Maandoverzicht: juli 2023 (Dagmar)

Niek en ik waren de eerste drie weken van deze maand vrij. We zijn een weekje naar Duitsland geweest en de overige twee weken thuis. Ik had namelijk een virusje opgepikt. Twee weken thuis was daardoor ook echt twee weken thuis. Spannender dan lunchen bij een strandtent (we wonen op een kwartiertje rijden van de kust), werd het niet. Maar dat betekende wel dat er wel veel tijd hadden om spelletjes te doen. Tel daar in het eerste weekend van de maand nog een bezoek aan de 100^e editie van Spellenpret bij op en aan het eind van de maand een bezoek van Jurre en Wendy. En dan kom je op een respectabel aantal van 90 gespeelde spellen in een maand. Slechts één keer speelde ik meer spellen in een maand (namelijk in augustus 2019).

 

Maar voor ik mijn eerste indrukken ga delen van de spellen die ik voor het eerst heb gedaan, wil ik toch nog even de loftrompet opsteken over de 100^e Spellenpret. Voor wie het niet kent: Spellenpret is de naam van een spellendag die spellenkoppel Lody en Caroline om de maand organiseren in Sassenheim. In de aula van een basisschool, kan je dan van 12 tot 12 spellen komen doen. Voor deze 100^e editie hadden Caroline en Lody groots uitgepakt en heel veel spellenliefhebbers kwamen dan ook langs om mee te genieten van dit evenement. Lody en Caroline werden passend in het zonnetje gezet met een foto-album vol met mooie herinneringen en gelukswensen en natuurlijk kregen ze een aantal spellen cadeau. De kern van Spellenpret is dat je door de deelnemers zelf meegebrachte spellen kan doen. Er werd dus lekker veel gespeeld in wisselende groepjes. Maar daarnaast hadden Lody en Caroline voor het eerst een tafel gereserveerd voor een bring & buy en er zijn flink wat mensen blij weggegaan met een mooi spel dat ze hadden gescoord. Verder was er een uitgebreid buffet voor het eten (normaal worden er pizza’s besteld). Maar de knaller was de loterij. Een aantal uitgevers hadden spellen beschikbaar gesteld voor een verloting. Omdat niet alle deelnemers de hele middag en avond konden of wilden komen, had Caroline de stapel spellen in tweeën gesplitst en was er zowel ’s middags als ’s avonds een verloting. Ik had voor beide verlotingen een aantal loten gekocht. Bij de middagverloting viste ik achter het net, maar bij de avondverloting werd mijn lootje getrokken bij het spel (De Architecten van het Westelijk Koninkrijk) dat ik het liefste van de hele stapel wilde winnen. Het voelde voor mij dus als het winnen van de hoofdprijs. En dat was een mooie bonus bovenop de (zoals altijd) leuke spellendag waarop ik met heel veel mensen leuke spellen heb gedaan en gezellig heb bijgekletst. Lody en Caroline, nogmaals gefeliciteerd met dit bijzondere jubileum. Dank voor alle leuke Spellenpretten die jullie al hebben georganiseerd. Wat een hoop werk hebben jullie daarvoor verzet. Ik kijk uit naar de Spellenpretten die nog gaan volgen.

En dan nu terug naar het gewone maandoverzicht. Ik speelde de afgelopen maand zeven spellen voor het eerst. Over District Noir, Pick a Pen: Crypten, Nimalia en Cacao Chocolatl schreef ik deze maand al een recensie, dus die sla ik in dit maandoverzicht over.

Audition is een nieuw kaartspelletje van 999 games. In dit spel ben je een eigenaardige dirigent die alleen solisten of kwartetten wil dirigeren. Je scoort daarom alleen punten voor soorten kaarten waar je er exact één of exact vier van hebt. Alle andere hoeveelheden leveren niets op. En nee, je mag groepen niet splitsen, dus als je vijf violisten hebt dan heb je een kwintet en geen solist met een kwartet. De manier waarop je de kaarten verzameld, is identiek aan Coloretto. Aan het begin van iedere ronde worden er net zo veel dirigent-kaarten neergelegd als er spelers zijn. In je beurt mag je of een kaart opendraaien en bij een dirigent naar keuze leggen (maximaal 4 kaarten per dirigent) of je mag een rijtje (waar minimaal één kaart moet liggen) pakken. Het spel is afgelopen als de trekstapel op is.

Toen ik de regels van Audition las, deed dat me zo sterk aan Coloretto denken dat ik me afvroeg wat de toegevoegde waarde van dit spel zou zijn. Tijdens het spelen bleken de kleine verschillen genoeg verschil te maken, waardoor dit toch een echt ander spel is. In Coloretto scoor je punten voor je drie langste rijtjes en dat geeft enige flexibiliteit doordat je van kleur van veranderen als een kans zich voordoet. Die flexibiliteit heb je in Audition niet doordat je alleen scoort als je exact één of exact vier kaarten van een soort hebt. Het is daardoor een risico om een tweede kaart van een soort die je al hebt te pakken: krijg je er vier en scoor je punten of heb je net een punt weggegooid omdat je er geen extra kaarten bij krijgt. Je kan dit risico wel een beetje managen. Niet alle soorten muzikanten zitten namelijk even vaak in het spel. Het aantal varieert tussen de drie en de dertien. Door regelmatig te tellen hoeveel kaarten er uit zijn, kan je dus beter inschatten hoe groot de kans is dat je een solist nog succesvol op kan waarderen naar een kwartet. Maar wat gebleven is, is dat Audition, net als  Coloretto een heerlijk pesterig push your luck spelletje is. Durf je het aan om nog een rondje te wachten voor je dat aantrekkelijke rijtje pakt met de kans dat er bij al het zoets dat er lag nog een flinke klodder zuur is gelegd. En waar leg je zelf de kaart die je zo graag zelf wilt hebben. Als je een rijtje te lekker maakt, wordt de kans groter dat het je niet meer gegund wordt. Ik heb me in ieder geval prima met dit spel vermaakt.

The Brain is een ander nieuw kaartspelletje van 999 games. Dit is een coöperatief spelletje waarbij de spelers als één brein moeten samenwerken om hun kaarten weg te spelen. Iedereen begint met vijf kaarten. Als je aan de beurt bent, dan speel je één kaart uit je hand en voer je de actie uit die op de kaart staat afgebeeld. En daarna mag je weer een kaart trekken. Er zijn acties waardoor je nog een extra kaart mag spelen (zonder de actie die daarop staat uit te voeren), acties waardoor je een kaart aan een andere speler mag geven, acties waardoor je kaarten op andere mag leggen en acties waardoor je kaarten terug op handen mag nemen. Als je een kaart van een andere speler krijgt of terug op hand neemt, dan neem je deze niet letterlijk in je hand, maar leg je hem voor je neer. Hij hoort dan nog steeds bij jouw hand met kaarten, maar de andere speler kunnen de kaart ook zien. En dat is fijn want andere manieren om informatie te delen zijn er niet. De twee belangrijkste acties zijn die waarmee je kaarten die gespeeld zijn uit het spel verwijderd. En dat is belangrijk omdat je verliest als er te veel kaarten centraal op tafel liggen. Je moet dus tijdig kaarten weg spelen, maar doordat het aantal kaarten met verwijder-acties beperkt is, moet je goed timen wanneer je dat doet. En dat dus zonder met elkaar te communiceren.

In de spelregels waarschuwen ze dat het niet raar is om dit spel eerst een paar keer te verliezen voor je het een keer wint.  Als het je niet lukt om te winnen dan kan je het moeilijkheidsniveau zelfs verlagen door het aantal kaarten dat op tafel mag liggen te verhogen. Op Boardgamegeek kwam in een design diary over Audition tegen. En daarin las ik dat er groepen waren die dit spel uren speelden, telkens verloren maar het nog een keer gingen proberen. Ik verwachte dus een pittige uitdaging. Maar tot mijn grote verbazing won mijn groepje bij de eerste poging op het startniveau en wisten we ook de tweede poging te winnen. Die zouden we overigens wel verloren hebben als we het niveau verhoogd hadden door de kaartlimiet te verlagen. Ik heb het spel vervolgens ook nog een keer alleen met Niek geprobeerd, maar ook toen wonnen we de eerste poging en lukte het zelfs een tweede keer met een lagere kaartlimiet. Ik heb de regels er nog een keer op na gelezen om te kijken of ik niet iets gemist had, maar dat lijkt niet het geval te zijn. Nou is het best leuk om te winnen, maar als het zo makkelijk gaat dan verliest een overwinning toch wat glans. Op zich was het best een leuke bezigheid om The Brain te spelen, maar ik miste de spanning van het dreigend falen dat in veel coöperatieve spellen boven de tafel hangt.  

Het pittigste nieuwe spel dat ik deze maand speelde was Wolven. In dit spel ben je de alfa-wolf die een roedel wolven aanstuurt en die probeert een groot en fijn territorium te creëren. Dit doe je door acties uit te voeren, zoals het bouwen van een grot of het aan je roedel toevoegen van een eenzame wolf. Voor deze acties moet je een prijs betalen. En de manier waarop dat gaat is heel origineel en daardoor een eerste keer best lastig te begrijpen. Iedereen heeft een aantal dubbelzijdige tegels voor zich liggen waarop de landschapen staan afgebeeld die op het bord voorkomen. Als je een actie uit wilt voeren in de woestijn, dan moet je daar woestijntegels voor omdraaien (hoe lekkerder de actie, hoe meer je er moet omdraaien). Je moet dus een beetje vooruit plannen om als je een bepaalde actie op een bepaalde plaats wilt doen, er voor te zorgen dat de tegels met de juiste kanten boven liggen. Wat verder opvalt aan het spel is dat je elkaar kan aanvallen en elkaars wolven kan aanpakken. Dat is een hele dure actie om te doen, dus het komt niet heel veel voor, maar het doet dan ook flink zeer als een van jouw wolven wordt afgepakt. Behalve punten scoren voor dingen die je tijdens het spel doet (eenzame wolven bij jouw roedel voegen, holen bouwen, etc.), zijn er ook veel punten te scoren door bij de tellingen de meerderheden in bepaalde regio’s op het bord te hebben (en daardoor kan het dus ook zo pijnlijn zijn als je een wolf afpakt van een andere speler, dat kan net het verschil maken).

Ik vond Wolven leuk om te doen, maar het kostte best wel wat tijd voor iedereen aan tafel door had hoe het spel nou werkt. De eerste rondes gingen dan ook tergend traag, maar hoe verder we in het spel kwamen, hoe sneller het spel begon te lopen en hoe leuker ik het begon te vinden. Ik zou het spel dan ook heel graag nog een keer willen doen. De uitdaging daarbij is dat het spel met twee niet zo leuk schijnt te zijn en ik te weinig playdates heb met meer spelers om het spel makkelijk op tafel te krijgen. Misschien moet ik het binnenkort toch maar eens met twee spelers een kans geven.