The Great Split

Kiezen of delen, al op jonge leeftijd word je ermee geconfronteerd. Ouders die hun kinderen eerlijk willen laten delen, passen vaak dezelfde opvoedkundige truc toe: laat eentje de verdeling maken en de andere als eerste kiezen. Het resultaat zal je verbazen. Dit verdeelprincipe is al eerder in bordspellen gebruikt, de bekendste toepassing is waarschijnlijk die in het oudje San Marco.

Een kleine 25 jaar na deze vergeten klassieker van Alan Moon vinden we dit idee terug in het toepasselijk genaamde The Great Split. De spelers geven elkaar verschillende kostbaarheden door om daarmee de meeste punten te scoren. Iedereen begint met een handvol kaarten en maakt daar twee setjes van. Die scheid je van elkaar met je verdeelkaart, waarna je ze in een envelop steekt en die aan je linkerbuur geeft. Van je rechterbuur ontvang je ook zo’n envelop. Je kiest een van de sets uit en geeft de rest, inclusief verdeelkaart, weer terug.

Als iedereen weer twee setjes heeft (de set die je zelf koos van rechts en wat je terugkrijgt van links) speelt iedereen de kaarten uit. Daarmee plaats je verschillende blokjes op je eigen bord vooruit. De puntentelling van iedere categorie verschilt, maar overal geldt: hoe verder hoe beter.

Na zes ronden kiezen en delen is het spel afgelopen en volgt er nog een eindtelling en wint de speler met de meeste punten.

…en de waardering

The Great Split geeft met een stokoud idee een leuke draai aan het systeem van kaarten draften. Kaarten gaan de tafel wel rond, maar op een onvoorspelbare manier en soms zelfs tegen de klok in. Iedere ronde begin je weer met de kaarten waar je de vorige mee eindigde (plus eentje extra). Het kan dus zijn dat je sommige kaarten beurten achter elkaar speelt en je andere nooit te zien krijgt.

Bij het maken van setjes moet je vooral goed inschatten wat de speler links van je graag wil. Daar kun je hier veel beter op inspelen dan doorgaans het geval is bij doorgeefspellen. Daar kom je vaak in de situatie dat je een kaart niet door wilt geven omdat die voor de volgende speler heel sterk is, terwijl je er zelf niets mee opschiet en liever een andere kaart neemt. Met het maken van twee setjes kun je de volgende speler voor een vervelend dilemma plaatsen: je mag die sterke kaart best kiezen, maar de rest van de kaarten die je erbij krijgt is voor jou bagger.

Een nadeel van The Great Split is dat de puntentelling vrij fantasieloos is. Dat doen spellen als 7 Wonders en It’s a Wonderful World toch beter. Het voordeel is wel dat hier geen eindeloos gepuzzel komt kijken en je het makkelijk wegspeelt met alle mogelijke spelersaantallen. Zelfs met twee komt het goed uit de verf.