Geplaatst door Verhuizen, begin er niet aan als je graag veel spellen doet. De laatste keer dat ik een maand zo weinig spelletjes deed is meer dan vijftien jaar geleden. Het voordeel is wel dat mijn nieuwe woonplaats veel meer spelactiviteiten heeft dan mijn oude. Tussen het uitpakken van verhuisdozen en andere klussen door had ik nog tijd om met mijn dochter naar de wekelijkse spellenavond van de lokale spellenwinkel te gaan. Zij voor Magic, ik voor bordspellen.
Daar speelde ik mijn leukste nieuwe spel van de maand, Plague Inc. Ik slaak vaak een inwendige zucht als ik bij bordspellen weer de onnodige toevoeging ‘The board game’ zie staan, maar blijkbaar is het gebaseerd op een computerspel. Dat ken ik niet, deze niet-coöperatieve tegenvoeter van Pandemie beviel heel goed. Plague Inc. is in wezen een meerderhedenspel, waarbij iedereen als een eenvoudig virus begint, dat zich slechts moeizaam verspreidt. Maar zoals we inmiddels allemaal weten kunnen toevallige mutaties het meest onschuldige virus extreem dodelijk maken. De ergste varianten zijn de zeldzame virussen die besmettelijkheid met dodelijkheid combineren. Dat geldt ook hier: hoe meer landen je weet te ontvolken, des te meer punten je scoort. Maar als je daar te succesvol in bent, sterft je virus met de ongelukkige inwoners van die landen uit. Eerst dus voor een beetje besmettelijkheid zorgen. Zo verging het mijn virus: een eenvoudige verkoudheid die wat hoofdpijn en jeuk veroorzaakte, maar al snel overal ter wereld voorkwam. Met een handige mutatiekaart en een gelukkige hand van dobbelen eiste deze naargeestige coronavariant overal ter wereld slachtoffers. Het is toch een beetje alsof je met de nazi’s een oorlogsspel wint, maar vermakelijk was het wel.
Het andere nieuwe spel dat ik speelde was een stuk luchthartiger. Champions! komt uit dezelfde stal als bijvoorbeeld Just One en Fun Facts: originele partyspellen waar toch vooral de sfeer belangrijk is. De spelers schrijven eerst namen op van bekende personages (levend, historisch, fictief, of iemand uit je eigen omgeving), waarna die personen een afvalrace spelen op basis van eigenschappen als ‘geeft de slechtste verjaardagcadeaus ooit’, ‘eet het hele jaar door fondue’ of ‘heeft een Lego-kamer in huis’. Past dat meer bij Julius Caesar of Harry Potter? Punten krijg je als de persoon waar jij op stemt doorgaat naar de volgende ronde, of als je de uiteindelijke winnaar correct hebt voorspeld. Geen hersenkraker, wel een uitstekende sfeermaker.
Naast twee nieuwe spellen die ik voor het eerst deed, kwam er ook een spel voor het laatst op tafel. Zeg nooit nooit, maar ik acht de kans dat ik Pandemic Legacy: Seizoen 2 nog weer een keer vanaf het begin ga spelen heel erg klein. Dat ligt niet aan de kwaliteit van het spel, want die is uitstekend. Sommige maanden waren we vanaf het begin kansloos (er was zelfs geen theoretische kans om te winnen), andere keren ging het met twee vingers in de neus. En iedere keer stonden ons weer nieuwe verrassingen te wachten. Corona gooide wel roet in het eten. Door verschillende lockdowns heeft het ons meer dan vier jaar gekost om het spel uit te spelen. Dat is bij zo’n complex spel niet handig, want na ieder maandenlang hiaat waren we weer belangrijke regels of strategieën vergeten. Maar als je een spel als dit eenmaal hebt uitgespeeld ken je het verhaal en is de volgende keer gewoon minder verrassend. Misschien als ik over vele jaren de plot helemaal kwijt ben en een toegewijde groep spelers vind om het opnieuw te beleven, voor nu begin ik liever aan Gloomhaven.