: Ankh-Morpork: Wallace doet Discworld. Tja, dan verwacht je natuurlijk een spel waar het thema er dik bovenop ligt. Dat krijg je ook, als je tenminste niet te goed kijkt. Normaal brengt Wallace chroom in zijn spellen aan door middel van overbodige, wollige of gekunstelde regels om de speler het thema maar in de neus te wrijven. In Discworld gebruikt hij de klassieke Amerikaanse benadering: als je er maar genoeg kaarten tegenaan gooit met namen en illustraties die bij het thema horen, geloven de mensen vanzelf dat het thema ‘er vanaf druipt’. Dat klinkt wat zuurder dan is het is, want ik heb wel om de kaarten gelachen. Ze zijn een feest der herkenning voor zelfs de kleinste Discworldfan zoals ik. Het spel zelf is er een van onvervalste chaos. Je kunt alleen winnen als jouw overwinningsvoorwaarde aan het begin van je beurt geldt. Die moet je dus zien te bereiken tijdens je beurt en dan hopen dat de anderen te slecht opletten om daar iets aan te doen. Allemaal niet zo serieus dus, maar doe mij toch maar dit in plaats van een gedrocht als Automobile.    

Fortuna: het nieuwe spel van The Game Master speelde ik op Spellen aan Zee. De titel is juist gekozen: geluk speelt een grote rol in het gooien van de dobbelstenen. Daar moet je tegen kunnen, maar je kunt er ook wel een beetje omheen spelen. Het spelidee is dat je iedere beurt een kaart mag kiezen om te spelen. Die kaart moet wel voor je liggen, dus je moet ‘m in een vorige beurt al van een andere speler hebben genomen. Na het spelen ruil je deze kaart met kaart van een ander. Twee beurten achter elkaar dezelfde actie uitvoeren kan dus niet. Je moet je acties goed timen en ook de volgorde in de gaten houden. Uiteraard kunnen je medespelers je plannen in de war sturen, wat weer een extra bron van chaos oplevert. Na je actie gooi je je dobbelsteen om te zien wat voor belasting je ‘mag’ betalen. Hoog gooien is vaak beter dan laag. De prijs is dan wel hoger, het kan ook meer opleveren. Gelukkig kun je dobbelstenen bijkopen en je geluk op andere manieren beheersen. Het belangrijkste zijn de bonuskaarten, die vooral veel extra punten kunnen opleveren. Zoveel zelfs dat in mijn potje de winnaar meer dan de helft van zijn punten scoorde met bonuspunten. Iets om de volgende keer in de gaten te houden dus. Mijn eerste indruk was er een van chaos en onvoorspelbaarheid. Ik vond het intrigerend genoeg om nog eens te willen spelen, maar vooralsnog is het niet om mijn verlanglijst verschenen.